Terug blik op 2015

2016 staat voor de deur. Daarmee laten we 2015 achter ons en zijn we benieuwd wat 2016 ons zal gaan brengen. Helaas is niemand verzekerd van een nieuwe dag, iets dat we nu een paar keer teveel hebben mee gemaakt, dus proberen we overal volop van te genieten. Ik denk dat we op een goed en mooi jaar

In Januarie leerden wij een stel van onze leeftijd kennen via de pre-school van Noah. Dan werd aangesproken door iemand, doordat wij een Nederlandse sticker op mijn auto hadden zitten en die jongen vroeg zich af of hij uit Nederland kwam, want hij herkende de sticker. Hij bleek zelf ook Nederlands te zijn. Arnold en Keri zijn van onze leeftijd en hebben 3 kinderen van dezelfde leeftijd als onze kinderen. We kunnen erg goed met elkaar overweg en zijn regelmatig bij elkaar thuis te vinden.

In Februarie hebben wij Skyler zijn zesde verjaardag gevierd. Ik kan gewoon niet geloven dat de kinderen zo snel groeien. Over anderhalve maand is onze oudste gewoon al weer 7. Ik kan het me als de dag van gisteren herinneren dat hij geboren werd. Februarie is ook de maand geweest dat Khloé haar neus amandelen zijn verwijderd. Na een hele winter met een snot neus te hebben gelopen en ‘s nachts nog erger snurken dan een volwassen man hebben wij een keel-, neus-, en oor dokter bezocht, die gelijk na 5 minuten al zei dat haar neus amandelen eruit moesten. Een week na dit bezoek was Khloé al geopereerd en we zagen binnen een paar dagen al het resultaat.

In Maart ben ik begonnen met werken bij Ottobock. In de laatste dagen van Februarie belde mijn oude manager mij en wilde graag praten over een positie die vrij zou komen, omdat de vrouw die deze positie vulde, met pensioen zou gaan. Binnen een week had ik een solicitatie gesprek en een paar dagen daarna had ik een aanbod.

In April zijn alle drie de kinderen verwend met nieuwe fietsen. Op paas ochtend stonden er ineens 3 mooie fietsen in de woonkamer en wat waren de kinderen blij! De fietsen zijn heel wat bereden deze zomer en de kinderen kunnen niet wachten totdat ze weer lekker kunnen fietsen.

In Mei ben ik zelf weer een jaartje ouder geworden en was het moederdag. Dan en de kinderen hebben mij verwend met twee mooie nieuwe bedels voor mijn Pandora armband en zelf gemaakte cadeautjes voor op school. Mei was ook de laatste schoolmaand voor de jongens en zij hebben een goed jaar afgerond.

Juni stond vooral in het teken van familie en bezoek. Mijn vader kwam, Dan zijn vader en zusje kwamen ook uit Nederland, een neefje van ons was met verlof van de marine, Freddy en Kerry zijn uit Tennessee naar Utah gekomen en we zijn wezen kamperen met zijn allen bij Moon Lake. Juni was wat dat betreft een van de drukste maanden van het jaar, maar we hebben er met volle teugen van genoten. Ook heb ik na ruim 11 jaar mijn vriendin uit Arizona weer gezien!

In Juli zijn we na 2 jaar eindelijk wezen kamperen bij Bear Lake met Mel en Katie. Zij vroegen al 2 jaar of we met hen mee wilden. Uiteindelijk kwam het er dan van. We hebben 2 dagen heerlijk genoten van het water en de zon en het gezelschap en de kinderen kunnen niet wachten tot volgend jaar. Dit was ook het weekend dat ik zo verschrikkelijk verbrand was dat ik er gewoon fysiek ziek van was. Ik kan tot op de dag van vandaag nog steeds kleding lijnen op mijn lichaam zien!

In Augustus hebben we met Mel en Katie nog een geweldige weekend trip gemaakt. Dit maal naar de Grand Canyon. Katie haar moeder woont in het zuiden van Utah en daar mochten wij overnachten en de volgende dag zijn we door gereden naar de Grand Canyon. Dan had de Grand Canyon nog nooit gezien en de kinderen ook niet. Het was een geweldig weekend om niet te vergeten!

In September gingen de jongens weer terug naar school. Skyler was eigenlijk de laatste week van Augustus al terug gegaan, maar Noah begon pas in de eerste week van September. Wat keken ze er naar uit. Skyler ging dit jaar naar first grade en Noah zou zijn tweede jaar bij de pre-school gaan volgen. De jongens genieten allebei van school en zijn beide erg leer gierig. Hopelijk blijft dit ook de komende jaren zo. Ook zijn de jongens allebei begonnen met zwemles. Ze hebben er nu zo een 4 maanden op zitten en zijn al door gegroeid naar het tweede level. Ze vinden het heerlijk en ik vind het prachtig om te zien hoe veel vooruitgang zij boeken.

Oktober staat natuurlijk altijd in het teken van Halloween. Al heel vroeg hadden Skyler en Noah hun kostuum uitgezocht en hebben we de voordeur versierd. Khloé besloot iets later pas wat haar kostuum zou worden. We hebben die maand ook pompoenen uitgesneden en de kinderen hebben ge-trick-or-treat. Het was afgelopen Oktober ook al weer 11 jaar geleden dat mijn moeder overleed.

November is voor ons druk, omdat we Noah zijn verjaardag vieren op 1 November. Onze beer is inmiddels al weer 5. Volgend school jaar mag hij eindelijk naar Kindergarten en daar kijkt hij heel erg naar uit. Noah’s verjaardag werd gevold door die van Khloé op 24 November. Ons kleine meisje da teen paar hele zware maanden had vlak na haar geboorte en hierdoor wat achterstand had opgelopen is inmiddels al weer 3. De achterstand wist ze met hulp heel snel weg te werken en ze is nu een heel pittg en eigenwijs, maar oh zo lief meisje. Kort na Khloé haar verjaardag was het Thanksgiving. Volgend jaar zal Khloé haar verjaardag op Thanksgiving vallen. Voor Thanksgiving ware nook Freddy en Kerry weer naar Utah gekomen.

En nu zitten we in Decemder, op de laatste dag, voordat we het nieuwe jaar in gaan. Mijn vader is op 10 December weer aangekomen en uiteraard genieten we daar enorm van. Alhoewel we ook allemaal wel ziek zijn geweest en dus niet heel veel weg zijn geweest, maar dat mag de pret niet drukken. De kinderen genieten ook enorm van zijn aanwezigheid. En natuurlijk hebben we vorige week kerst gevierd. De kinderen zijn weer goed verwend en ook wij zijn natuurlijk niet vergeten.  Vanavond gaan wij oud en nieuw vieren bij Arnold en Keri thuis.

Uiteraard is niet alles roos kleurig en hebben we ook mindere momenten, maar ik kan eerlijk zeggen dat we dit jaar met een goed gevoel af kunnen sluiten. We zijn benieuwd wat 2016 ons zal gaan brengen!

Wij hopen dat al onze lezers en familie en vrienden een heel mooi en gelukkig nieuw jaar zullen hebben. We wensen iedereen veel liefde, gezondheid en geluk! 

Opa, oma en ziektes

Mijn vader is na een lange reis met vertraging op 10 December weer in Salt Lake City geland. We hebben de avond voordat hij vertrok nog even op Skype gezeten. Toen ik naar bed ging had hij net in gechecked op Schiphol, dus alles verliep op dat moment nog goed. Vervolgens werd ik rond 02.00 uur wakker gemaakt door Dan. Hij was net uit werk en zei dat er iets aan de hand was met mijn vader, want hij had op facebook geschreven dat hij gefrustreed was. Het bleek dat het vliegtuig na het boarden niet kon vertrekken, omdat ze de juiste papieren niet hadden. Na veel gedoe waren de papieren er eindelijk, maar toen mocht het vliegtuig niet vertrekken vanwege ernstige mist in Frankrijk. Zo heeft iedreen ruim een uur in het vliegtuig vast gezeten, omdat men ook het vliegtuig niet meer uit mocht.

Op dit moment wist ik dit allemaal nog niet. Ik had mijn vader een berichtje gestuurd via Whatsapp, maar daar kreeg ik geen reactie meer op en ik kon op de tracker zien dat zijn vliegtuig onderweg was naar Frankrijk. Ik heb nog een klein beetje liggen doezelen, maar niet echt meer geslapen, want je maakt je dan toch een beetje zorgen.

Toen mijn wekker vervolgens af liep voor werk heb ik gelijk weer gekeken of mijn vader nog op mijn berichtje had gereageerd, maar ik had nog steeds geen reactie. Toen ik zijn vlucht weer na keek zag ik dat hij ruim een uur vertraging had en zijn volgende vlucht was al weer 2 uur onderweg. Ik begon me gelijk af te vragen of hij zijn volgende vlucht wel gehaald zou hebben. Toen ik  rond mijn tijd om 07.00 uur nog niets van hem had gehoord, dacht ik weld at het goed zou zitten, anders zou hij toch zeker wel gebeld hebben of een berichtje hebben gestuurd.

Rond 14.15 uur kwam zijn vlucht aan op Salt Lake City en rond 15.15 uur kreeg ik een berichtje dat hij door de douane heen was. De vorige keer duurde het bijna 2 uur voordat hij door de douane heen was, dus ik had nu met hem af gesproken dat ik weg zou gaan van werk, zodra hij door de douane was gekomen. Achteraf hoorde ik dat hij zijn vlucht in Frankrijk maar net op het nippertje heeft gehaald.

De kinderen waren hartstikke blij om opa weer te zien. De hele week hebben ze hard af geteld en nu was hij daar eindelijk. Khloé heeft wel 100 x opa gezegd toen hij de auto in stapte. Opa is uiteraard net zo blij om de kinderen weer te zien. Opa had ook een hele extra koffer vol met Nederlandse spulletjes, dus we zijn weer goed verwend.

We hebben inmiddels ook al weer bij twee van zijn favoriete zaken gegeten, Chick-fil-a en Golden Corral. Ook heeft hij al weer mee mogen genieten van een goede sneeuwstorm. Toen we donderdag avond bij Chick-fil-a weg gingen, viel er zo ontzettend veel sneeuw, zo erg heb ik het maar een paar keer eerder gezien. De sneeuw bleef op dat moment overigens nog niet liggen, omdat we voor de tijd van het jaar hogere temperaturen hadden dan normaal. Maar de volgende sneeuw storm heeft dat inmiddels al weer goed gemaakt.

Zaterdag avond hebben we bezoek gehad van Arnold en Keri en de kinderen. Zij vonden het ook erg leuk om mijn vader weer te zien. Ik heb een pan met lekkere Nederlandse macaroni gemaakt. De kruiden zakjes voor de macaroni is iets wat mijn vader altijd mee neemt voor ons. We hebben er heerlijk van gegeten en daarna hebben we een dobbelsteen spelletje gespeeld, Farkle.

Zaterdag middag kregen we een triest berichtje dat Dan zijn oma in Nederland is overleden. Bijna een week daarvoor had ze een beroerte gehad. We waren al op de hoogte gebracht dat oma zou te komen overlijden, maar als het berichtje dan door komt, is het toch even slikken.

Inmiddels is ook bijna iedereen weer ziek thuis. Dat lijkt ook wel een gewoonte als mijn vader hier is rond de kerst dagen. Zondag ochtend werd Skyler wakker met blaren op zijn voeten. In de eerste instantie dacht ik er niet al te veel van, behalve dat hij misschien andere schoenen moest hebben. Toen hij vervolgens zei dat het ook jeukte en ik verder ging kijken, zag ikd at hij ook uitslag had op zijn benen en handen. Dan weer me er op dat het leek alsof hij een koortslip aan het krijgen was ook. Toen mijn vader er vervolgens naar keek zei hij dat het heel erg leek op waterpokken. We hebben hem voor de zekerheid maar even naar de dokter gebracht, om dit uit te sluiten. Als het wel waterpokken zouden zijn, dan mocht hij natuurlijk niet naar school.

Bij de dokter mochten we eigenlijk al gelijk naar binnen, omdat ze bij zoeits proberen om verspreiding minimal te houden. Bij binnenkomst heeft de dokter hem na gekeken en vervolgens vroeg ze hem om zijn mond open te doen en toen zei ze dat ze dit al verwachtte. Hij heeft geen waterpokken, maar hand-, voet-, mondziekte. Hij heeft nu niet alleen blaren op zijn voeten, maar ook op zijn handen en rondom zijn lippen en in zijn keel. Ook dit is besmettelijk en Sky mag een paar dagen niet naar school.

Noah heeft al een paar dagen een naar hoestje en begint nu, net als Skyler voor zijn diagnose, te klagen over hoofdpijn end at hij zich niet lekker voelt. Ik ben zelf niet lekker en heb denk ik een griepje te pakken en ik heb een dik oog en ook opa is wat snotterig. Hopelijk trekt het allemaal snel weer weg en worden we niet nog zieker. Een jaar of 2 geleden was mijn vader zo ziek, dat ik dacht dat hij een zware long ontsteking had. Hopelijk zijn we er allemaal weer snel vanaf en komen we de kerst griep vrij door.

Birthday en Thanksgiving

Op zaterdag 24 november in 2012, konden wij ons ‘s ochtends om 08.00 uur melden in het ziekenhuis, waar ik die ochtend ingeleid zou worden voor de bevalling van onze dochter. Na een zwangerschap die zwaarder was dan die van de jongens, zouden we dan eindelijk een meisje krijgen. De zwangerschap was overigens niet zo zwaar dat ik op bedrust heb gelegen, maar als je al 2 kleine kinderen rond hebt lopen valt het allemaal gewoon iets zwaarder dan een eerste zwangerschap.

Na een bevalling van ongeveer 8 uur lag er eindelijk een klein, lief meisje op mijn buik. Dat kleine, lieve meisje is inmiddels al weer 3 jaar oud en heeft een geheel eigen willetje en kan heel erg eigenwijs en koppig zijn. Af en toe heeft ze dat wel nodig met 2 oudere broers. Ze is overigens ook verschrikkelijk lief en zorgzaam.

Omdat haar verjaardag dit jaar op dinsdag viel, hebben we de zaterdag voor haar verjaardag een klein feestje gegeven.  We hadden niet heel veel mensen uitgenodigd, maar we wilden toch dat ze zich die dag speciaal zou voelen en dat is zeker wel gelukt. Khloé is helemaal gek van Minnie Mouse, dus we hadden een mooie Minnie taart besteld en ze vond hem prachtig. Iedereen die binnen kwam moest van haar eerst even in de koelkast komen kijken naar de taart.

Toen het tijd was voor haar cadeautjes, kreeg ze een paar tasjes in haar handen gedrukt en dat vond ze helemaal geweldig. Alleen al van de tasjes werd ze blij en ze had op dat moment nog niet eens de inhoud gezien. Zo leuk om te zien dat een klein kindje blij kan worden van zo een klein iets. Khloé is verwend met kleding, babies en ander speelgoed en was bij alle cadeautjes net zo enthousiast als het eerste cadeautje.

Arnold en Keri moesten die middag beide werken, dus zij zouden later op de dag langs komen en dan blijven eten. Zo hebben de kinderen lekker met elkaar gespeeld en wij hebben na het eten ook een spel gespeeld. Het was zo een leuke avond en Khloé heeft een hele fijne dag gehad. ‘s Avonds ging ze dan ook naar bed met al haar nieuwe spulletjes bij zich in bed.

De donderdag na haar verjaardag was het Thanksgiving. Dan zijn broer Freddy was voor Thanksgiving naar Utah gereden met zijn gezin vanuit Tennessee. Die donderdag moest Dan ‘s avonds helaas gewoon werken, dus hadden we besloten om Turkey Friday te doen bij Chantal thuis. De woensdag voor Thanksgiving kwamen Freddy en Kerry met hun gezin bij ons eten. Kerry had toen gevraagd of ik op Thanksgiving day misschien naar de film wilde met haar. Natuurlijk had ik daar wel oren naar, dus zijn wij naar ‘The Secret in their eyes’ geweest. Het was niet wat ik er van verwacht had, maar we vonden het beide een goede film.

Die avond waren we, zoals ieder jaar, bij Mindy uitgenodigd om te komen eten. Aangezien Dan toch aan het werk was zijn de kinderen en ik daar geweest. Er was veels te veel eten, maar het heeft allemaal heerlijk gesmaakt en iedereen ging met wat left overs naar huis. Dan kwam ons ook nog even verrassen door een langere ‘lunch’ te nemen, waardoor hij toch van een Thanksgiving maaltijd heeft kunnen genieten.

Vrijdag middag zijn we dus naar Chantal gereden. Zij hebben onlangs een huis gekocht, dus ze wilde heel graag Thanksgiving bij haar thuis vieren. Het was een hele gezellige avond en het eten was heerlijk. Uiteraard was e rook weer hier veels te veel eten, dat lijkt wel een normaal iets met Thanksgiving. Het was ook heel fijn om tijd met Freddy en Kerry en de kinderen door te kunnen brengen, voordat zij die nacht weer terug naar Tennessee zouden gaan.

Zaterdag middag zijn wij met de kinderen en tante Rhonda naar de bioscoop geweest. De jongens wilden heel graag ‘The Good Dinosaur’ zien. Rhonda zou haar kleinzoon eigenlijk mee nemen, maar op het laatste moment besloot hij dat hij naar huis wilde. Rhonda zelf wilde de film ook zien, dus is ze gezellig met ons mee geweest. Het was een hele leuke film, de jongens hebben er van genoten en wij stiekem ook. Khloé helaas minder, zij was na ongeveer 10 minuten de aandacht kwijt.

Na de film hebben we onze kerst spullen tevoorschijn gehaald en hebben we de boom opgezet. Vorig jaar na de kerst hebben we allemaal nieuwe ornamenten gekocht voor een prikje, omdat alles na de kerst in de aanbieding wordt gegooid. Ik vind het zo gezellig in huis nu de boom weer staat. Heerlijk vind deze tijd van het jaar. Alleen de kou en sneeuw is iets minder leuk, maar gelukkig is er nog niet al te veel sneeuw gevallen dit jaar.

En zo zijn we aan de laatste weken van het jaar begonnen. De kinderen zijn al heel hard aan het aftellen naar de kerst, maar ook naar opa. Over een weekje is hij al weer hier.

Halloween, 5 en tandarts

Zaterdag 31 Oktober waren de kinderen al vroeg wakker. Het was tenslotte Halloween en daar keken ze al een tijdje naar uit. Dat weekend was het niet alleen Halloween, maar ook Noah zijn verjaardag. Dubbel feest voor de kinderen. Uiteraard moesten we ze vertellen dat ze pas ‘s avonds langs de deuren mochten gaan, dus dat viel een klein beetje tegen, maar ze begrepen het wel.

Rond 11.00 uur kwam Anna langs om Noah op te halen voor zijn verjaardag. Voor verjaardagen van haar kleinkinderen, neemt ze de kinderen altijd mee voor lunch en daarna mogen ze in de speelgoed winkel zelf hun cadeautje uitzoeken. Aangezien zij onze kinderen ook als kleinkinderen beschouwt, was het nu Noah zijn beurt. Terwijl zij weg waren, hebben wij even snel boodschappen gehaald en thuis opgeruimd. Dat moet tenslotte ook gewoon gebeuren.

Na 1.5 tot 2 uur kwam Noah weer thuis en Anna heeft hem enorm verwend. Noah is heel erg grappig, want zodra hij iets voor zichzelf mag uitkiezen, dan kiest hij meestal iets voor zijn broer of zusje, dus Anna heeft hem echt moeten vertellen dat dit voor hem was, voor zijn verjaardag en dat zijn broer en zusje ook een verjaardag zullen hebben waarbij zij zelf wat uit mogen zoeken. Uiteindelijk heeft hij Hulk handen gekregen, want die paste perfect bij zijn Halloween outfit, een hulk pop en nog een paar kleine dingetjes.

‘s Middags hebben de jongens nog even bij Katie gespeeld, maar ze waren al weer snel terug, omdat ze zich klaar wilden gaan maken voor de avond. We hebben ze met moeite nog even wat laten eten, want snoepjes op een lege maag is natuurlijk niet echt een goed idee.

Toen de kinderen aangekleed waren, zijn we naar de overkant gelopen om Mel en Katie en de kinderen op te halen, want we hadden afgesproken om samen door de buurt heen te wandelen. Het was gelukkig niet al te koud. Iets waar ik wel bang voor was want de temperaturen begonnen de dagen ervoor ineens heel snel te zakken.

De kinderen hebben een heerlijke avond gehad. We lopen ieder jaar zo een beetje hetzelfde rondje en halverwege begonnen ze allemaal moe te worden. Gelukkig hadden we voor Khloé de wagen mee genomen, dus zij kon lekker zitten. Gelukkig had ik van te voren al zo een vermoeden en hebben we haar niet hoeven te dragen. Allemaal zijn ze enorm verwend met heel veel snoep. Toen we eenmaal thuis waren hebben we het allemaal op de tafel gegooid en na gekeken. Vervolgens mochten ze alle drie een paar snoepjes uitkiezen. Daarna hebben we snel hun pyjamas aangetrokken en zijn we naar Mel en Katie gegaan waar de kinderen heerlijk gespeeld hebben en wij poker hebben gespeeld. Het was een hele gezellige avond voor zowel de kinderen als onszelf.

Ndat we de kinderen op bed hadden gelegd vielen zij al seen blok in slap, wat voor ons mooi uit kwam, want wij moesten nog even slingers en ballonnen op hangen voor Noah zijn verjaardag. De volgende ochtend stond hij om 07.30 uur naast ons bed en kwam on seen dikke knuffel geven met een hele grote glimlach op zijn gezicht.

We hadden wat familie en vrienden uitgenodigd om zijn verjaardag met ons te komen vieren. Het was niet al te druk, maar het was heel gezellig en Noah heeft een fantastiche dag gehad en is erg verwend met cadeautjes. Voornamelijk Dinosaurussen en Ninja Turtles. We hadden ook een Turtle taart besteld, dus zijn dag kon niet meer stuk! Toen ik die avond nog even bij de kinderen ging kijken voordat ik naar bed ging, zag ik dat Noah al zijn cadeautjes bij zich in bed had genomen!

Helaas stond er de volgende dag iets minder leuks op het programma voor onze beer. Hij had 6 gaatjes tussen zijn kiezen zitten die gevuld moesten worden. Zijn kiezen staan zo dicht op elkaar dat we er zo goed als geen flos draad tussen krijgen. Dat en het feit dat hij waarschijnlijk meer vatbaar is voor gaatjes, zorgde er dus voor dat hij de dag na zijn verjaardag naar de tandarts moest.

We werden een kleine kamer in gebracht waar een heel groot zitkussen lag en Noah mocht zelf een film kiezen. Vervolgens moest hij een drankje drinken, waarvan hij na bijna 50 minuten in slaap viel. Voordat hij in slaap viel kon je merken dat het drankje begon te werken, want hij kon zijn hoofd niet meer omhoog houden en hij probeerde te staan end at ging allemaal niet meer. Best grappig  om dat te zien, maar ook wel zielig. Ik kan me voorstellen dat het voor hem een heel raar gevoel moet zijn geweest.

Toen hij echt sliep, werd hij mee genomen om de gaatjes te laten vullen en ik moest in de wachtkamer wachten. Na ongeveer een uurtje kwamen ze me halen en was het allemaal achter de rug. Noah was nog heel erg suf en begreep niet zo goed waar hij was. Zijn gezicht was wat gezwollen en verdoofd. Door de verdoving kwijlde hij ook een beetje, maar gelukkig heeft hij hier zelf maar weinig van mee gekregen.

Ik had voor die dag vrij genomen, dus we zijn thuis lekker op de bank gaan liggen met een van zijn favoriete tv shows. Rond het middag uur zei hij dat hij wat duizelig was, dus heb ik gezegd dat hij maar even moest gaan slapen. In de eerste instantie wilde hij dit niet, maar uiteindelijk is hij toch op ons bed in slaap gevallen, waar hij bijna 4 uur heeft geslapen. Het is  ook niet niks zo een behandeling. Gelukkig voelde hij zich een stuk beter toen hij wakker werd en had hij ‘s avonds nergens geen last meer van.

Pumpkins

Op de schoorsteen mantel hebben wij een blokken set staan, waarmee we aftellen naar Halloween. De jongens veranderen keurig iedere ochtend het aantal dagen. Ze kunnen niet wachten tot Halloween. Uiteraard wordt er ook iedere dag nog even bij gezegd dat je er nog een nachtje bij moet tellen en dat het dan Noah zijn verjaardag is.

Een paar weken geleden hadden we de kostuums voor de jongens al gekocht. Zij zagen ze hangen en waren gelijk verkocht. Ik was een beetje huiverig om ze gelijk te kopen, want wat als ze zich nog zouden bedenken? Gelukkig begrepen beide jongens wel dat dit hun kostuum zou zijn voor dit jaar als ze het zeker wisten en dat ze geen kans meer zouden hebben om zich te bedenken. Khloé heeft van het weekend zelf haar kostuum uitgezocht. Dit jaar hebben we een Batman, een Hulk en een Minnie Mouse.

Afgelopen zaterdag hadden wij Arnold en Keri en de kinderen uitgenodigd voor het eten en Keri stelde voor dat we dan pompoenen zouden gaan uitsnijden met de kinderen. Dat leek ons wel een leuk idee. Het stond sowieso al op de planning, dus waarom dan niet gezellig met elkaar?

Ik had nog wat kruiden over om precies nog een keer hachee te maken, dus dat stond op het menu voor die avond. Mijn vader neemt altijd wat kruiden en dergelijke voor ons mee als hij hierheen komt. Arnold had al een hele tijd geen hachee gegeten dus hij keek er ook heel erg naar uit. Het viel dan ook heel erg goed in de smaak, zelfs bij de meeste kinderen.

Na het eten hebben we eerst nog even een bakje koffie gedronken en vervolgens kwamen de pompoenen te voorschijn. Dan had ‘s middags nog even een nieuw boekje gekocht met wat patronen en de spullen voor het snijden zelf hadden we nog van de vorige jaren. Terwijl de kinderen de patronen aan het uitzoeken waren, hebben wij de pompoenen open gesneden, zodat ze vervolgens uitgehold konden worden.

Alle ingewanden werden op de tafel gegooid, wat zorgde voor een lekkere klieder boel. Het gaf mij wel de gelegenheid om de pompoen zaadjes eruit te halen, omdat ik die wilde roosteren in de oven. Een oud collega van mij deed dit ieder jaar en ze waren dan heerlijk. Op zich waren die van mij ook gelukt, alleen zat er weinig smaak aan. Volgende keer moet ik iets meer zout gebruiken.

De kinderen hebben erg goed hun best gedaan met het uitsnijden, hoewel de kleintjes er al snel genoeg van hadden. Maar ondanks dat was het een leuke bezigheid en hebben we een paar mooie pompoenen bij de voordeur staan.

Nadat alles weer netjes was opgeruimd hebben de kinderen nog wat koekjes mogen versieren, die vervolgens snel opgepeuzeld werden. Het was een hele leuke en gezellige avond en de kinderen kunnen niet wachten tot Halloween.

Life lately

Vandaag is het opeens 1 oktober. De laatste drie maanden van het jaar staan hiermee officieel voor de deur. Ik kan zo van deze maanden genieten. Halloween, Thanksgiving en natuurlijk ook Kerstmis. Bovendien zijn Noah en Khloé ook jarig in November en hebben we ieder jaar mijn vader op bezoek aan het einde van het jaar. Hij heeft maar ene kerst gemist sinds dat wij in Amerika wonen en dat was het jaar dat Noah geboren werd. Hij heeft toen Halloween mee gemaakt en kwam vrijwel direct na de geboorte van Noah naar het ziekenhuis.

Oktober is voor mijn gevoel echt het begin van de herfst. De bomen veranderen van kleur, de temperaturen dalen, de verwarming gaat aan en het wordt eerder donker ‘s avonds. Hoewel we van de temperatuur nog maar weinig gemerkt hebben. We hebben de verwarming 2 weken geleden een keer aan gehad, omdat de temperatuur ineens heel  erg gedaald was, maar tot op heden toe hebben we nog altijd temperaturen tussen de 25 en 30 graden. Volgende week begint het te zakken tussen de 20 en 25 en volgens mijn weather app op mijn telefoon blijft dat zo tot in ieder geval 15 oktober.

Een kleine 2 weken geleden liepen we in de winkel en tot mijn verbazing stonden er al weer kerst spullen in de schappen. Nu vind ik kerst altijd heel erg leuk en gezellig en vind ik het heel leuk om tussen de kerst spullen te neuzen, maar dit vind ik toch echt wel ver gaan. Het is nog niet eens Halloween geweest! Het lijkt wel alsof het ieder jaar steeds een beetje eerder uitgestald wordt in de winkels.

Gelukkig zijn natuurlijk ook de Halloween spullen al weer beschikbaar, dus hebben de jongens gelijk maar hun kostuum uit gezocht voor dit jaar. Nu alleen Khloé nog en dan zijn we daar ook weer mee klaar. We hebben vandaag ook onze Halloween versieringen maar tevoorschijn gehaald. Dat is ook een van de leukere dingen van de laatste maanden van het jaar.

Afgelopen week hebben we ons eerste parent/teacher gesprek gehad op school voor Skyler. Hij doet het hartstikke goed in de klas en heeft het heel erg naar zijn zin. Hij doet goed zijn best en draait overal goed bij mee. Zijn lerares vind het erg leuk om hem in de klas te hebben en hij heeft al veel vriendjes en vriendinnetjes. Dat is toch erg fijn om te horen.

Ook met Noah gaat alles prima op school. Zijn eerste maand zit er ook al weer op en hij vind het nog altijd oneerlijk dat hij maar 2 dagen per week naar school mag. Ik ben benieuwd hoe hij het volgend jaar zal vinden, wanneer hij wel iedere dag mag.

Met Khloé gaat ook alles goed. Ze geniet volgens mij best wel van de tijd die ze alleen heeft, wanneer haar broers beide op school zitten, want ze is dan heel erg rustig en verschrikkelijk lief. Nu is ze sowieso altijd wel lief, maar je kan best een soort van onderlinge competitie merken als ze alle drie thuis zijn. Ze praat je de oren van je hoofd en zingt de hele dag door. ‘s Avonds wil zij nooit naar bed, maar slaapt altijd binnen 5 minuten en langzaam aan begint ze intresse te tonen in het potje. Ze houdt ons goed bezig, maar we zouden het niet anders willen hebben.

Vorige week zijn we een avondje uit geweest met Mel en Katie. We hadden beide wat te vieren. Wij vierden dat we, ondanks dat we pas 9 jaar getrouwd zijn, al weer 16 jaar bij elkaar zijn. Mel en Katie vierden dat Mel een paar dagen daarvoor was verteld dat hij kanker vrij is. Ik weet niet of ik er wel eens op mijn blog over heb geschreven, maar vorig jaar September was er bij hem darm kanker geconstateerd. Na een zware operatie, gevolgd door zware chemo behandelingen is hij nu schoon verklaard.

Verder hebben Dan en ik de laatste tijd veel gesprekken gehad over het kopen van een eigen huis en we zijn erover uit dat dat toch echt iets is wat we graag willen doen. Nu de feestdagen er aan zitten te komen en ook mijn vader weer in December bij ons zal zijn hebben we besloten om hier in Januari echt iets aan te gaan doen. We hebben het ook al laten weten aan onze huisbaas. Zo weet zij ook dat het er aan zit te komen. We willen natuurlijk niet al te veel op de zaken vooruit lopen, want er komt nog heel wat bij kijken, maar we willen ook niet van de een op andere dag zeggen dat we vertrekken.  We hebben wel al wat informatie in gewonnen en tot op heden ziet het er allemaal zeer positief uit. Dus wie weet wat er aan het begin van het jaar zal gaan gebeuren.

Zwem les

Toen mijn broers en ik klein waren, zaten wij op zwemles. Bovendien kregen wij ook zwem lessen via school. Ik weet dat mijn ‘kleine’ broer Chris ook zwemlessen heeft gehad, hoewel ik me dat niet echt meer kan herinneren. Ik denk dat het van mijzelf en Daniël meer is blijven hangen omdat we zo dicht bij elkaar zwommen. Haalde hij een diploma dan haalde ik hem kort daarna. Ik durf niet met zekerheid te zeggen hoeveel diploma’s ik uiteindelijk heb gehaald, maar ik weet dat we jaren gezwommen hebben.

Hoewel ik de laatste jaren nog maar weinig zwem, kan ik mezelf natuurlijk best redden in het water en ik zou het erg fijn vinden als mijn kinderen dat ook zouden kunnen. Op die manier kunnen we eventueel wat vaker gaan zwemmen met het gezin, zonder dat we per se 3 kleine kinderen vast hoeven te houden.

Ik was dan ook al een tijdje op zoek naar een zwem vereniging, waar de jongens zwem lessen zouden kunnen krijgen, maar helaas kon ik er geen vinden. Er werden wel zwem lessen gegeven via de recratie centrums, maar dat is net als het baseball wat de jongens hebben gedaan en dat is maar voor een week of 6. Bovendien zijn de lessen niet, zoals ik ze ken, het is meer voor de lol.

Toen ik een paar weken geleden een berichtje op facebook zag staan van iemand uit mijn vriendenlijst over de zwem lessen van haar zoon, was ik natuurlijk gelijk geintresseerd. Dit jongetje bleek op een echte zwem vereniging te zitten, dus ik heb zijn moeder gelijk een berichtje gestuurd en om wat informatie gevraagd.

De zwemclub heet pirate swim club en zij zwemmen in een van de high schools hier in de vallei. Voordat ik de jongens op kon geven, moest ik eerst via de website kijken op wat voor een level zij zaten. Uiteraard was dit het eerste level, want we hebben maar een paar keer met de kinderen gezwommen, die je op een hand kunt tellen. Per level en tijd die men kiest, worden en maar 4-5 leerlingen toe gelaten, dus het was nog even spannend, of wij er ook bij zouden komen. Gelukkig heb ik de jongens gelijk aangemeld zodra dit werd toegelaten en dat was maar goed ook. Na het inschrijven stonden er volgens de website al gelijk 3 kinderen op de wacht lijst.

De jongens hebben er nu zo een 3 weken op zitten. Ze zwemmen 2 keer per week voor een half uurtje per keer. Het is gelijk in het grote bad, dus iets anders dan dat wij in Nederland gewend zijn. De eerste dag waren ze beide wat verlegen en best een beetje bang. Zodra de lerares iets met hen apart deed, grepen ze haar vast alsof hun leven ervan af hing. Gelukkig voelden ze zich al snel wat comfortabeler in het water en langzaam aan beginnen zelfs dingen te ondernemen.

In de eerste instantie was Noah heel erg enthousiast toen hij hoorde dat ik hem had opgegeven en ik kon me helemaal voorstellen dat dit iets zou zijn waarin hij eventueel zelfs verder zou willen gaan. Maar ondanks dat hij comfortabeler is, zie ik toch dat hij wat terug houdend is.

Skyler daarentegen gaat heel makkelijk kopje onder en probeert dan zo lang mogelijk onder water te blijven en bellen te blazen. Bovendien pikt hij de instructies heel erg makkelijk op die hij krijgt van zijn lerares. Gelukkig hebben ze er beide in ieder geval wel veel plezier in.

Er zijn 4 levels bij de zwemclub, na deze levels ben je klaar, of als je intresse hebt mag je kijken of je in aanmerking komt om competitie te zwemmen. Uiteindelijk komt het er na de 4 levels op aan, wat de jongens zelf graag willen doen, maar stiekem hoop ik dat een van de jongens daar wel oren naar heeft. 

Opnieuw back to school

Toen Skyler in Augustus weer naar school mocht, vond Noah het maar hartstikke oneerlijk, omdat hij nog tot September moest wachten. Bovendien mocht Skyler nu iedere dag end an ook nog eens een hele dag en Noah mag nog altijd maar 2 middagen per week.

Twee weken geleden mocht Noah ‘s avonds even langs komen op school, zodat wij wat papieren in konden vullen en Noah alvast wat van zijn klas genootjes kon leren kennen. Dat vond hij natuurlijk reuze leuk en kon toen helemaal niet meer wachten.

Gelukkig was afgelopen dinsdag de dag eindelijk daar, dat Noah ook weer naar school mocht. Vanwege Labor day hadden we al een lang weekend en ik heb daar die dinsdag ook maar aan vast geplakt zodat ik Noah naar school kon brengen, zoals hij zelf ook gevraagd had. Zo een eerste schooldag blijft natuurlijk best spannend.

Al bij het opstaan vroeg hij of hij al gelijk naar school mocht, maar hij moest nog even tot na de lunch wachten end at vond hij natuurlijk niet echt leuk. Hij heeft geloof ik wel honderd keer gevraagd of het al tijd was. Toen het bijna tijd was voor vertrek, hebben we snel nog even wat foto’s gemaakt, want dat hoort er natuurlijk allemaal bij. Het was echt van zijn gezichtje af te lezen hoe blij hij was.

Dan en ik hebben er gebruik van gemaakt dat we die middag alleen Khloé thuis hadden en zijn door alle oude kleding heen gegaan van de kinderen. We hebben kapotte kleding weg gegooid en nog goede kleding gedoneerd. We hadden de hele kofferbak van de van vol met kleding om te doneren. Dat soort dingen kunnen we niet doen wanneer de jongens thuis zijn, want dan willen ze natuurlijk niets weg doen, omdat het hun lievelings kleding is.

Zo gaat dat ook altijd met speelgoed. De laatste keer dat ik hier door heen was gegaan was toen mijn vader hier was en Dan en de jongens al naar Moon Lake waren vertrokken. Ook dat werd dus weer tijd om na te kijken. En dat heb ik gisteren gedaan terwijl de jongens een spelletje aan het spelen waren op de WiiU. Ook hier weer tasjes vol met gebroken speelgoed, of speelgoed dat niet meer compleet was. Ach zo ruimt het langzaam aan allemaal een beetje op.

Terug naar dinsdag – Nadat we alles eindelijk hadden gedoneerd, was het al weer tijd om de jongens uit school te halen. Eerst heb ik Skyler opgehaald en toen zijn we door gereden om Noah te halen. De scholen liggen, met de auto, maar 5 minuutjes bij elkaar vandaan. Skyler was ook heel benieuwd hoe Noah zijn eerste dag was geweest. Hij heeft het ontzettend naar zijn zin gehad en kwam gelijk al weer met een leuk werkje naar huis voor zijn papa en mama.

Zijn volgende dag was donderdag en ook toen heeft hij het weer heel erg naar zijn zin gehad en hij kon al weer niet wachten tot de volgende school dag. Zo zitten we inmiddels weer in het echte school ritme. Ik kan nog steeds niet geloven hoe snel de zomer vakantie voorbij is gevlogen. 

De tanden fee

Een paar maanden geleden kwam Skyler me vertellen dat hij dacht dat sommige tanden los zaten. Hij had op dat moment een paar kindjes in de klas die hun eerste tanden verloren waren, dus begon hij ook maar met voelen of zijn eigen tanden al los zaten.  Het verbaasde me dan ook een beetje toen inderdaad bleek dat hij een tandje had dat een klein beetje wiebelde.

Uiteraard had Skyler van verschillende kindjes gehoord dat de tanden fee langs zou komen als zijn tand eruit zou vallen, dus hij was heel enthousiast. Vanaf dat moment moest ik hem ook iedere avond een beetje helpen met het wiebelen van zijn tand. Hij wilde ook volop appels eten, omdat hij gehoord had dat zijn tand daarmee ook losser zou gaan zitten.

Vorige week begon ik echt heel veel beweging in de tand te merken en ik had het idee dat het niet al te lang meer op zich zou laten wachten voordat de tand eruit zou komen. Gisteren avond was het dan eindelijk zo ver. Hij zat weer bij mij op schoot en vroeg, net als de avonden ervoor, of ik zijn tand eruit kon trekken. Zijn tandjes zijn alleen zo klein dat het heel moeilijk is om ze vast te pakken, maar gisteren avond leek het makkelijker en voordat we het wisten was zijn tand eruit.

Ik moest gelijk een foto maken van hem en moest hem naar zijn vader sturen en naar opa en tante Chantal en zo wilde hij nog wel een paar mensen. Hij was zo trots! We hebben zijn tandje in een zakje gedaan en onder zijn kussen gelegd.

Vanmorgen belde ik naar huis en vertelde hij mij heel trots dat hij $1.50 heeft gekregen van de tanden fee en dat hij zijn tandje heeft mogen houden, zodat hij hem aan zijn vader kon laten zien, omdat hij gisteren avond aan het werk was.

Hij kijkt nu al uit naar zijn volgende losse tand. Ook kreeg ik Noah nog even aan de telefoon die ook begon te zeggen dat hij al een losse tand heeft. Als ik de jongens moet geloven, dan gaat de tanden fee het erg druk krijgen.

1st Grade

De zomer vakantie is veel sneller voorbij gevlogen dan dat we ons voor konden stellen.  De kinderen hebben bijna 3 maanden vrij gehad en dat lijkt toch een hele lange tijd. Maar niets is minder waar, het was voorbij zonder dat we er erg in hadden. Gelukkig hebben we wel een hele fijne zomer gehad en hebben we leuke dingen ondernomen. Bovendien hadden we ook allebei onze vaders nog op bezoek.

Na drie maanden mocht Skyler weer als eerste naar school. Hij keek er al een paar weken naar uit, omdat hij dit jaar lunch op school mag eten en dat vond hij helemaal geweldig. Afgelopen woensdag was het dan eindelijk z over en moest hij om 08.10 uur op school zijn. Uiteraard hebben we voor vertrek nog wel even een foto gemaakt. Achteraf hebben we die vergeleken met de vorige jaren en we schrokken best wel even van het feit dat Skyler al zo gegroeid is.

Met een envelop met wat geld erin voor zijn lunch, stonden we om 08.05 uur te wachten in de rij bij school, totdat zijn lerares de klas buiten op kwam halen. Hij was zo enthousiast, maar toch ook wel nerveus. Hij stond om zich heen te kijken of er kindjes van vorig jaar in zijn rij stonden. Zijn beste vriendje van vorig jaar, George, zit jammer genoeg in een andere klas, maar gelukkig ziet hij hem met het buiten spelen tijdens de pauze.

En daar ging hij met zijn klas, toen de bel ging. Hij zwaaide nog even enthousiast en blies en kus en keek vervolgens niet meer om. Ik weet dat je je kinderen los moet laten, maar makkelijk is het niet. Het is dit jaar voor het eerst dat hij hele dagen naar school gaat. Vorig jaar ging hij wel iedere dag, maar dat waren nog altijd maar halve dagen. Zo een hele dag is best wel een grote verandering. Niet alleen voor Skyler maar ook voor ons. Ik ben dan natuurlijk wel op werk terwijl Skyler op school zit, maar dat wil niet zeggen dat ik niet toch even moest slikken toen hij de school in liep. Dan gaf ook aan dat het toch wel heel raar is om hem niet thuis te hebben.

Hij gaat alleen maar naar school en ik weet dat er veel ergere dingen zijn dan je kind op te laten groeien, maar wat mij betreft had hij nog even klein mogen blijven. Het gaat allemaal ineens zo snel en hij is al zo zelfstandig aan het worden. Ik mis de avonden dat hij bijvoorbeeld nog even lekker op schoot wilde zitten. Dat komt al niet al te vaak meer voor, dus wanneer het wel gebeurd, pak ik het met beide handen aan.

Na zijn eerste schooldag hadden wij zo een momentje. Het zal natuurlijk wel te maken hebben gehad met het feit dat hij een hele dag naar school was geweest. Van te voren was hij nerveus en natuurlijk brengt zo een hele dag veel nieuwe indrukken met zich mee. Dus na school kroop hij even bij mij op schoot en wilde hij gewoon even bij me zitten. Lia en Emma kwamen langs om met de kinderen te spelen, maar hij bleef gewoon bij mij zitten terwijl Noah en Khloé volop aan het spelen waren. Gelukkig heeft hij wel een hele leuke dag gehad. Hij vind zijn lerares erg aardig en de kindjes in zijn klas ook, hoewel hij nog maar een naam had onthouden zei hij. Hij had voor zijn eerste lunch een pizza, een van zijn favorieten. En hij heeft nog altijd heel veel zin in dit school jaar, maar zo een hele dag naar school was toch wel vermoeiend.

Morgen avond hebben we een ‘back to school’ night met Noah, waar we alvast wat papieren in gaan vullen en hij zijn klasgenootjes alvast kan zien end an gaat hij begin September weer naar school. Volgend jaar zal het helemaal wel vreemd gaan worden, want dan gaat Khloé voor twee middagen naar de pre-school, Noah gaat dan voor halve dagen, iedere dag naar Kindergarten en Skyler natuurlijk gewoon full time naar school. Loslaten moet, maar makkelijk is het niet.

Grand Canyon

In 2004, toen ik voor UPS werkte, werd er aan mij gevraagd, of ik voor een maand naar Arizona toe zou willen gaan voor training. We hadden op dat moment bepaalde accounts in Arizona, die naar Nederland gehaald zouden worden en daarvoor zou ik dan een training moeten volgen. Natuurlijk had ik daar wel oren naar en zo ging ik in mei van dat jaar voor een maand, alleen, naar Amerika.

Ik had daar een ‘vriendin’ werken, Dawn, waarmee ik al een paar jaar heel veel via email en de telefoon gewerkt had en ging haar voor het eerst echt ontmoeten, want zij was verantwoordelijk voor een van de accounts die naar Nederland zou komen. Gelukkig klikte dat gelijk en was het alsof we elkaar al jaren echt konden. De weekends heb ik dan ook bij haar thuis door gebracht in plaats van in het appartement dat voor mij gehuurd was in een resort. Ik zat daar tenslotte toch maar alleen.

Een van die weekends zijn we met haar man en dochter toen naar de Grand Canyon geweest. Ik had dat natuurlijk nog nooit gezien en het was maar een 2 uur rijden bij haar vandaan, dus het was de ideale gelegenheid. Ik had me er toen al wel heel wat bij voorgesteld, maar zoiets moet je natuurlijk met eigen ogen gezien hebben, voordat je daadwerkelijk weet hoe indruk wekkend het is.

Op dat moment kon ik natuurlijk niet weten dat ik 11 jaar later aan de andere kant van de Grand Canyon zou zijn met mijn eigen gezin! Dawn en ik zijn overigens nog altijd hele goede vriendinnen, hoewel we elkaar 10 jaar niet gezien hadden, omdat ik toen der tijd in Nederland woonde en zij in Amerika en ik vervolgens naar Utah verhuisde, maar zij nog altijd in Arizona woont. We hebben elkaar in de Moon Lake vakantie eindelijk weer gezien in Vernal, Utah waar we hadden afgesproken om naar het dinosaurus museum te gaan. Het is jammer dat ze zo ver weg woont, maar de plannen om elkaar weer te zien, zijn er zeker.

Nu 11 jaar later, zei Katie een paar maanden geleden dat wij een trip naar de Grand Canyon moesten maken met onze gezinnen. Toen ik direct volmondig ja zei, werd zij razend enthousiast. Haar moeder woont in New Harmony, ongeveer 4 uur bij ons vandaan. We konden dan naar haar huis en van daaruit door rijden naar Arizona. Ik had die vrijdag vrij genomen, zodat we een lang weekend hadden en Dan werkt sowieso niet op vrijdag dus dat kwam prima uit.

Vrijdag ochtend gingen we iets later dan gepland weg, omdat Katie haar moeder misschien door omstandigheden richting Salt Lake City zou moeten, maar uiteindelijk bleek dat niet nodig. We zijn rond 10.30 uur vertrokken en kwamen rond 14.30 uur aan in New Harmony. Krystin en Dub, Katie haar moeder en stiefvader wonen daar prachtig. Ze wonen tegen de rug aan van Zions national park met een ontzettend grote tuin.

De kinderen wilden natuurlijk gelijk buiten spelen en dat hebben ze voor het grootste gedeelte de rest van de dag gedaan. Nadat ze eindelijk naar binnen kwamen hebben de kleinere kinderen op de zolder gespeeld, die Dub zelf aan het huis heeft gebouwd. Krystin helpt vrouwen te ontsnappen aan polygamy en heeft daardoor vaak mensen in huis, dus de zolder werd voor die redenen aangebouwd, het is een complete aparte woonruimt/slaapruimte en er staat heel veel speelgoed dus de kleintjes hebben zich prima vermaakt. Mel en Dan zijn die avond naar Mesquite geweest in Nevada en wij hebben spelletjes gedaan met de oudere kinderen. Al met al was het een gezellige avond.

Naarmate het later werd, begon Katie te twijfelen of het wel een goed idee was om de volgende dag naar de Grand Canyon te gaan. Mede omdat Mel en Dan waarschijnlijk ook pas laat terug zouden zijn. Dat was natuurlijk ook het geval, want zij kwamen rond 04.00 uur ‘s nachts pas thuis. We hadden afgesproken om in de ochtend te kijken wat we gingen doen. Omdat Krystin tegen Zions aan woont, hadden we keuze genoeg.

Mel en Dan besloten dat we toch naar de Grand Canyon zouden gaan en daar heeft niemand spijt van gehad. De reis naar de Canyon toe viel een beetje tegen, omdat Skyler en Dan allebei ziek werden in de auto. Gelukkig waren we niet al te ver bij de Canyon vandaan en hadden ze beide frisse lucht nodig. Bovendien hielp het niet dat de we gene bocht, na de andere had.

Bij de Canyon aangekomen begon het heel even te regenen, maar na onze lange reis, besloten we om gewoon de regen te trotseren. Gelukkig viel het hartstikke mee en heeft het maar 5 minuten geregend. We hadden 2 sjaaltjes bij ons, waarvan we een om Khloé haar middel deden en de ander maakten we daaran vast, zodat ze niet zomaar bij ons vandaan kon rennen. Een heleboel mensen maakten een opmerking dat het een brilliant idee was en van sommige kregen we boze blikken, maar ik heb liever de boze blikken dan dat mijn dochter per ongeluk de Canyon in valt. Het werkte prima en Khloé voelde zichzelf zelfstandig en ik voelde me gerust gesteld dat ze niet bij ons vandaan kon.

De jongens vonden de Canyon ge-wel-dig! Zij hadden het gevoel bovenop de wereld te staan en eerlijk gezegd voelt dat inderdaad ook wel een beetje zo. Waar er zonder zorgen geklimd kon worden, werd dat uiteraard dan ook gedaan en verder hebben ze heel voorzichtig gedaan en goed naar ons geluisterd. Bovendien vonden ze het best eng om te dicht bij de rand te komen, maar dat mocht de pret niet drukken.

Tegen de avond zijn we terug gereden naar Krystin en Dub’s house, waar we opnieuw de nacht hebben door gebracht en vervolgens zijn we zondag weer naar huis gereden. We hebben zo een 12 uur in de auto door gebracht dat weekend, maar  het is het dubbel en dwars waard geweest!!

Hell's itch

Al mijn hele leven, weet ik dat ik snel kan verbranden in de zon. Daarom probeer ik zoveel mogelijk uit de zon vandaan te blijven en smeer ik mijzelf in met zonnebrand crème met een SPF factor van ten minste 50. Helaas mag dat niet altijd baten en heb ik een keer in de zoveel tijd het ‘geluk’ dat ik heel erg verbrand, ondanks de genomen maatregels.

Je hoort wel eens dat mensen met een rood haar vaak erg licht zijn van huidskleur.  Ik heb dan wel geen rood haar, maar mijn huidskleur is wel erg licht. Helaas hebben onze kinderen ook zo een lichte huidskleur en dat zal wel te maken hebben met hun blonde haren en blauwe ogen. We zijn met hen dan ook erg voorzichtig, omdat ik weet hoeveel pijn een verbranding kan doen. Bovendien zijn er verschillende soorten huid kanker die veroorzaakt kunnen worden door UV-straling.

Toen wij zo een drie weken geleden gingen kamperen bij Bear Lake met Mel en Katie, heb ik mijzelf en natuurlijk ook de kinderen meerdere malen per dag ingesmeerd met SPF 50, maar helaas ben ik die zaterdag toch verbrand. Zaterdag avond begon mijn huid al behoorlijk te trekken en die zondag kon ik bijna niet opstaan van de pijn. Toen ik eindelijk uit de tent vandaan was gekomen, voelde ik mezelf gewoon duizelig worden van de pijn. Zo duizelig en misselijk dat ik het gevoel had dat ik flauw ging vallen.

De maandag die volgde, ben ik met alle pijn gewoon naar werk gegaan, maar tegen de lunch ben ik toch maar naar huis gegaan. Iedere beweging die ik maakte was teveel van het goede en iedere keer weer kroop ik in elkaar van de pijn. Thuis heb ik Dan mij gelijk weer in laten smeren met aloe vera en ben ik op bed gaan liggen met de fan op mij gericht. Helaas gaf dat natuurlijk maar tijdelijk verlichting en heb ik een paar dagen met behoorlijke pijn rond gelopen.

De volgende stap in het process was het vervellen. Je kon mijn huid niet aanraken of het liet los. Bovendien was het niet echt een fijn gezicht, maar helaas kon ik ook daar niets aan doen. Ik heb zoveel mogelijk gesmeerd met lotion en aloe vera, maar het heeft niet geholpen. Ondanks dat bleef ik toch vervellen en was mijn huid erg schraal geworden.

En dan nu…. Drie weken nadat ik zo verbrand was, loop ik nog met consequenties. En ik weet niet wat erger is, de pijn van de verbrande huid, die nu overig wel weg is, of de verschrikkelijk jeuk waar ik mee rond loop op mijn schouders. Het zijn echt alleen maar mijn schouders, maar het is so erg dat ik er met een scherp mes overheen zou willen schrapen. Natte doeken helpen niet, douchen helpt niet en krabbelen al helemaal niet. Je zou toch denken dat dit nu toch wel weg getrokken zou moeten zijn, maar niets is minder waar.

Na uiteindelijk google te hebben geraadpleegd weet ik nu, dat deze jeuk bekend staat als "hell's itch" en dat het normaal gesproken wel weg moet trekken, tenzij je blijft krabbelen. En dat is nu net iets waar ik niet mee kan stoppen. Ik weet nu dat je lichaam na een verbranding histamine aanmaakt en als je blijft krabbelen gaat die histamine niet weg, waardoor de jeuk alleen maar erger lijkt te worden. Vanmiddag ga ik ook snel maar even anti-histamine kopen, want ik ben het hele gebeuren rondom deze verbranding nu wel goed beu.

Bear Lake

Al twee jaar vroegen Mel en Katie of wij een keer met hen mee wilden gaan, kamperen bij Bear Lake. Natuurlijk wilden wij dat wel, alleen kwam er altijd iets tussen. Dit jaar konden we dan eindelijk wel met hen mee en zo waren we afgelopen vrijdag ochtend op weg naar Bear Lake. Mel en Katie waren op woensdag al vertrokken.

Ik was zelf nog noiot bij Bear Lake geweest dus wist niet heel goed wat ik me erbij voor moest stellen. Ik dacht dat het misschien een beetje hetzelfde zou zijn als Moon Lake, maar dat bleek totaal niet waar te zijn. Bear Lake is vele malen groter dan Moon Lake en het water is er prachtig blauw en ontzettend helder. De kinderen waren natuurlijk ook van de partij en zij konden niet wachten. Ze vroegen al vanaf het moment dat we bij Moon Lake weg gingen hoeveel nachtjes ze nog moesten slapen voordat we naar Bear Lake gingen. Zij vinden kamperen zo ontzettend leuk en natuurlijk waren ze ook erg blij dat zij met de kinderen van Mel en Katie konden spelen.

Na een rit van ongeveer 3 uur kwamen we dan eindelijk aan. We hebben toen eerst de tent op gezet en de spullen uitgepakt, zodat we daar geen omkijken meer naar hadden. Vervolgens zijn we eigenlijk direct in het water gesprongen. Mel en Katie hebben twee waverunners en een jet ski die zij bij zich hadden, dus uiteraard hebben wij daar ook gebruik van gemaakt. Zowel Dan als ik hadden nog nooit op zo een ding gezeten dus het leek ons wel heel leuk en wat hebben we gelachen. We hebben alleen gereden, maar ook met elkaar en we hebben bij anderen achterop gezeten en zelfs de jongens zijn 2 keer mee geweest, hoewel we dan wel een heel stuk zachter gingen natuurlijk en dicht bij de kust bleven. Het water was heerlijk. In de eerste instantie voelde het koud aan, maar eenmaal door de kou heen, was het water perfect. Op sommige plaatsen was het gewoon zelfs warm. Wat wel iets minder was, was dat er bij het strandje waar wij zaten hele grote keien in het water lagen en die waren erg glad dus we zijn een paar keer onderuit gegaan, maar dat mocht de pret niet drukken. Zelfs Khloé heeft zichzelf prima vermaakt in het water.

‘s Avonds hebben we heerlijke Mexicaanse tacos gemaakt met vlees boven het kampvuur en als toetje hebben we marsmellows geroosterd. De kinderen hebben heerlijk rond gerend en gespeeld met alle andere kinderen. Een paar van Mel zijn broers waren ook gekomen met hun kinderen dus we zaten daar met een leuke groep. En uiteraard hebben we ‘s avonds nog lang rond het kampvuur gezeten. Zaterdag hebben we ook bijna de hele dag op en rondom het water door gebracht, kortom we hebben een heerlijk weekend gehad. Het enige nadeel was dat ik zondag ochtend op stond en gewoon misselijk werd van de pijn van mijn verbrandde huid. Ik weet dat ik snel verbrand, dus ik had mezelf regelmatig met SPF 50 ingesmeerd, maar helaas heeft het niet mogen baten. De pijn in mijn benen is bijna weg, maar mijn schouders doen zo een zeer. Vanmorgen zag ik ook dat ik nu blaren op mijn schouders heb. Misschien de volgende keer maar SPF 100 op doen.

Zondag middag rond 14.00 uur waren we weer thuis en hebben we snel de kinderen in bad gedaan en de spullen opgeruimd, want helaas moest Dan die middag om 16.00 uur al weer werken, maar we hebben van ons weekendje genoten.

Moon Lake 2015

De jongens keken er al weken naar uit en toen het eindelijk zo ver was, konden ze niet meer wachten totdat we eindelijk zouden gaan kamperen. Op maandag ochtend heeft Dan snel nog even de auto laten servicen en voor het gevoel van de jongens duurde dat een eeuwigheid. Na de service beurt zijn ze nog even heel snel langs mijn werk gereden, om gedag te zeggen, waarna ze vervolgens echt op weg gingen naar Moon Lake.

Door mijn nieuwe baan kon ik helaas maandag en dinsdag geen vrij krijgen, omdat mijn directe collega al vrij was. Vandaar dat Dan al op maandag weg ging met de jongens en mijn vader thuis bleef met Khloé. We zouden in de eerste instantie al op zaterdag vertrekken, maar omdat ook Dan zijn vader zou komen, wilde Dan pas weg nadat hij was aangekomen. Dinsdag middag na werk zijn mijn vader, Khloé en ik vertrokken.

Na een reis van iets meer dan 3 uur, kwamen we aan bij Moon Lake waar de jongens al snel naar de van kwamen rennen, om te vertellen wat ze al gedaan hadden. We hoefden gelukkig niets op te zetten, dat was een voordeel van het feit dat Dan een dag eerder was vertrokken. Dan zijn zus Chantal en haar gezin, Dan zijn vader en zusje Taylor waren er ook allemaal al. En Dan zijn broer Freddy en zijn gezin waren ook dit jaar weer helemaal vanuit Tennessee gekomen.  Al snel kwam Dan zijn vader aanlopen en kreeg ik van hem een zilveren armbandje als cadeau met 3 kinder kopjes eraan met de namen van de kinderen er in gegraveerd. Khloé kreeg een paar tulpen oorbelletjes en ook kregen we beide een t-shirt. Alle anderen hadden de dag ervoor al hun cadeautjes gekregen.

Voor mij is het nu het tweede jaar dat we naar Moon Lake zijn geweest, voor Dan inmiddels het derde jaar. (Het eerste jaar hadden we auto problemen en was Taylor hier, dus konden we niet met een auto, vandaar dat ik thuis bleef) Ieder jaar hebben we wat meer spullen verzameld, maar toch merk je ook ieder jaar dat je nog altijd spullen mist. Dan is het toch wel heel fijn dat we met familie zijn, want alle spullen die wij niet hebbben, kunnen we gebruiken van anderen.

We hadden van te voren af gesproken om omstebeurt te koken voor iedereen. Heel fijn dat we niet iedere avond hoefden te besluiten wat we gaan eten, maar als je dan eenmaal aan de beurt bent is het behoorlijk wat werk. Ook hier is het erg fijn om spullen van anderen te kunnen lenen. Langzaam aan komen we er wel met spullen, maar tot die tijd is het toch heel makkelijk.

We hebben een heerlijke week gehad. De kinderen hebben lekker rond gerend en kunnen spelen met hun neefjes en nichtje. Elke avond waren ze ook lekker zwart van de aarde. We hebben gewandeld, op het strandje gespeeld en in het water, we hebben gevaren met een bootje en we hebben ook gevist. Zowel Skyler als Noah hebben ook allebei hun eerste vissen gevangen en wat waren ze daar trots op.

Het weer was ook geweldig, hoewel het overdag behoorlijk heet was en de nachten waren daarentegen behoorlijk koud, maar dat heeft de pret niet mogen drukken. De kinderen leken geen last te hebben van de kou en daar maakte ik me het meeste druk om. 

Zaterdag middag zijn we weer op huis af gegaan, omdat Dan zondag middag weer moest werken en hij geen zin had om eerst nog eens een lange rit te maken om vervolgens al gelijk weer aan de slag te moeten. Maar eerlijk is eerlijk, ik vond het toch ook wel fijn om weer in mijn eigen bed te liggen en de kinderen waren er ook wel aan toe, aangezien iedereen op zondag ochtend om 09.00 uur nog sliep.

We kijken al weer uit naar volgend jaar en de kinderen vragen nu ook al hoeveel nachtjes we hiervoor nog moeten slapen. Dat zijn er nog een hele boel. Gelukkig kunnen we ze wel blij maken met het feit dat we over een paar dagen nog een keer gaan kamperen, alleen dan iets dichter bij huis en dit maal met onze vrienden Mel en Katie en hun kinderen.

Inmiddels is mijn vader ook al weer naar huis. Hij vertok op zaterdag 4 juli, dus hij heeft het vuurwerk moeten missen, maarde dag ervoor zijn we nog gezellig met Chantal en haar gezin en Dan zijn vader en Dan zijn zusje Taylor naar de dierentuin geweest. Het was heerlijk om nog even een fijne dag te hebben zo. Maar we gaan al weer aftellen naar het volgende bezoek wat over ongeveer 5 maanden weer voor de deur staat.

's Avonds zijn we bij Chantal wezen eten en daarna hebben we in Grantsville naar het vuurwerk gekeken. Na de vuurwerk show zijn Dan zijn vader en zijn zusje met ons mee naar huis gegaan en hebben ze de laatste drie dagen bij ons door gebracht. Ook zij zijn vanmiddag weer vertrokken naar huis. Fred wil volgend jaar weer terug komen en Taylor misschien over 2 jaar. 

Dan is nu aan het werk, Khloé slaapt en ook de jongens zijn klaar voor bed. Na bijna 4 weken bezoek te hebben gehad zijn de kinderen echt een beetje uit hun ritme, dus gaan we vanavond allemaal op tijd naar bed.

Bijna vakantie en nieuw bezoek

Op zondag avond rond middernacht zou Dan zijn vader aan komen in SLC, samen met zijn zusje Taylor. Het was voor Dan al weer 8 jaar geleden dat hij zijn vader heeft gezien, maar voor zijn andere kinderen al veel langer dan dat. Ik wist nog niet helemaal zeker of ik mee zou gaan naar het vliegveld om hen te zien, want ik moest de volgende dag om 05.00 uur al weer op voor werk, maar uiteindelijk ben ik toch met hem mee gegaan. Fred en Taylor verblijven tijdens hun bezoek bij Chantal, dus zij was ook op het vliegveld met haar gezin. Onze kinderen lagen thuis gewoon te slapen, en mijn vader bleef bij hen, anders zouden ze de volgende dag niet te genieten zijn.

Dan en ik hebben eerst nog even snel wat laatste boodschappen gehaald, omdat hij op maandag alvast met Skyler en Noah naar Moon Lake zou gaan. Bij het weg rijden van de winkel kwam het vliegtuig, volgens de tracking site, net aan. Uiteindelijk hebben we nog bijna 3 kwartier staan wachten voordat we ze eindelijk zagen.

Dan schrok best van hoe zijn vader veranderd is. In acht jaar tijd is hij veel af gevallen en natuurlijk ook een stuk ouder geworden. Ik zie mijn vader ook ieder half jaar wel een beetje veranderen. Dus je kunt je voorstellen hoe iemand na 8 jaar veranderd kan zijn.

Zoals ik al schreef is Dan gisteren met de jongens naar Moon Lake vertokken, waar we deze week gaan kamperen. De jongens hadden er ontzettend veel zin in en konden niet wachten. Mijn vader en Khloé bleven thuis wachten op mij. Door mijn nieuwe baan, kon ik helaas op maandag en dinsdag geen vrij krijgen, omdat mijn directe collega al vrij was. Maar gelukkig kan ik vandaag wel iets eerder weg, zodat we niet verschrikkelijk laat pas aan zullen komen. Het is nog ruim 3 uur rijden, dus een beetje op tijd weg is dan wel fijn.

Onderweg kreeg Dan een telefoontje van workmans comp. Ik schreef al eerder dat Dan in Mei geopereerd is aan zijn knie, vanwege een gescheurde meniscus. Hij heeft hem op werk gescheurd en daardoor moest hij naar een speciaal aangewezen dokter, zodat die kon constateren of het inderdaad door zijn werkzaamheden kwam en dat zijn werkgever dan verantwoordelijk is voor alle medische kosten en verloren uren. In de eerste instantie werd dat afgewezen. De dokter zei namelijk dat er niets aan de hand was, maar later bleek dat hij toch zijn meniscus had gescheurd.

Wij zijn toen in beroep gegaan en daarvoor moest Dan al zijn medische gegevens vrij laten geven bij zijn dokter, en eindelijk kreeg hij gisteren dan telefoon. Helaas hebben ze de claim ook nu weer af gekeurd. Kort na het telefoontje kregen we ook een kopie van de afwijzing via email. Volgens deze brief had Dan een zogenoemde pre-existing condition, omdat hij in 2010 al eens aan zijn knie was geopereerd. (Toen was dit zijn ACL, maar niet zijn meniscus)  Doordat hij een pre-existing condition had, vinden zij niet dat het werk, op het moment van het scheuren van zijn meniscus, te zwaar was en beweren zij dat zijn knie gewoon altijd al zwakker is geweest. Zij willen de medische kosten dan ook niet op zich nemen. We kunnen eventueel nog een keer in beroep gaan, maar ik weet niet of dat heel veel zin zal hebben, hoewel er veel mensen zijn die zeggen dat wij een goede zaak hebben.

Ik ga me er op dit moment in ieder geval niet druk om maken. Ik ga nu eerst genieten van mijn vakantie!

Opa en een druk weekend

Sinds mei  wordt er eindelijk direct van Amsterdam naar Salt Lake City gevlogen. Het was dan ook heel fijn dat mijn vader pas in Juni weg zou gaan, want zo kon hij voor het eerst direct vliegen, in plaats van ergens over te moeten stappen. Afhankelijk van waar de overstap plaats vind, scheelt het toch al zo een 4 uur op de totale reistijd, als het al niet langer is. De vlucht was dan ook heel goed bevallen, alleen viel het een beetje tegen bij de douane in Salt Lake City, waar hij ruim 1.5 uur heeft staan wachten. Ten eerste zaten er maar 5 mensen te controleren en vervolgens werden ook alle mensen met een overstap voor gelaten. Maar uiteindelijk is de reis hem zeker wel goed bevallen.

Omdat hij al zo vroeg was aan gekomen, zijn we naar huis gereden waar hij even tot rust heeft kunnen komen. Hoewel, tot rust, de kinderen waren natuurlijk niet meer bij hem weg te slaan. We hebben toen ook onze lekkernijen uitgpakt die hij voor ons had mee genomen. Dat blijft heerlijk en altijd een verrassing. Voor het grootste gedeelte weet ik wel wat hji bij zich zal hebben, dat zijn voornamelijk dingen waar ik om vraag, maar er zit altijd wel iets bij wat ik van te voren niet wist.

Tegen de avond hebben we vervolgens een broodje gegeten bij Chick Filet, want het eten in het vliegtuig was niet echt lekker en inmiddels had mijn vader best honger. Na het eten hebben we thuis de T-ball spullen van de jongens verzameld, want zij hadden die avond een ‘wedstrijd’ en zij waren erg enthousiast dat opa die kon zien. Jammer genoeg viel de wedstrijd bijna letterlijk in het water.

De jongens stonden nog geen vijf minuten op het veld toen de regen met bakken naar beneden kwam zetten. We hebben allemaal een tijdje staan schuilen en toen het wat zachter begon te regenen zijn de kinderen terug het veld op gegaan, en hebben ze de wedstrijd uit gespeeld, maar leuk is anders. Gelukkig hebben ze deze week nog een wedstrijd die mijn vader ook kan zien.

Vrijdag middag zijn we wezen eten bij Applebees, waar we Bradley en zijn vriendin Chelsie zouden ontmoeten. Bradley heeft net 3 maanden bootcamp in de marine afgerond en was voor 5 dagen in Utah en uiteraard wilde hij iedereen graag zien, voordat hij weer voor een jaar zou vertrekken voor zijn volgende training. Ik sta er nog steeds versteld van dat hij de eerste van de jongens is die zich daadwerkelijk als eerste bij de marine aan sloot. Zijn broers Daniel en Marcus hadden beide ook plannen, maar Daniel en zijn moeder waren bij een ernstig auto ongeluk betrokken, waarbij Angela overleed en de verwondingen van Daniel zo ernstig waren dat het voor hem werd uitgesteld. En tot op heden is hij nog niet terug geweest. Marcus zou als volgende gaan, maar hij ging eerst voor 2 jaar naar Mexico voor een missie voor de kerk.

Vrijdag avond hadden we via mijn werk kaartjes gekregen voor de wedstrijd van ons baseball team de Salt Lake Bees. Mijn vader besloot om thuis te blijven, want hij was toch wel een beetje moe van de reis dus heeft hij even geslapen. Wij hebben alle drie de kinderen mee genomen en het was hartstikke leuk. Vooral Skyler heeft heel erg genoten van de wedstrijd. Khloé had het al snel gezien en Noah begon zich ook na een tijdje te vervelen, dus we hebben niet de hele wedstrijd af gekeken, maar dat mocht de pret niet drukken.

Zaterdag hadden we met onze Nederlandse vrienden af gesproken voor een barbeque bij ons thuis. Het leek hen erg leuk om mijn vader te ontmoeten en wij hadden ook Arnold zijn moeder nog niet ontmoet, die ook hier in Utah woont. Ik heb Dan als vroeg vaderdag cadeautje een nieuwe bbq gegeven. We hebben hierop heerlijk spareribs en sate en shashlicks gemaakt en daarbuiten hadden we natuurlijk nog meer lekkernijen. Het was een hele gezellige avond en uiteindelijk gingen Arnold en zijn gezin pas tegen 23.30 uur weg. Ook dit is zeker voor herhaling vatbaar.

Op zondag hebben we lekker rustig aan gedaan. Na zo een druk weekends is een dagje rust ook best wel lekker. Inmiddels ben ik weer aan het werk. Nog een weekje werken en dan gaan we eindelijk weer naar Moon Lake.