Kerst 2014

Het kwam en voor we het wisten was het al weer voobij. Kerst van 2014. Vol verwachting werd er uit gekeken naar de kerstman, maar ook naar mijn vader. De kerstman is inmiddels al weer naar de noordpool vertrokken, maar mijn vader blijft nog zo een anderhalve week bij ons.

Ik weet het, ik zeg regelmatig dat ik niet kan geloven hoe snel de tijd voorbij vliegt, maar het is echt zo. Het lijkt alsof we gisteren de kerstboom aan het versieren waren en inmiddels is de boom al weer opgeruimd. Normaal gesproken laten we hem nog wel een tijdje staan, maar Khloé vond het erg leuk om alle ballen uit de boom te halen en zo zijn er heel wat kapot gegaan, dus echt mooi stond de boom er niet meer bij.

Op donderdag 11 December hebben we eerst mijn vader opgehaald van het vliegveld. Even was ik bang dat hij zijn overstap niet zou halen, want zijn overstap was sowieso al kort en toen werd hij bij de douane ook nog gevraagd om zijn koffer open te maken. Gelukkig kwam hij op tijd bij zijn volgende vlucht aan, hoewel ze wel al aan het boarden waren.

De kinderen waren super blij om hem weer te zien. Khloé heeft in de korte rit naar huis wel 500 keer opa gezegd. Maar ook de jongens waren gelijk niet bij hem weg te slaan. Ze genieten dan ook enorm van zijn bezoek, maar mijn vader geniet net zo veel.

De jongens wisten heel goed dat het al snel kerst zou zijn, zodra opa aangekomen zou zijn. Maar eerst hadden ze allebei nog een voorstelling van school. Skyler heeft met zijn klas 2 liedjes gezongen en Noah heeft mijn zijn klas meerdere liedjes gezongen. Voor de pre-school is dat makkelijker omdat het maar om een klasje gaat. Voor Skyler was de voorstelling korter, omdat alle andere klassen ook nog moesten zingen. Ze hebben allebei heel goed hun best gedaan.

Op zaterdag 13 December hebben ween klein kerst feestje gehad bij Dan zijn oom. We brachten allemaal een cadeautje mee van onder de $10 en daar werd een spelletje mee gespeeld. Om de beurt mocht je een cadeautje kiezen van de stapel, of je mocht een cadeautje afpakken van iemand anders. Dit afpakken mag maar 2 keer per cadeautje zodat het spel niet oneindig is. Het was erg gezellig en grappig om te zien waar je uiteindelijk mee eindigt.

Op 19 December waren we ook bij Rhonda uitgenodigd, waar we haar geholpen hebben met het versieren van de kerstboom. Ook dit was erg gezellig en de kinderen zijn door Rhonda nog verwend met een cadeautje. En toen was het ineens kerst. Op kerstavond mogen de kinderen altijd een pakje open maken en krijgen zij allemaal een nieuwe pyjama. Mijn vader en Dan kregen allebei nieuwe pantoffels en ik kreeg een nieuwe ochtendjas. Op kerst ochtend stond Noah nog half slapend naast ons bed en dacht dat het de volgende ochtend pas kerst zou zijn. Hij kroop op dat moment nog even bij ons in bed, todat Dan zei dat de kerstman waarschijnlijk wel langs geweest zou zijn. Hij sprong uit bed en ging snel kijken of er pakjes onder de boom lagen. Uiteraard warden zijn broer en zusje en opa snel daarna wakker gemaakt.

Iedereen is goed verwend. De jongens hebben onder andere een nieuwe controller gekregen voor de xbox zodat ze samen spelletjes kunnen spelen en mooie bestuurbare autos. Khloé heeft een keukentje gekregen en poppen spulletjes, Dan een gloednieuwe xbox one die hij graag wilde hebben, ik een paar mooie bedels voor mijn Pandora armband en een nieuwe ketting en mijn vader kreeg onder andere een nieuwe Galaxyy Tab.

Omdat we op de 13e en de 19e al bij elkaar waren gekomen vanwege de feestjes bij Rhonda en Kevin, konden we lekker thuis blijven en zo konden de kinderen genieten van hun nieuwe speelgoed. Eerlijk gezegd vind ik dit veel fijner dan van huis naar huis te rijden op zo een dag. ‘s Avonds waren we bij Anna uitgenodigd om te komen eten e nook daar hebben we cadeautjes uitgewisseld. Opnieuw zijn we allemaal goed verwend en ook hier hebben we een hele fijne tijd gehad.

En zo zijn we aan de laatste dagen van 2014 begonnen. Khloé met een oorontsteking en wat inflammatie in haar longen, de jongens hebben een beetje een kou opgepakt en mijn vader is ook goed verkouden. Gelukkig lang niet zo erg als vorig jaar, toen heeft hij een paar dagen helemaal niets kunnen doen, zo ziek was hij. Hopelijk gaan we allemaal gezond 2015 in.

Nu al December?

Des te ouder ik word, des te sneller de tijd voorbij lijkt te vliegen. Sinds de laatste blog zijn we al weer een maand verder en in die maand hebben we twee verjaardagen gevierd en ben ik een weekendje naar Tennesee geweest.

Op 1 November was eerst Noah aan de beurt. Dit prachtige ventje is inmiddels al weer 4 jaar oud. Zoals bij iedere geboorte, staat deze dag in mijn geheugen gegrift, alsof het de dag van gisteren was. Ik denk dat iedere mama zich deze dag als de dag van gisteren kan herinneren. Na een bevalling van ongeveer 12 uur lag er een klein, bol mannetje in mijn armen. Hij was zowel het grootst als het zwaarst van alle drie en heeft daardoor vanaf zijn geboorte al de bijnaam Bear. Het grappige is, dat hij zowel op zijn bijnaam antwoord als op zijn naam. En nu is hij al weer 4. Hij is verschrikkelijk lief, maar kan ook heel temperament vol zijn. Hij houdt heel veel van knuffelen, maar hij houdt ook van een stoei partij. En meneertje is nergens bang voor. Hij heeft een hele fijne verjaardag gehad en is verwend met veel speelgoed, waarvan het merendeel Ninja Turtles was. Zijn favoriet op dit moment.

Doordat hij zo druk kan zijn en nergens bang voor is, wordt er nogal wel eens door het huis gerend en zitten de kinderen elkaar achterna. Zo ook vorige week bij Katie thuis. Katie was op de kinderen aan het passen, omdat Dan een verplichte vergadering had op werk en ik op dat moment nog niet thuis was, omdat ik ook in vergadering was. Toen ik de kinderen op ging halen, waren onze kinderen heel lief aan het spelen met de kinderen van Katie. Ik heb toen nog even met Katie zitten kletsen en de kinderen begonnen druk te worden. Zo begonnen Alex, een van Katie’s zoons, en Noah achter elkaar aan te rennen en gelijk hoorden wij iemand vallen. Alex kwam gillend de kamer in rennen, gevolgd door Skyler die in paniek was en gelijk daar achteraan een gillende Noah, met een gezicht vol bloed. Hij was met zijn hoofd bovenop een opstapje gevallen. Dit resulteerde in 3 hechtingen aan de binnenkant van de wond en 8 aan de buitenkant.

Op 14 november ben ik voor 2 dagen naar Tennessee geweest voor de verjaardag van Kerry. Ze had eens als grapje laten vallen dat ze het heel leuk zou vinden als ik haar verjaardag kon komen vieren. In de eerste instantie had ik dat afgewezen, maar nadat Dan aangaf dat dat juist heel erg leuk zou zijn voor zowel Kerry als voor mijzelf, zijn we gaan kijken voor een ticket. Ook heb ik op werk gekeken of ik die vrijdag vrij kon krijgen en dat was geen probleem. Zo was ik ineens helemaal alleen op weg naar Tennessee. Het was jammer dat het maar voor twee dagen was, maar alles is beter dan niets. We zijn uit eten geweest en naar de film ‘Dumb en Dumber to’ en ook hebben we een fijne avond gehad met haar familie. Het was ook heel fijn om Freddy en de jongens te zien. Baby Ian kruipt en staat inmiddels, dus ook dat was erg leuk om te zien. Het blijft jammer dat er zo een afstand tussen ons zit.

Op 24 November was ons dametje aan de beurt en hebben we haar tweede verjaardag gevierd. Ondanks het feit dat ze zo een moeilijke start had toen ze net een week of 5 oud was en daardoor in haar eerste jaar wat achterstand op had gelopen, springt ze nu met sprongen vooruit. Khloé is een heerlijk eigenwijs meisje, dat het kaas niet van haar brood af laat eten en alles het liefst zelf wilt doen. Iedere dag weer verbazen we ons over hoe anders het opvoeden van een jongen is, vergeleken met een meisje. Ondanks de verschillen en de uitdagingen die daarbij komen kijken, genieten we enorm van alle drie onze kinderen. Khloé is ook heel erg verwend voor haar verjaardag, met zowel kleding als speelgoed. Ze begint nu heel veel interesse te tonen in poppen, dus de pop die ze voor haar verjaardag heeft gekregen moet overal mee naar toe. Ook haar kleding en haar begint ze steeds leuker te vinden en ik vind het geweldig.

Inmiddels hebben Skyler en Noah er ook al weer 3 maanden op zitten op school. Beide genieten met volle teugen en kunnen niet wachten tot de volgende schooldag. Het gebeurt dan ook regelmatig dat er tranen met tuiten gehuild worden in het weekend, wanneer ze horen dat ze de volgende dag niet naar school mogen. Ze leren allebei ontzettend veel. Noah herkent inmiddels al de letters van het alfabet en Skyler is bezig met rekenen en lezen. Ik hoop dat ze allebei nog lang met zo veel plezier naar school zullen blijven gaan. Bij Skyler is de school fotograaf al langs geweest en we kregen twee weken geleden zijn foto thuis. Ook dan realiseer je je weer hoe snel de tijd gaat.

En nu zitten we al weer in December. Het blijft een beetje onwerkelijk. De kerstboom staat al weer sinds het weekend na Thanksgiving en iedere dag vragen de jongens weer hoeveel nachtjes er nog geslapen moeten worden, voordat de kerstman langs komt. Het voelt nog niet echt als kerst, hoewel de boom natuurlijk wel een heerlijke sfeer in huis brengt. Misschien dat het ook nog niet echt als kerst voelt, omdat het hier pas 1 keer heeft gesneeuwd en je bijna nog steeds met een korte broek naar buiten kunt. Dat is de vorige jaren wel eens anders geweest. Ik ben dan ook benieuwd wat de rest van de winter ons gaat brengen.

Natuurlijk kijken we wel uit naar de kerst. Niet alleen vanwege de gezelligheid, maar ook vanwege het feit dat mijn vader aanstaande donderdag weer aan komt. De kinderen weten deze keer wel van zijn komst en kijken hier enorm naar uit. Zoals zij zeggen, nog 3 nachtjes slapen, dan gaan we opa op halen van het vliegveld. Mijn vader kijkt uiteraard ook uit naar zijn bezoek en ik weet zeker dat hij weer net zoveel van de kinderen zal genieten als dat wij zelf doen.

10 jaar

28 Oktober 2004 is een dag die in mijn geheugen gegrift staat. Op die dag koos mijn moeder er voor om haar leven te beeindigen door middel van euthansie, na een gevecht van een half jaar met longkanker. Euthanasie is natuurlijk niet iets waartoe even snel besloten wordt, er is behoorlijk wat aan vooraf gegaan en het was een moeilijk besluit. Euthanasie is in Nederland legaal, mits aan de zogenaamde zorgvuldigheidseisen voldaan is. De zorgvuldigheidseisen houden onder andere in dat de arts de overtuiging heeft gekregen dat er sprake was van een vrijwillig en weloverwogen verzoek van de patiënt en dat er sprake was van uitzichtloos en ondraaglijk lijden. De arts moet met de patiënt tot de overtuiging zijn gekomen dat er voor de situatie waarin deze zich bevond geen redelijke andere oplossing was. En dat de arts ten minste één andere, onafhankelijke arts heeft geraadpleegd, die de patiënt heeft gezien en schriftelijk zijn oordeel heeft gegeven over de zorgvuldigheidseisen.

Het is een raar gevoel om te weten dat je moeder op een bepaalde dag, op een bepaald tijdstip zal komen te overlijden. Voor mijn moeder was dit 28 Oktober 2004 en de dokter zou om 16.00 uur aanwezig zijn bij haar thuis. Hier heeft de arts nogmaals gevraagd aan mijn moeder of dit echt het geen was wat zij wilde, waarna ze haar vervolgens door middel van een injectie in slaap heeft gebracht. Vervolgens kreeg zij een spierverslappend middel toegediend dat een ademhalingsstilstand zou veroorzaken. Door zuurstof tekort in de hersenen zou zij al snel moeten te komen overlijden. Mijn moeder behoort tot een van de zelzame gevallen, omdat het nog een behoorlijke tijd duurde voordat haar hart stopte met bewegen.

Inmiddels zijn we 10 jaar verder en ik kan me het meeste van de dag herinneren alsof het gisteren was. De dagen daarna hebben we haar begrafenis geregeld en zij is op 2 November begraven. Dat is ook zo een dag die je altijd bij blijft.

Er is veel gebeurd in de laatste 10 jaar, ik ben getrouwd en we zijn naar Amerika geemigreerd en we hebben inmiddels 3 prachtige kinderen. Bij al deze gebeurtenissen heb ik vaak aan haar gedacht, vooral bij de geboorte van de kinderen. Ik had graag willen zien of ze net zo trots zou zijn op haar kleinkinderen als dat mijn vader is, ik vraag me af hoe hun band zou zijn. Ik had dat graag allemaal nog mee willen maken, maar helaas mocht het niet zo zijn.

We missen haar nog altijd!

Aunt Pam

Op 25 September, is de tante van Dan, na een slopend gevecht van 19 jaar, overleden aan de gevolgen van kanker.  Een week of 3 daarvoor kreeg ze te horen dat het ziekenhuis niets meer voor haar kon betekenen. Uiteindelijk is het toen allemaal best snel gegaan.

Ze was voor het eerst gediagnoseerd in 1995 en heeft sinsdien heel veel operaties ondergaan en chemo behandelingen en bestralingen. Zo kwam ze er tot 5 keer toe weer bovenop. Toen ze voor het laatst gediagnoseerd werd, werden er weer allerlei behandel plannen op gesteld, maar helaas heeft het niet mogen baten. Uiteindelijk zat deze vreselijke ziekte in haar lever, haar longen, haar botten, kortom, bijna overall.

Ongeveer een week nadat Pam was verteld dat het ziekenhuis niets meer voor haar kon betekenen, was haar gezondheid al zo hard achteruit gegaan, dat het moeilijk werd om haar thuis te verzorgen, ondanks de thuis zorg. Er is toen besloten, in overleg met Pam, om haar naar een zorg centrum te brengen voor een paar dagen, zodat zij wat tot rust kon komen. Ook Rhonda, een andere tante van Dan, die bij Pam woonde, kon op deze manier wat tot rust komen. Zo werd Pam op vrijdag opgehaald en zij zou op woensdag weer thuis komen. Ik heb Rhonda die zaterdag geholpen met het opruimen van Pam haar kamer. We hebben toen ook haar bed uit elkaar gehaald, om ruimte te maken voor een ziekenhuis bed.

Terwijl wij hiermee bezig waren hebben Rhonda en ik een goed gesprek gehad en beide hadden we het idee dat Pam die woensdag niet meer thuis zou komen, zo hard ging zij achteruit. Helaas werd dit inderdaad werkelijkheid en is Pam uiteindelijk donderdag avond overleden.

We zullen haar verschrikkelijk missen, maar het is voor haar beter dat ze niet meer hoeft te vechten.

If tears could build a stairway,
and memories were a lane.
I would walk right up to Heaven
and bring you home again.

Pre-school voor Noah

De eerste week dat Skyler eindelijk naar Kindergarten mocht, was een moeilijke week voor Noah. Hij vond het oneerlijk dat Skyler al naar school mocht en hij nog niet. We hadden hem tijdens de zomer vakantie verteld dat hij in September ook eindelijk naar school zou mogen. Toen Skyler dus naar school ging, ging Noah er automatisch van uit dat hij nu ook mocht.

Gelukkig mocht hij in diezelfde week wel even langs komen op de pre-school, zodat wij wat papieren in konden vullen en hij mocht dan even spelen en kon eventueel wat kindjes leren kennen die bij hem in de klas zouden komen.

En toen, na een week wachten en zijn ongeduld duidelijk te hebben gemaakt, mocht hij dan eindelijk op 09 September voor het eerst naar school. Hij stond die ochtend al vroeg naast ons bed en vroeg of hij al gelijk naar school mocht, of dat hij nog moest wachten. Ik heb hem toen verteld dat ik eerst even naar werk moest en dan rond de lunch thuis zou komen om hem naar school te brengen.

Toen ik thuis kwam, stond hij me al op te wachten met rugtas om en al. Hij was zo blij, maar je kon ook aan zijn gezichtje zien dat hij wel wat nerveus aan het worden was. Hij gaf zelf ook aan dat we nog even snel een mooie foto van hem moesten maken.

Bij de school aangekomen, stond een van de leraressen al buiten op de kindjes te wachten. Noah wilde gelijk al naar binnen lopen, maar ik heb hem nog over kunnen halen om ons eerst nog een zoen te geven. En daar ging hij dan, onze kleine, grote man, voor het eerst naar school.

Ik moest nog even voor een paar uur terug naar werk en na school belde Noah heel enthousiast op met wat hij allemaal gedaan had. Ook had hij een verrassing voor mij gemaakt. Hij heeft er nu 3 dagen op zitten en hij vind het helemaal geweldig en kan niet wachten totdat hij weer naar school mag. ‘s Avonds als Skyler zijn huiswerk aan het doen is, wil hij ook huiswerk maken, zodat hij ook kan leren. Hopelijk houd hij het enthousiasme dat hij nu voor school heeft, vol!

Kindergarten

Waar is de tijd toch zo snel heen gegaan? Was het niet gisteren dat we Skyler naar zijn eerste dag op pre-school brachten? Zijn er echt al twee school jaren voorbij? Met zulke vragen door mijn hoofd gaand, keek ik vanmorgen naar een zenuwachtig mannetje, dat al om 03.00 uur naast mijn bed stond met de vraag of het al tijd was om naar school te gaan. Vervolgens stond hij om 05.00 uur weer naast me met de melding dat de zon aan het opkomen was en dat het nu vast en zeker tijd was. Gelukkig is hij nog even in slaap gevallen, nadat ik hem terug naar bed had gebracht en toen ik naar werk vertrok was het huis in diepe rust.

Vorige week mocht Skyler even een kijkje komen nemen op zijn nieuwe school, om zijn lerares te ontmoeten en daarbij werd hij gelijk getest om te kijken op welk level hij zat. Daarop gebaseerd zouden we te horen krijgen of hij een hele of een halve dag naar school zou gaan. Hij gaat iedere dag een halve dag, want hij loopt keurig bij. Het doet me verbaasd staan dat de scholen hier zo anders zijn dan in Nederland.

Rond 11.15 uur ben ik van werk weg gegaan, zodat ik mee kon naar zijn eerste dag op de “grote” school. Zoiets is natuurlijk behoorlijk spannend en speciaal. Bij thuiskomst stond hij al helemaal gereed voor vertrek, maar ik wilde natuurlijk eerst nog even een paar foto’s maken van mijn stoere vent.

En daar gingen we dan. De school is hier maar vijf minuutjes vandaan, maar ik denk dat die vijf minuten voor Sky een eeuwigheid leken. Hij had zo een zin om naar school te gaan. Maar we konden ook merken dat hij nerveus begon te worden, hij werd helemaal stil en verlegen.

Bij de school moesten de kindjes van zijn klas in een rij gaan staan en werden ze gevraagd om heel stil te zijn en met hun lerares mee te gaan naar binnen. Even wilde hij mijn hand niet los laten, maar na en dikke kus, liep hij met zijn klas genootjes mee naar binnen en zo ging hij de eerste dag van Kindergarten te gemoet.

Het is niet makkelijk om je kind los te laten en op te zien groeien en steeds wat meer zelfstandig te zien worden, maar aan de andere kant is het ontzettend fijn om te zien hoe ze opgroeien en hoe hun persoonlijkheid zich steeds meer ontwikkeld. Dan vond het ook moeilijk om Skyler de school in te zien lopen, hij realiseerde zich ook ineens dat kleine jongens groot aan het worden zijn.

Aan het einde van de school dag werden de kindjes weer in een rij de school uit gebracht door de lerares en al snel rende Skyler naar Dan toe en begon hij te vertellen wat ze allemaal gedaan hadden vandaag. Het was vooral kennis maken met alle andere kindjes, regels van de lerares door nemen en ze hebben zelfs buiten gespeeld. Ook waren de kinderen al gelijk verwend met een traktatie, omdat er een kindje was dat jarig was.

In zijn rugtas zat al een heel pakket met daarin een aantal papieren die wij in moesten vullen, maar vooral ook informatie papieren voor ons. Skyler heeft het ontzettend naar zijn zin gehad en wil morgen ook heel graag weer terug. Ik heb vanavond ook maar een keer tegen hem hoeven zeggen dat het bedtijd was en hij lag al in bed, voordat ik er erg in had. Normaal gesproken proberen zowel hij als Noah te onderhandelen of ze nog vijf minuten op mochten blijven.

Kleine jongens worden groot. Vandaag is zo een dag dat we met onze neus op de feiten zijn gedrukt. Ik zat net de blog van Petra te lezen, waarin zij schreef dat ze voor het eerst in 20 jaar niets hebben mee gekregen van de eerste schooldag en dat dat best een vreemd gevoel is. Grappig dat voor haar dat tijdperk nu is af gesloten en dan het voor ons nu pas echt gaat beginnen.

Nieuwe uitdaging

Tijdens de derde week van de vakantie van mijn vader, kreeg ik van mijn supervisor een telefoontje. Hij ging op dat moment net bij onze klant vandaan en ik was in het warehouse aan het werk. Hij vroeg of ik alleen was, want hij moest me iets vertellen. Hij wilde het nieuws nog even stil houden, dus ik heb even een leeg kantoor op gezocht, zodat we even rustig konden praten.

De Demand Coordinator bij onze klant had zijn baan opgezegd en zijn positie kwam vrij en moest zo snel mogelijk ingevuld worden. Zowel mijn supervisor als onze klant bleken beide dezelfde gedachte te hebben en dat was dat deze baan een perfecte baan zou zijn voor mij. Ze zijn toen gelijk naar personeels zaken gegaan en hebben daar gevraagd of het mogelijk zou zijn voor mij om deze baan te krijgen, of dat dit voor een conflict zou zorgen. Al snel werd er goed keuring gegeven. En zo zat ik toen met mijn supervisor aan de telefoon en kreeg dit allemaal te horen.

Uiteraard was dit een beslissing die niet voor mij gemaakt is, maar zowel mijn supervisor als de klant wilde beide laten weten dat zij achter deze beslissing stonden. Ook liet mijn supervisor weten dat hij het heel erg jammer zou vinden als ik de overstap zou maken, maar hij wilde dat ik zou doen wat het beste zou zijn voor mijzelf en mijn gezin. Tevens zei hij dat ik de beste werkneemster ben die hij ooit heeft gehad. Dat is toch wel heel erg leuk om te horen!

Uiteraard zou ik wel door het normale solicitatie proces heen moeten, omdat er wel al andere mensen waren die op de baan hadden gesolliciteerd, maar ik werd ervan verzekerd dat als ik de baan wilde hebben, dat deze zo goed als zeker van mij zou zijn.

Ik heb er thuis met mijn vader en Dan over gepraat en ik heb zelfs Daniel in Nederland gebeld, want zo een beslissing is natuurlijk niet niks. Ik heb 13 jaar geschiedenis bij UPS, dus zoiets laat je niet een twee drie achter. Bovendien moest het het uiteindelijk wel allemaal waard zijn. Allemaal dachten we dat ik op zijn minst op solicitatie moest gaan en dan kijken hoe of wat. Zo heb ik op zondag gesoliciteerd en maandag had ik al een email of ik dinsdag op gesprek wilde komen. Van daar uit is het allemaal heel snel gegaan, want woensdag ochtend had ik al een aanbod op email. Natuurlijk hadden we hier thuis ook al over gesproken en ook met mijn supervisor heb ik veel gesproken en iedereen stond achter mijn keuze, ongeacht wat dit zou zijn, maar de uiteindelijke keuze lag natuurlijk wel in mijn handen.

En zo heb ik er nu anderhalve week bij mijn nieuwe baan opzitten. Ik heb mijn opzeg termijn van twee weken in gediend en ben de laatste dag van juli bij mijn nieuwe baan begonnen. Op het moment is het allemaal heel hectisch, omdat ik maar een paar uur training heb gehad, voordat de man die de baan voorheen invulde, vertrok. Maar gelukkig heb ik wel heel veel support van iedereen en wil iedereen graag helpen. Bovendien is het heel erg fijn dat ik de laatste 7 jaar voor deze mensen heb gewerkt, alleen onder een ander bedrijfs naam, dus ik ken iedereen en weet al heel veel van dit bedrijf. Het was niet makkelijk om mijn baan bij UPS op te zeggen, maar ik ben blij met deze nieuwe uitdaging en ben benieuwd wat de komende maanden zal brengen.

Helaas…

Helaas hebben we na bijna een maand, afscheid moeten nemen van mijn vader, Zoals altijd is afscheid nemen niet leuk, maar helaas komen aan alle mooie dingen een eind en zo ook aan het bezoek van mijn vader. Gelukkig ging hij afgelopen zaterdag pas om 17.00 uur vliegen, dus konden we van te voren nog op ons gemak wakker worden en zijn we nog even wezen winkelen. Dat is andere keren wel anders geweest. Meestal gaat hij al vroeg in de ochtend weg.

We hebben de afgelopen 4 weken heerlijk genoten. Zoals altijd moest er helaas natuurlijk ook wel gewerkt worden. We krijgen hier tenslotte lang niet zoveel vakantie dagen als in Nederland, maar dat heeft de pret niet mogen drukken. Bovendien is Dan overdag thuis, dus dat is natuurlijk wel erg fijn. We begonnen de vakantie, zoals in de vorige blog is te lezen, aan een verblijf bij Moon Lake. We zijn bijna een week wezen kamperen en hebben daar heerlijk genoten. Voordat we weg gingen, was ik een beetje bang hoe het allemaal zou verlopen, kwa weer en slapen in een tentje met kleine kinderen, maar dat is allemaal heel erg mee gevallen. (Bovendien mag ik sowieso niet klagen, omdat Khloé en ik in de trailer an Freddy en Kerry hebben geslapen) Het is zo goed bevallen dat we volgend jaar weer willen. Of mijn vader er dan weer bij zal zijn, weten we nog niet. Even afwachten hoe zijn volgende vakantie geplanned wordt. Hij gaat proberen om hier weer met de kerst te kunnen zijn.

De rest van de vakantie hebben we veel thuis in de tuin door gebracht. Het was niet alleen heel erg warm om dingen te ondernemen, het was ook heerlijk genieten in het zonnetje op de patio, of heerlijk tot ‘s avonds laat buiten te zitten. Uiteraard hebben we natuurlijk niet stil gezeten en is er ook gewinkeld, hebben we bij Mindy gegeten en zijn we een dagje bij Mindy haar vader thuis geweest. Hij was jarig en we waren daar uitgenodigd voor een barbeque.

Verder zijn we deze vakantie ook weer bij de dierentuin geweest, de Hogle Zoo. Mijn vader had de nieuwste aanbouw nog niet gezien, de Rocky Shores. Er zijn hier onder andere beren, otters en zee leeuwen te bewonderen en zelfs een ijsbeer. Er is een gedeelte gebouwd, waar je de dieren zelfs onder water kunt zien zwemmen. In mijn ogen is dit een van de mooiste plekjes van de dierentuin en dat was wel een bezoek waard. Zeker als je het nog niet eerder gezien hebt, is het leuk om te bezoeken. Wij hadden geluk, want de ijsbeer was heel actief!

Ook dit jaar was er weer iets nieuws gebouwd in de dierentuin, de African Savanna. Een oud gedeelte van de dierentuin is plat gegooid en er is nu plaats gemaakt voor Leeuwen, Zebra’s en Giraffen die eerder elders in de dierentuin te bezoeken waren. Uiteraard worden ze wel gescheiden van elkaar, maar het is ook weer een mooie verbetering aan de dierentuin. De leeuwen kunnen ook door glas bewonderd worden, waardoor je letterlijk naast ze kunt staan, alleen zit er (gelukkig) nog wel een dik glas tussen.

Al met al was het een hele leuke dag en hebben we het erg naar ons zin gehad. ‘s Ochtends leek het weer even wat roet in het eten te gooien, maar dat viel gelukkig mee. Bij het weg rijden van huis begon het te regenen, maar dat hield op toen we bij de dierentuin aan kwamen. Het bleef wel wat bewolkt, waardoor het iets koeler was en daardoor waren de dieren waarschijnlijk iets actiever, dus we hadden een mooie dag uit gekozen. Tegen de tijd dat we naar huis gingen, begon het benauwd te worden, we waren blij dat we weer lekker de airconditioning aan konden zetten in de auto.

En dan staat de dag van vertrek ineens weer sneller voor de deur dan verwacht. Het afscheid nemen is niet fijn en wetend dat net een paar dagen voor vertrek, vlucht MH17 uit de lucht is geschoten, waardoor NL vandaag in nationale rouw is, maakt zo een afscheid er niet beter op. Ik was een beetje bang voor het afscheid, omdat Noah de laatste keer heel hard begon te huilen en niet wilde dat Opa weg zou gaan, maar gelukkig ging het deze keer goed. Khloé is nu de enige die het eigenlijk nog niet snapt en staat dan ook al sinds zondag ochtend, iedere ochtend aan de trap te roepen naar Opa, hopend dat hij naar boven komt lopen. Voor mijn vader is het natuurlijk ook niet makkelijk om steeds weer afscheid te moeten nemen, in een half jaar tijd veranderen de kinderen best veel. Ik weet dat ik het inmiddels al vaak gezegd heb, maar ik blijf dankbaar voor het internet en de band die zij daardoor met elkaar hebben.

Opa heeft er onder tussen al weer 3 werk dagen op zitten en begint weer langzaam aan aan de NL tijd te wennen en ook hier zitten we weer redelijk in een normaal ritme. Als mijn vader hier is, wil ik natuurlijk dat de kinderen en opa zoveel mogelijk van elkaar kunnen genieten en zo zijn de kinderen dan ook wat vaker later naar bed gegaan dan normaal. Het begon ze wel op te breken, zo was Noah zondag avond al rond 18.00 uur in slaap gevallen en heb ik hem op bed gelegd en hij heeft het klokje meer dan rond geslapen. Zelf ben ik ook later op gebleven dan normaal, dus ik hoop van het weekend uit te kunnen slapen. Iets dat mijn vader waarschijnlijk ook wel zal doen!

Familie reunie

Vorige week zaterdag vertrokken Dan en de jongens rond 12.00 uur naar Moon Lake. De jongens waren in de veronderstelling dat ik diezelfde dag nog moest werken en dat ik dan de volgende dag, samen met Khloé zou komen. Zij hadden geen idee dat ik die zelfde middag nog mijn vader op zou halen van het vliegveld. Hij zou rond 14.00 uur aankomen op SLC aiport. We hadden er van te voren voor gekozen dat hij eerst een nacht thuis zou door brengen, omdat hij na zo een lange vlucht best wel een geode nacht rust zou kunnen gebruiken en dat was achteraf gezien een goede beslissing.

Mijn vader zijn vlucht kwam mooi op tijd aan, zonder vertraging. Ik was later dan normaal van huis vertrokken, dus hadden we een minimale wachttijd voordat mijn vader van de roltrap naar beneden kwam, dus we waren al snel op weg naar de auto. Even was het schrikken, want ik kon mijn parker kaartje niet vinden, wat zou betekenen dat ik voor een hele dag parkeren zou moeten betalen en dat wilde ik natuurlijk liever niet. Gelukkig vond ik het kaartje op de grond toen ik mijn terug weg maakte naar de bagage band.

In de auto liet mijn vader al snel blijken dat hij zich niet echt lekker voelde. Hij had zware hoofdpijn en was misselijk. Dat was eigenlijk voor het eerst dat hij zich niet goed voelde na een lange vlucht, hij is bij thuiskomst zelfs even op bed gaan liggen. Gelukkig hadden we van te voren dus belsoten om niet gelijk door te rijden naar Moon Lake.

Na een goede nacht rust, hebben we zondag ochtend ingepakt en hebben we nog even snel boodschappen gehaald en daarna zijn we rond 12.00 uur vertrokken voor onze 3 uur durende rit richting Duchene County. We hadden de route via de navigatie op gezocht en even dachten we misschien helemaal verkeerd te rijden, omdat we in “the middle of nowhere” terecht kwamen, maar gelukkig is het allemaal goed gegaan.

De mondjes van Skyler en Noah vielen open bij het zien van hun opa, maar ze waren heel erg blij en enthousiast. Het was gelijk opa voor en opa na. Het blijft geweldig om te zien hoe een goede band zij met mijn vader hebben. Zelfs Khloé weet wat dat betreft al heel goed wie opa is.

De kampeer vakantie bij Moon Lake stond al maanden vast, Freddy en Kerry zouden vanuit Tennesee komen en Chantal en Justin zouden ook komen. Dan zijn vader zou, als alles goed zou gaan ook komen, maar dat ging helaas niet door. Afhankelijk daarvan zou Kari misschien ook komen, maar uiteindelijk lukte het haar toch niet om te komen. Uiteindelijk was het dus ons gezin, met mijn vader, Freddy en zijn gezin en Chantal met haar gezin. Marcus, een van de zoons van Freddy kon er alleen niet bij zijn, omdat hij net een paar dagen daarvoor voor een missie voor de kerk voor 2 jaar naar Mexico was vertrokken.

We hadden gereserveerd van zaterdag tot donderdag, omdat ik vrijdag in verband met kwartaal einde op mijn werk, helaas moest werken. Jammer, maar helaas. Ondanks dat we niet net zo lang als Freddy konden blijven, hebben we van een heerlijke week genoten. De eerste dag daar, had mijn vader wat last van het hoogte verschil, waardoor hij wat duizelig was., maar gelukkig trok dat al snel weg.

Moon Lake is verschrikkelijk mooi en het was ontzettend leuk om zo puur in de natuur te zitten. We hebben heerlijk gewandeld en gevaren, er is gevist, waarvan we de vangst bereid en opgegeten hebben en de jongens hebben naar goud gezocht. Skyler en Noah hebben van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat lopen ravotten en waren dan ook best teleur gesteld dat we donderdag weer naar huis gingen. Maar hoe gezellig het ook was en hoe erg we ook genoten hebben, toch waren we ook allemaal wel weer blij om thuis te zijn. Vooral een heerlijk hete douche en slapen in ons eigen bed deed ons allemaal wel goed.

De afgelopen week Freddy en zijn gezin de trailer geparkeerd in een speciaal RV park en zo hebben we nog een paar keer af kunnen spreken. Die zondag kwamen ze hier eten en tegelijkertijd wat kleding wassen. Ze zijn tenslotte wel ruim 3 weken van huis geweest en om dan alles in een wasserette te moeten wassen, lijkt me niet fijn, dus ik had aangeboden dat ze bij ons konden wassen en daar maakte Kerry graag gebruik van. De kinderen hebben lekker buiten gespeeld op de slip and slide, een water glijbaan, terwijl Kerry de was weg werkte en mijn vader en ik het eten klaar maakten.

Die maandag had Dan beloofd om op Ian te passen, zodat Freddy en Kerry met de oudere kinderen naar Lagoon konden, een pretpark, zonder dat ze zich zorgen moesten maken om hun 3 maanden oude baby. Uiteraard maakten ze ook daar gretig gebruik van. De jongens vonden het heerlijk om Ian hier te hebben en Khloé vond zo een kleine baby ook wel geweldig, totdat ik thuis kwam uit werk, toen werd ze best jaloers. Gelukkig hebben Freddy en Kerry en de kinderen een heerlijke dag gehad.

Verder ben ik donderdag een middag met Kerry naar Ikea geweest. Zij wilde daar al heel erg lang, heel graag heen. De dichts bij zijnde zit voor hun op 4 uur rijden, dus ze had gevraagd of ik met haar mee wilde naar de Ikea hier in Draper. Natuurlijk wilde ik dat wel. Ik had donderdag ook een extra vrije dag, omdat onze klant rij was, dus dat kwam hartstikke mooi uit. Wij kunnen zelf bijvoorbeeld wel een nieuw tv meubel gebruiken en een salon tafel en ik moet zeggen dat mijn oog wel op iets gevallen is.

Na twee hele mooie weken was het helaas wel weer tijd voor afscheid. Helaas komen aan alle mooie dingen een eind, en dus zijn Freddy, Kerry en de kinderen weer op weg naar Tennesee, maar we hebben afgesproken dat Moon Lake een terug kerende traditie gaat worden, dus volgend jaar zien we ze zowieso weer. Hopelijk kunnen we voor die tijd zelf misschien nog een trip naar Tennessee maken.

Nog eventjes

We moeten nog even een paar dagen wachten en nog even een paar dagen onze mond weten te houden. Aanstaande zaterdag zal rond 14.00 uur mijn vader aankomen op het vliegveld van SLC. Onze jongens hebben daarvan totaal geen idee.

Het is de bedoeling om aankomende week een week te gaan kamperen bij Moon Lake en daar kijken de jongens heel erg naar uit. Vorig jaar zijn ze daar voor een nachtje geweest met Dan en Taylor en natuurlijk herinneren ze zich dit wel en hoeveel plezier ze daar gehad hebben. Ze hebben echter geen idee dat mijn vader er dit jaar ook bij zal zijn. Zaterdag tegen het middag uur zal Dan met de jongens vertrekken en blijf ik met Khloé thuis achter. Wij zullen dan mijn vader op gaan halen van het vliegveld en wij gaan dan op zondag naar Moon Lake, zodat mijn vader even een nacht bij kan komen van zijn lange vlucht.

Eerder had ik al eens op de blog geschreven dat het de bedoeling was dat Dan zijn vader ook zou komen deze zomer, maar wegens omstandigheden gaat dat niet door. Misschien wordt dat nu volgend jaar.

Ik ben zo ontzettend benieuwd naar hoe de jongens gaan reageren. Zij denken namelijk dat mijn vader pas rond de kerst weer hier zal zijn. De laatse tijd laat Skyler ook best veel blijken dat hij opa mist, dus dat zal de verrassing nog groter maken.

We kijken zoals gewoonlijk heel erg uit naar het bezoek van mijn vader en ook Moon Lake is iets waar we heel erg naar uit kijken.vorig jaar heb ik het wegen auto problemen moeten missen, maar nu gaan we allemaal en is mijn vader er bij. Dat zal voor hem ook een nieuwe en aparte ervaring worden, want we gaan echt kamperen in een tent en maken eten boven een kamp vuur en zullen ‘s avonds marshmallows roasteren. Allemaal dingen die bij echt kamperen horen. Vroeger gingen we wel eens naar de camping bij onze groutouders, maar dat is toch heel anders.

Het wordt wel moeilijk om het geheim te houden, we hebben al een paar keer een foutje gemaakt door per ongeluk iets te zeggen, maar gelukkig hebben de jongens het nog niet opgevangen.Nog even een paar dagen vol houden en dan is opa weer hier!!

Weer een nieuw neefje

Het is inmiddels al weer ruim een maand geleden sinds de laatste blog en in die maand is weer veel gebeurd. Ik ben inmiddels weer een jaartje ouder en ben nu 31. Op mijn verjaardag hebben we niet veel gedaan. We zijn lekker thuis gebleven en hebben wat in de tuin gerommeld. Een dagje rustig aan eens in de zoveel tijd is ook niet verkeerd. Nu Dan niet meer in het weekend werkt, zijn we veel weg, dus zo een dagje thuis was wel fijn.

Ook hebben we afscheid genomen van Dan zijn neefje Marcus, die voor de LDS kerk 2 jaar op een missie gaat. We waren uitgenodigd bij de kerk, waar hij een afscheids speech gaf, waarin hij uitlegde waarom hij  graag deze missie wil doen en wat hem gemotiveerd heeft. In December kreeg Marcus zijn missie papieren waarin stond dat hij zijn missie in Mexico zou doen. Hij is heel enthousiast en kijkt er heel erg naar uit. Hij zit nu tot ongeveer 23 juni in het trainings centrum waar hij Spaans zal leren en als zijn visum  goed gekeurd is, zal hij voor 2 jaar naar Mexico vertrekken.

Op die zelfde dag zou mijn schoonzusje Chantal ‘s avonds ingeleid worden. Zij was inmiddels 39 weken in verwachting en sliep al een paar dagen niet meer, dus haar dokter stelde voor om de bevalling in te leiden. Even leek het erop dat ze vanzelf ging bevallen, want net nadat wij thuis waren gekomen van de kerk, belde ze op of ik op haar kinderen kon passen totdat haar schoonmoeder zou komen, want ze had heel erg last van weeeën en dacht dat het nu wel eens echt kon gaan gebeuren. Ik ben gelijk weer terug gegaan, zodat Chantal en haar man naar het ziekenhuis konden. Helaas bleek ze wel weeën te hebben, maar die deden nog niets, dus uiteindelijk is ze toch ingeleid. Rond half acht ‘s avonds, toen Justin zijn moeder kwam, ben ik naar het ziekenhuis toe gegaan, omdat ze aan mij gevraagd had om bij de bevalling aanwezig te zijn. 

De inleiding heeft helaas niet geholpen, ze kreeg een soort gel ingebracht die haar baarmoeder mond zachter zou moeten maken, maar ‘s ochtends om 8 uur zat ze pas op 3 cm ontsluiting, terwijl ze wel de hele nacht weeën heeft gehad. Haar dokter heeft op dat moment haar vliezen gebroken en toen ging het echt allemaal beginnen. Ze wilde graag bevallen zonder ruggeprik, maar bij zo een 6.5 cm ontsluiting wilde ze toch wel heel graag een ruggeprik. De weeën deden ontzettend veel pijn en ze was natuurlijk ook de hele nacht al op geweest. Rond 16.00 uur zat ze op algehele ontsluiting en om 16.51 werd William Benjamin Lancaster geboren. Hij zal door het leven gaan als Liam. Het was een hele special ervaring om bij de bevalling aanwezig te mogen zijn, maar ook wel moeilijk, om niets te kunnen doen voor iemand die zo een pijn heeft.

Tijdens hetzelfde weekend als Marcus zijn afscheid en de bevalling van Chantal, hadden we mijn zwager Freddie voor 3 dagen op bezoek. Hij kwam vanuit Tennesee afscheid nemen van Marcus en verbleef bij ons thuis. Die zaterdag zijn we nog met zijn allen uit eten geweest, maar daarna heb ik hem nog maar weinig gezien door de bevalling. Het was fijn om hem even in huis te hebben, alleen wel jammer dat we weinig tijd met elkaar hebben door kunnen brengen. Maar volgende maand is het de bedoeling dat we een hele week met elkaar door kunnen brengen, omdat we gaan kamperen bij Moon Lake. Freddy en zijn gezin komen dan ook vanuit Tennesee en dan zullen we ook kleine Ian voor het eerst ontmoeten. We kijken er heel erg naar uit.

Wat betreft ons eigen gezinnetje, gaat het allemaal goed. Khloé is twee weken geleden ontslagen van de fysio therapie. In het half jaar dat zij met Khloé hebben gewerkt is ze heel erg goed vooruit gegaan. Uit de test die onlangs is afgenomen, bleek dan ook dat zij alles wat zij nu zou moeten kunnen doen, zonder problemen doet. Ze doet zelfs kleine dingetjes die op een latere leeftijd pas verwacht worden.

Skyler heeft nog twee middagen school en dan heeft hij zomer vakantie. Hij is erg enthousiast over zijn laatste twee dagen, want morgen is het pyjama dag en dan mag hij in zijn pyjama naar school en donderdag, de laatste dag, hebben ze een afscheids feestje met pizza. Na de zomer vakantie gaat hij naar kindergarten en hij kijkt er ontzettend naar uit. Noah mag dan naar de pre-school waar Skyler donderdag afscheid gaat nemen en hij is net zo enthousiast als Skyler. Je kunt goed merken dat hij eraan toe is.

Nu gaan we langzaam aan de voorbereidingen voor volgende maand beginnen. Mijn vader komt, als alles goed gaat, komt Dan zijn vader en dan gaan we ook een week kamperen. En er is nog genoeg te doen, dus zo blijven we wel bezig.

7 jaar in de VS

Op zondag 6 april was het 7 jaar geleden dat ik alles achter liet in Nederland en de grote stap ging maken, naar de andere kant van de wereld. Toen,nog net geen jaar getrouwd, maar al wel jaren samen, zonder kinderen, besloten we om naar Amerika te verhuizen en te kijken of ik er zou kunnen wennen. Een vakantie is natuurlijk anders dan daadwerkelijk ergens wonen, maar ik bleek al heel snel gewend.

We hebben ons huis in Nederland verkocht aan Dan zijn broer Brandon, die het overigens inmiddels ook al weer verkocht heeft, en we lieten zo goed als alles achter. We gingen helemaal opnieuw beginnen. Dan was in Januari van dat jaar al naar Amerika vertrokken, omdat er bij zijn moeder borst kanker was geconstateerd en ze snel achteruit bleek te gaan. Het was voor ons toen alleen nog wachten op mijn visum, dus ik heb Dan op het hart gedrukt dat hij zoveel mogelijk tijd met zijn moeder door moest brengen, want meer dan wachten op mijn visum, konden wij op dat moment toch niet. Het was best moeilijk om een paar maanden zonder elkaar door te brengen, maar voor Dan heel fijn om zo dicht bij zijn moeder te zijn. En achteraf gezien waren we blij ook, want zij is in Juni van dat jaar overleden.

Voor mijzelf was het wel fijn om nog wat tijd bij mijn vader thuis door te brengen en langzaam aan afscheid te gaan nemen van iedereen. Afscheid nemen is nooit een van mijn sterkste punten geweest en tot de dag van vandaag laat ik nog altijd wel een traantje als er weer eens iemand vertrekt.

We hebben in de afgelopen 7 jaar veel mee gemaakt, waaronder het overlijden van Dan zijn moeder, het overlijden van mijn oom, mijn opa en mijn tante. Het feit dat wij aan de andere kant van de wereld wonen is op zo een moment ontzettend naar, je kunt niet zomaar even op het vliegtuig stappen. Ook hebben we hele mooie dingen mee gemaakt, waarvan de mooiste gebeurtenissen toch wel de geboortes zijn van Skyler, Noah en Khloé. Af en toe kijken we terug op ons leven in Nederland, voordat we kindjes hadden, en vragen ons dan af hoe we onze dagen toen door brachten. Die drie kleine deugnieten hebben zoveel aan ons leven toegevoegd dat het gewoon bijna niet te beschrijven is.

We hebben in de laatste 7 jaar ook veel geleerd. Zo hebben we bijvoorbeeld geleerd dat voor sommige mensen het gezegde: “uit het oog, uit het hart” helaas waarheid is. Ik heb het daar in het begin wel eens moeilijk mee gehad, maar nu kan ik me er bij neer leggen. Contact moet van twee kanten af komen en als het alleen van onze kant af moet blijven komen, dan houdt het voor ons op een gegeven moment ook op. Jammer maar helaas. Maar zo zijn er ook personen in ons leven waarbij de band eigenlijk alleen maar sterker is geworden en dat is toch wel fijn. We hebben hier ook nieuwe vrienden gemaakt waar we goed mee overweg kunnen.

Als ouder zijnde leer je ook iedere dag weer iets nieuws, leuke dingen, maar ook moeilijkere dingen. Zo hebben we al dingen mee gemaakt als hechtingen en kinderen in het ziekenhuis en dan is het soms wel eens moeilijk om weinig familie om je heen te hebben. Maar de leuke dingen, zoals de eerste stapjes en woordjes van de kinderen, of de eerste schooldag of sportdag, dat zijn toch wel weer de dingen waar je het uiteindelijk voor doet.

Als ik terug kijk op de laatste 7 jaar zou ik het zo weer over doen, hoewel ik de minder leuke dingen wel over zou willen slaan, maar helaas hoort dat er allemaal bij. Ik heb in ieder geval geen spijt an onze beslissing om naar Amerika te verhuizen. Ik voel me hier hartstikke goed thuis.

Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden wel, maar dat is niet meer dan normaal natuurlijk. Het liefste zou ik mijn vader of broers bijvoorbeeld iedere dag wel even willen zien, maar dat is nu eenmaal niet mogelijk. Maar de tijden dat mijn vader dan weer hier is, zijn wel heel fijn. Het blijft geweldig om de band tussen opa en de klein kinderen te zien, ondanks dat er een grote oceaan tussen ons ligt.

Over bezoeken gesproken – We kijken al weer uit naar de volgende bezoeken. Als alles verloopt zoals het zou moeten verlopen, dan komt Dan zijn vader in Juni voor twee weken naar de VS toe en een week later komt mijn vader voor een maand. We zijn inmiddels dus al weer aan het aftellen.

Bezoek van Bradley

Freddy en zijn gezin zijn eind Junie naar Tennessee verhuisd. Twee van zijn zoons zijn hier in Utah gebleven, zij zijn oud genoeg om zelf hun beslissingen te maken en 3 jongens gingen mee naar Tennessee, waarvan er 1 eigenlijk helemaal niet mee wilde en dat was Bradley. Brad is 18 jaar oud en zal in mei zijn highschool diploma in ontvangst mogen nemen, maar tot die tijd woont hij bij Freddy en dus moest hij mee naar Tennessee.

Brad heeft hier een vriendin in Grantsville die hij natuurlijk heel erg mist en hij wilde haar graag zien. Omdat hij zulke goede resultaten heeft behaald op school, besloten Freddy en Kerry hem te belonen met een trip naar Utah voor een week. Het kwam allemaal heel mooi uit, want het was voor hem spring break en Kerry is op 13 maart bevallen van een zoontje, dus nu hoefde Brad zich niet te vervelen omdat hij thuis zou zitten door de geboorte van de baby.

De baby heet Ian en is met 3681 gram geboren door middel van een keizersnede, op 13 maart. 13 Maart is tevens de geboorte dag van Dan zijn moeder, dus dat was een mooie dag. Het is een verschrikkelijk lief ventje om te zien en in mijn ogen de baby met het meeste haar dat ik ooit gezien heb bij een pas geboren baby. Ik kan niet wachten om hem te mogen knuffelen in Junie, als zij naar Utah komen.

Freddy belde op of Bradley bij ons mocht verblijven in de week dat hij hier in Utah was en uiteraard hadden we daar geen problemen mee. Ik heb alleen wel aangegeven dat ik niet 4 keer op een dag op en neer kon rijden naar Grantsville vanwege mijn werk schema, het werk schema van Dan en natuurlijk de kinderen. Het gaat dan om een rit van zo een 30-45 minuten. Dat was gelukkig geen probleem en Brad is de hele week opgehaald en thuis gebracht door onder andere een van zijn broers en de familie van Chelsie, de vriendin van Bradley.

Ondanks dat we hem niet heel veel gezien hebben, hebben we wel genoten van zijn bezoek. Vooral de jongens vonden het geweldig. Skyler vroeg twee dagen geleden aan mij hoeveel jongens en meisjes wij in ons gezin hebben. Toen ik aangaf dat hij dat moest tellen kwam hij tot de conclusie dat er 2 meisjes waren, Khloé en ik, en 4 jongens. Toen ik zei dat er maar 3 jongens waren, verbeterde hij me door te zeggen dat Bradley nu ook deel is van ons gezin.

Vanmorgen heel vroeg heb ik Bradley al weer naar het vliegveld gebracht voor zijn vlucht naar huis. Hij zag er best tegen op, maar hoopt na zijn graduation terug te keren naar Utah om dan in Utah te blijven wonen. Zijn vlucht is voorspoedig verlopen en al snel kreeg ik een berichtje dat hij thuis was. Gelukkig ziet hij zijn vriendin weer in mei voor zijn graduation en wij zullen hem daarna zien als hij terug naar Utah komt.

Van de week zijn we ook een ervaring rijker geworden met Skyler. Meneertje had namelijk een klein schaartje gevonden in de badkamer en heeft daarmee zelf een pluk van zijn haar geknipt. Hij was er natuurlijk hartstikke trots op en moest dan ook heel hard huilen toen ik zei dat hij dat niet meer mag doen. Gelukkig was het geen hele grote pluk en kunnen we het met de rest van zijn haar aardig verbergen.

Ik was overigens wel blij dat hij het deed nadat zijn school foto was gemaakt. Daarmee kwam hij vanmimddag thuis uit school. De foto’s waren een week voordat hij zijn haar besloot te knippen gemaakt. En wat waren we weer blij met het resultaat van onze mooie vent!

Eerste stapjes

Toen Khloé met 11 maanden nog altijd niet echt zelf kon zitten, hebben we op aanraaden van de kinder arts DDI ingeschakeld. DDI geeft zorg aan kinderen onder de drie jaar, die een ontwikkelings achterstand hebben. Dit kan zowel fysiek als mentaal zijn en in Khloé haar geval ging dit om fysieke achterstand, wat hoogst waarschijnlijk te maken heeft met haar tijd in het ziekenhuis.

Nu ruim 4 en halve maand verder heeft Khloé ontzettend veel vooruitgang geboekt. Iedere keer wanneer de fysiotherapeute langs komt, staat ze weer versteld van de nieuwe dingetjes die Khloé geleerd heeft. Afgelopen dinsdag kwam ze langs en is de sessie tijd opgeschroefd naar een uur per keer, omdat Khloé zich nu heel erg op haar gemak voelt bij de therapeute. In de eerste instantie kreeg ze maar een half uurtje per keer.

Toen Khloé zich, nog niet zo heel lang geleden, zelf staand kreeg zonder ergens aan vast te grijpen, waren we natuurlijk heel trots op haar, want voor haar was dit een hele grote sprong in haar vooruitgang. Ook begon ze steeds iets vaker achter een loop karretje te lopen. Maar zaterdag avond, boekte ze de grootste vooruitgang, die ze tot op heden toe gemaakt heeft. Ze maakte haar eerste losse stapjes!! Natuurlijk ging dat heel huiverig, maar als snel kreeg ze door dat ze heel groot applaus kreeg van de jongens en dat was natuurlijk een goede motivatie voor haar om het te blijven proberen. Steeds deed ze twee losse stapjes en zondag avond maakte ze de meeste stapjes en dat heb ik toevallig op video vast weten te leggen.

Vorige week moest zij samen met Skyler op controle komen bij de kinderarts. Skyler voor zijn 5 jaar controle en Khloé voor haar 15 maanden controle. Skyler was bang dat hij een prik zou krijgen net als vorig jaar, maar gelukkig krijgt hij de volgende prik pas als hij 11 jaar is, dus dat duurt nog wel even. Zowel Skyler en Khloé zijn beide gezond en werden al snel goed gekeurd. We moesten alleen nog even snel naar het laboratorium om bloed te laten prikken bij Khloé, een standaard controle. Helaas verliep het alleen niet zo standaard. Ze heeft aardig gevochten en gegild en we hebben haar met 3 personen vast moeten houden. Arme meid.

Bij zo een controle realiseer je je wel ineens dat de tijd voorbij vliegt, Khloé is al weer 15 maanden, Skyler is 5 en bij thuis komst lag er een inschrijf formulier klaar voor de pre-school voor Noah. Hij is inmiddels natuurlijk al 3 en mag na de zomer dan eindelijk ook naar school. Iets waar hij zelf heel erg naar uit kijkt.

En dan werden we vandaag ook weer met onze neus op de feiten gedrukt, Dan is ook weer een jaartje ouder. Hij is nu 34. Gelukkig voelt hij zich helemaal geen 34 en iedereen die Dan kent, weet ook dat hij zich ook niet zo gedraagt haha. We hebben vandaag niet veel bijzonders gedaan. Ik had een dagje vrij genomen en we hebben wat spulletjes in huis gehaald om zelf een cake te bakken en we zijn met de jongens naar de bibliotheek geweest. Geen hele spectaulaire dag, maar Dan vind het heerlijk om zo de dag met zijn gezin door te brengen en daar gaat het uiteindelijk om.

Met zijn nieuwe baan gaat het overigens goed. Hij heeft het erg naar zijn zin en het lijkt een heel fijn bedrijf. Hij zit er pas 2 weken, maar heeft het gevoel alsof hij er al jaren werkt. Hij gaat met veel plezier naar werk en zegt dat de tijd voorbij vliegt. Nu hopen dat het zo blijft gaan.

Nieuwe baan

Al een tijdje was Dan niet meer tevreden met zijn baan en was op zoek naar iets nieuws. Het zoeken naar een andere baan was best een uitdaging, omdat Dan overdag thuis is bij de kinderen en hij dus op zoek was naar iets voor ‘s avonds. En dan het liefst iets voor door de weeks, omdat hij de weekenden toch het liefst thuis wil  zijn, omdat dat ook mijn vrije dagen zijn. Dat limiteerd het zoeken toch wel een beetje.

Zijn baan bij Holiday Oil begon hem te vervelen. Er zat geen uitdaging in, hij kon niet verder komen in het bedrijf en over zijn collega’s was hij ook niet altijd te spreken. Hij heeft leuke tijden met hen door gemaakt, maar de laatste maanden waren een stuk minder leuk. Steeds meer werd er gevraagd of Dan een dienst van iemand anders over kon nemen en als hij dan iemand nodig had om een dienst over te nemen, dan kon niemand hem helpen. Ook gingen bepaalde collega’s steeds om specifieke diensten vragen, waardoor Dan de dienst kreeg die niemand wilde draaien. Erg collegiaal was men niet meer. Ook zijn er in de laatste maanden heel wat mensen vertrokken, dus hij had het gewoon niet meer naar zijn zin.

Twee weken geleden belde hij mij op op werk, of ik iets eerder naar huis kon komen, want hij was even daarvoor gebeld of hij op gesprek kon komen bij Winder Farms. Zo gezegd, zo gedaan en ‘s middags is hij op gesprek gegaan. Bij thuiskomst kon hij melden dat hem een baan aangeboden was, waarbij hij door de week ‘s avonds werkt en op vrijdag en zaterdag is hij vrij, waarna hij vervolgens pas zondag avond weer hoeft te werken. Ideaal dus, want in princiepe hebben we dan het hele weekend vrij. En door de weeks gaat hij ook later beginnen dan bij Holiday Oil, dus dat is ook erg fijn. Bovendien gaat hij meer verdienen, wat natuurlijk ook niet geheel onbelangrijk is.

Winder Farms is in 1863 opgezet door de Winder familie, waarbij men melk aan huis kwam leveren. De ouderwetse melkman. Tegenwoordig kan men online boodschappen bestellen die aan huis bezorgd worden. Winder heeft melk, fruit, groente, andere dranken en dat soort dingen . Dan zal in het magazijn werken en orders klaar maken. Iets waar hij ervaring mee heeft en leuk vind om te doen. Bovendien kan hij, als hij zou willen, verder komen in het bedrijf. We hebben ons laten vertellen dat Winder een heel fijn bedrijf is om voor te werken, dus we hopen dat het hem dan ook heel goed zal bevallen. Op dit moment is Dan bezig aan zijn eerste dienst, dus ik ben benieuwd.

Doordat Dan gelijk zijn twee weken opzeg termijn had ingediend bij Holiday Oil, was hij gisteren vrij. Dat kwam erg mooi uit, want hij is de hele dag aan mijn auto bezig geweest. Al sinds oktober hebben we hier problemen mee. Vanuit het niets kon de auto afslaan, en dan kregen we hem niet meer aan de praat en zo konden we er weer mee verder rijden. Een vriend van ons zei dat hij dacht dat de benzine pomp kapot aan het gaan was, maar mijn vader dacht van niet. We konden hem niet na laten kijken, want ons werd verteld dat zolang de auto liep en het ‘check engine’ lampje niet aan stond, dat ze het probleem niet zouden kunnen vinden.

Toen Daniël en Charlene hier was in November hebben we geen problemen gehad, we zijn zelfs helemaal met de auto heen en weer gereden naar Las Vegas, iets waardoor mijn vader bleef denken dat de benzine pomp niet kapot was. Net na hun vertrek sloeg de auto weer af en toen mijn vader kwam in December liep de auto weer goed. En ook weer na vertrek van mijn vader liet de auto het weer afweten. Over toeval gesproken. Uiteindelijk kwam het check engine lampje aan en hebben we de code kunnen laten lezen, waaruit uiteindelijk toch is gebleken dat het de benzine pomp was.

Vorige week hebben we online bij een auto warenhuis een pomp besteld en gisteren heeft Dan die zelf vervangen. Iets waar ik heel erg blij mee was, want we hadden twee zaken gebeld en al gauw rekende men zo een $600 om de pomp te maken. Toen de pomp eenmaal zat heeft Dan een test rit gemaakt zonder problemen en inmiddels zijn we al een paar keer met de auto weg geweest en het probleem lijkt verholpen. Toch fijn, vrij zijn in het weekend!

Mijn Valentijntje is 5

Oh wat was het ventje gisteren avond zenuwachtig. Hij kon van de zenuwen gewoon niet in slaap vallen. Al sinds 1 Februarie  kruisten we iedere ochtend een dag van de kalender af en gisteren bleef er nog maar een dag over. Toen hij naar bed ging, was het dan ook bijna onmogelijk voor hem om in slaap te vallen. Toen hij rond 22.30 uur toch in slaap viel, hebben wij snel de woonkamer versierd met slingers en ballonnen.

Helaas moest ik vandaag gewoon werken, omdat twee collega’s al vrij waren, maar gelukkig mocht dat de pret voor Sky niet drukken. Toen ik hem aan de telefoon kreeg zei hij heel enthousiast dat hij nu echt een grote jongen is die 5 jaar is. Hij zei ook heel lief dat zijn hart heel blij werd van alle ballonnen en dat zijn hart sneller ging kloppen toen hij ze zag!

Na het eten hebben we genoten van heerlijke chocolade cupcakes en ijs en natuurlijk had Skyler zijn cupcake  kaarsjes die hij uit mocht blazen. Zijn wens was dat hij Lego’s zou krijgen voor zijn verjaardag en die was zeker uit gekomen. Samen met opa, hebben wij een Lego city set gekocht met een ambulance station, een ambulance en een helikopter, die hij uit heeft gepakt, terwijl we met opa op Skype zaten. Zondag middag vieren wij zijn verjaardag nog een keer.

Ongelofelijk dat dat kleine mannetje, dat op 14 Februarie 2009, met 3.3 kilogram en 49.5 cm is geboren, nu gewoon 5 jaar oud is. Mijn kleine vent wordt steeds groter en steeds wijzer. Na de zomer zal hij naar de echte “grote” school gaan en daar kijkt hij heel erg naar uit. Wij zijn druk op zoek naar een school voor hem, omdat we over de school die in ons district valt, niet zulke hele goede verhalen hebben gehoord. Voor ons gaan we hiermee ook aan een nieuw hoofdstuk in ons leven beginnen. Soms is het ‘bittersweet’ als ik naar hem kijk, ik ben dan zo trots op het lieve, slimme en zorgzame ventje dat voor me staat, maar soms zou ik hem ook zo graag nog klein willen houden. Gelukkig vind hij het nog steeds prima om ‘s avonds even lekker met me te knuffelen op de bank, of om op zondag ochten nog een bij ons in bed te kruipen. Daar genieten we dan ook nog met volle teugen van.

Lange week

Afgelopen week was een erg lange week. De week leek veel langer te duren dan maar een week. Ik denk dat we allemaal onze draai moesten vinden na het vertrek van mijn vader. We hebben natuurlijk bijna 2 maanden lang bezoek gehad. Eerst van mijn broer en zijn vriendin en toen mijn vader. Tussen het vertrek van mijn broer en de aankomst van mijn vader hebben we wel een paar dagen voor onszelf gehad, maar we waren toch al weer aan het uitkijken naar de komst van mijn vader.

Nu mijn vader een week weg is, zijn we weer een beetje gewend aan een standaard routine. De kinderen gaan ook weer op normale tijd naar bed en ikzelf ga ook weer wat eerder slapen. Als je bezoek hebt, dan probeer je daar natuurlijk het meeste uit te halen en dan ga je niet echt vroeg naar bed.

Het was wel moeilijk om weer in een gewone routine te komen. Het afscheid is me deze keer iets zwaarder gevallen dan normaal. Het is sowieso moeilijk om afscheid te nemen, maar deze ronde was het nog net iets moeilijker. En misschien heeft dat ook te maken met het feit dat Noah het er zo moeilijk mee had. Het arme mannetje heeft de hele week een beetje met zijn ziel onder zijn armen gelopen. Hij liep rond met hangende schouders, hij moest om het minste geringste huilen en niets was goed. Ook konden we aan hem merken dat hij gewoon heel erg moe was, want hij wilde zelfs voor zijn bedtijd al naar bed. Nu zat niets hem mee ook, deze week, want hij is wel tig keer tegen de hoek van een muur aangelopen, of dan stootte hij zijn teen tegen de deur en hij heeft zelfs per ongeluk een klein stukje van zijn voor tand afgebroken. Gelukkig begint hij nu weer een beetje bij te draaien.

Uiteraard hebben we mijn vader dit weekend via Skype al weer gesproken, en ook hij voelt zich aanzienlijk beter dan dat hij zich de afgelopen weken heeft gevoeld. Ik hoop dat we bij zijn volgende bezoek de ziektes gewoon lekker buiten de deur kunnen laten. Hij heeft wel een beetje last gehad van een jetlag, maar ook daar lijkt hij nu overheen te zijn.

Het leuke aan het bezoek van mijn vader is, dat de jongens het Nederlands wat meer lijken op te pikken. Op mijn vorige blog werd daar toevallig naar gevraagd door Linda. Ik moet eerljk bekennen dat ik niet zo heel erg mijn best heb gedaan om Nederlands te spreken tegen de jongens, maar nu ik zie hoe goed ze het oppikken, wil ik het toch wel vohouden. Het spreken gaat nog niet echt geweldig, maar ze beginnen aardig wat dingen te begrijpen. Ik hoop dat ik het dan ook vol kan houden en dat ze bij de terugkomst van mijn vader goede vooruitgang hebben gemaakt.

Gelukkig nieuw jaar

Misschien een beetje laat, gezien we inmiddels al weer op 11 januari zitten, maar uiteraard niet minder gemeend. Bij deze willen wij de lezers van ons blog alsnog een heel gelukkig nieuw jaar wensen, met veel liefde, geluk en natuurlijk hele goede gezondheid.

Zelf zijn wij het nieuwe jaar zo een beetje hetzelfde als vorig jaar in gegaan, met ziektes. Mijn vader was rond de kerst natuurlijk al goed beroerd en is eigenlijk nog steeds niet helemaal lekker. Sinds dat hij ziek werd, heeft de griep zich een redelijke weg door ons huis weten te maken. Ik ben de enige die deze ronde zo waar een keer de dans is ontsprongen. Gelukkig was het voor de rest niet zo erg als dat mijn vader het te pakken had, maar erg genoeg om met oud en nieuw gewoon thuis te zijn.

We zijn op oudjaarsavond wel uit eten geweest bij Famous Dave's en hebben daar een heerlijke barbeque maaltijd gegeten. Daarna zijn we gewoon naar huis gegaan en hebben daar het nieuwe jaar ingeluid. De afgelopen jaren hebben we dat altijd bij Mindy gevierd, maar nu waren we dus gewoon thuis. Noah en Khloé hebben het uiteraard niet gered tot middernacht, maar Skyler is op gebleven. Hoewel hij op het laatst wel goed zat te knikkebollen, maar ondanks dat heeft hij de bal in New York zien vallen op tv.

2013 laten we met gemengde gevoelens achter ons. We hebben hele mooie momenten mee gemaakt, voornamelijk met de kinderen en uiteraard het bezoek van mijn broer en mijn vader, maar helaas ook mindere momenten, zoals Khloé die in het ziekenhuis kwam te liggen en het overlijden van mijn tante en mijn opa. We hopen dan ook dat 2014 een heel mooi jaar gaat worden.

Door de griep en dus het feit dat niemand echt lekker was hebben we deze vakantie van mijn vader eigenlijk maar weinig ondernomen en daar baal ik wel een beetje van. Hij komt tenslotte niet langs om alleen maar binnen te zitten, maar gelukkig is hij niet moeilijk en heeft hij zich goed vermaakt. Vooral het feit dat hij dag in, dag uit bij de klein kinderen was is natuurlijk wel heel speciaal. De kinderen hebben zich ook prima vermaakt met opa.

Het afscheid vanmorgen viel daardoor dan ook best wel zwaar. We moesten al vroeg op, omdat het vliegtuig om 09.45 uur al zou vertrekken. We zijn met zijn allen naar het vliegveld gereden om mijn vader uit te zwaaien. Het leek in de eerste instantie erg druk, maar gelukkig kon hij al snel door lopen. Na het inchecken en het af gooien van de koffer, was het al tijd om naar boven te gaan, waar hij in de rij moest gaan staan voor de douane en dus moesten we al afscheid nemen. Na de nodige zoenen en knuffels ging hij weg. Op zich ging het tot dat moment redelijk, totdat Noah ineens door had dat opa echt niet terug zou komen. Die heeft toen een tijdje heel hard lopen huilen en heeft het grootste deel van de dag ook met hangende schoudertjes rond gelopen.

Toen we richting huis zijn gegaan ben ik gelijk maar boodschappen gaan doen en Dan is de kinderen ontbijt gaan geven. De rest van de dag hebben we binnen maar een beetje gerommeld, opgeruimd en wassen weg gedraaid. Iedereen vind het best raar nu dat opa weg is. Maar gelukkig hebben we Skype en kunnen we morgen al weer lekker met hem praten.

De jongens liggen nu een beetje op de bank te hangen. Ze zijn best moe, doordat ze er al zo vroeg uit waren. Khloé is rond aan het kruipen en Dan is op werk. Het is best stil zo ineens. Als het goed is komt mijn vader van de zomer al weer terug en daar kijken we natuurlijk al weer heel erg naar uit!!