Een week van verdriet en blijdschap

Afgelopen week was het, zoals de titel van deze blog al aangeeft, een week van verdriet en blijdschap. Verdrietig vanwege het overlijden van omze (schoon) moeder. Blijdschap vanwege de komst van haar twee zoons die hier al ruim 10 jaar niet meer geweest waren.

Op donderdag 14 juni zijn Benji met zijn vriendin Mandy en Brandon vertrokken richting Denver, Colorado. Dit omdat dit de eerst beschikbare vlucht was en zij anders na het weekend pas konden vliegen. In verband met de situatie wat betreft hun moeder was dit de beste oplossing. Dan en ik hebben dan ook een rit van 7 uur heen en 7 uur terug moeten maken om ze hier in Murray, Utah te kunnen krijgen.

Helaas werden wij, toen wij ongeveer een uur van huis verwijderd waren, gebeld door Kari dat mom om 03.05 uur was overleden. Het volgende uur was dan ook een van de langste die ik ooit heb mee gemaakt. De jongens waren kapot van dit nieuws en hebben hun moeder helaas niet meer leven kunnen zien.

Uiteraard waren zij wel blij dat ze nu hier waren om dit verdriet met iedereen te kunnen delen en om hun moeder naar haar laatste rustplaats te kunnen brengen. Afgelopen dinsdag was de begrafenis.

Maandag ben ik eerst met Kari naar het rouwcentrum geweest, waar Kari haar moeder aan kon kleden. Ik wist niet dat dat mogelijk was. Kari wilde niet alleen gaan en vroeg of ik met haar mee wilde.

Dinsdag om 11.00 uur werden wij in de kerk verwacht waar een viewing plaats zou vinden. De kist zou gesloten blijven, maar achteraf wilde de kinderen hun moeder toch nog graag zien.

Om 12.00 uur is de dienst vervolgens begonnen. Tijdens de dienst heeft de bishop een gebed gehouden en heeft hij het een en ander gezegd over mom. Ook haar broer Kevin heeft gesproken en hij heeft tevens gesproken voor zijn broers Steffon en David die niet bij de berafenis aanwezig konden zijn. Ook Rosalie, een nichtje van mom heeft gesproken tijdens de dienst. Het waren allemaal hele mooie woorden en er werden veel herinneringen opgehaald.

Vervolgens heeft een goede vriendin en tevens nagelstyliste van mom een heel mooi lied gezongen, terwijl zij de piano bespeelde. Hierna hebben Dan zijn broer, Benji en zijn zus Chantal ook nog gesproken. Het was verschrikkelijk moeilijk voor beide, maar het was iets wat zij graag wilden. Na gezang en opnieuw een gebed was de dienst afgelopen en werd mom naar haar graf gebracht.

Hier hebben Dan en zijn zus Kari ook nog een paar mooie woorden gesproken, waarna er nog twee liedjes gedraaid werden die mom graag wilde horen op haar begrafenis. Het is een hele mooie dienst geweest en het was precies hoe zij het graag gewild zou hebben. Ondanks dat zij haar twee zoons niet meer heeft kunnen zien, was toch haar hele familie bij elkaar, iets dat zij ontzettend graag wilde.

Na een lunch die door de kerk verzorgd was is iedereen naar huis gegaan om wat te rusten, het was tenslotte een behoorlijk ingrijpende dag. Freddie, de oudste broer, was eerder die week op het idee gekomen om na de begrafenis te gaan kamperen. Op die manier zou iedereen bij elkaar kunnen zijn en herinneringen op kunnen halen. Bovendien was het iets dat ze vroeger altijd met het gezin deden en dus had mom dit graag gezien.

Zo gezegd zo gedaan. 's Avonds zijn we met zijn allen de bergen in gegaan, waar we vlakbij Lily Lake zijn verbleven.

Ik heb nog nooit op deze manier gekampeerd, dus het was voor mij wel een hele ervaring. Natuurlijk ben ik met school wel op schoolreis geweest, maar dat is toch heel anders.

De tenten werden opgezet en het kampvuur werd aangemaakt, zodat we later met zijn allen rond het vuur zaten om heerlijke marshmallows te roosteren.

Die nacht werd er weinig geslapen. We bleven lang op en toen we eindelijk op bed lagen was het zo ontzettend koud, dat we geen oog dicht deden.

De volgende dag heeft Angela voor iedereen een lekker ontbijtje gemaakt waarna we zouden gaan vissen en de mannen zouden gaan schieten. Het vissen hebben we gedaan bij Lily Lake, helaas niets gevangen, maar de omgeving maakte dat helemaal goed. Wat een prachtige natuur!

Iets verder op zijn de mannen vervolgens gaan schieten en de vrouwen hebben veilig in de auto zitten kijken en foto's geschoten. Wat een geluid kwam er van die dingen af!

Terug in het kamp hebben we nog even wat bij elkaar gezeten en gepraat, waarna de meeste tenten werden afgebroken, omdat iedereen naar huis ging, behalve Freddy en Angela met hun gezin. We hebben het allemaal veel te koud gehad en waren veel te moe om nog en nacht te blijven.
We hebben afgelopen week veel dingen willen doen. Ondanks dat het om een heel verdrietige reden was dat Benji, Mandy en Brandon hier waren, waren zij toch ook heel blij om hier te zien. Vooral voor Mandy was het een hele ervaring, aangezien zij nog nooit voet op Amerikaanse bodem had gezet.

We hebben uiteraard ook de echt amerikaanse winkels bezocht als Walmart en Target. Vooral Target was een van de favorieten. We hebben ook de bioscoop bezocht waar we Pirates of the Caribbean 3 nogmaals hebben gezien en Fantastic 4; Rise of the silver surfer. Ook hier werden de ogen uitgekeken. Niet alleen vanwege de grote schermen, maar ook vanwege het eten en drinken wat mee genomen mocht worden de bioscoop in.

Helaas komt er aan alles een eind en zo ook aan het verblijf van Benji, Mandy en Brandon hier. Vrijdag avond zijn we nog met z'n allen gaan eten bij Texas Roadhouse waar we hebben genoten van heerlijke steaks en spare ribs. Helaas waren Freddy en zijn gezin nog niet teug van kamperen.
Die nacht zijn we rond 05.30 uur weer vertrokken richting Denver, Colorado waar wij, na opnieuw een ellendig lange rit, afscheid hebben genomen. We hebben plannen gemaakt om in Maart met zijn allen naar Las Vegas te gaan, waar we de verjaardag van mom zullen "vieren". Hopelijk laten alle financien dit toe en zullen we elkaar over 9 maanden weer zien.

Bij deze willen wij graag iedereen bedanken voor de mooie berichtjes die wij hebben ontvangen, via de blog en email, wegens het overlijden van onze (schoon)moeder.

Rust zacht

In de nacht van donderdag 15 juni heeft onze (schoon)moeder haar zware strijd tegen kanker op moeten geven en is zij om 03.05 uur op 56 jarige leeftijd overleden.

De tijd gaat te traag voor wie moet wachten,

en te snel voor wie moet vrezen.

De tijd duurt te lang voor wie treurt,

en te kort voor wie zich verheugt.

Maar voor wie lief heeft is tijd eeuwigheid.

(Schoon)Moeder

Ik heb een tijdje zitten twijfelen of ik dit bericht wel of niet zou plaatsen. Helaas is het geen goed bericht. Het is eigenlijk een heel slecht bericht. Maar omdat wij deze weblog zijn begonnen om iedereen op de hoogte te houden van hoe het ons vergaat in Amerika, heb ik besloten om het bericht toch te plaatsen. Ook dit heeft te maken met hoe het "ons" vergaat....

Het hoogtepunt van mijn weeek afgelopen weer was toch wel mijn rijbewijs. Daarna is er eigenlijk alleen maar slecht nieuws geweest.

Vorig jaar is er bij mijn schoonmoeder borstkanker geconstateerd. Er kon toen niet geopereerd worden en men begon met een chemo behandeling in de vorm van pillen. Helaas is deze chemo nooit echt aangeslagen en na enige tijd moest er opnieuw een scan gemaakt worden, waaruit bleek dat haar lever was aangetast.

Er werd ons toen al verteld dat dit terminaal zou zijn. Het enige wat men kon doen was chemo door middel van een infuus toe gaan dienen, om de ziekte af te remmen en de klachten te verminderen. Enige tijd is dit goed gegaan, maar toch bleek na een tijd dat ook haar longen aangetast waren. (Ik geloof zelfs dat ook haar rug inmiddels was aangetast)

Toen ik twee maanden geleden in Amerika arriveerde had zij net weer een scan gehad. Een van de tumors in haar borsten kon niet terug gevonden worden en de plekken in haar lever en longen leken iets te zijn gekrompen. Dit was goed nieuws! Het gaf haar vooral veel hoop en kracht om door te vechten.

Helaas hebben we haar in die twee maanden langzaam af zien takelen. Ze werd steeds meer moe en dingen zoals een beker drinken pakken werden steeds moeilijker voor haar. We begonnen ook te merken dat ze zo nu en dan ademhalings problemen had en dat haar huid een geelige gloed begon te vertonen.

De laatste paar keren dat zij chemo zou krijgen is niet door gegaan omdat haar bloed niet in orde was en haar lichaam te zwak. Afgelopen maandag moest er opnieuw een scan gemaakt worden en het was inmiddels al ruim zes weken geleden sinds haar laatste chemo.

Donderdag kreeg ik een telefoontje van Dan, dat hij op weg was naar het ziekenhuis met Pam en zijn moeder. Chantal was eerder op de dag bij haar en belde Dan huilend op dat het helemaal niet goed met haar ging. Ze lag op de grond en was helemaal van de kaart. Ze had al eerder momenten gehad dat ze op de grond lag of zat, maar dat was dan om even "op krachten" te komen.

In het ziekenhuis hebben ze haar nagekeken en behandeld met een infuus etc. Vervolgens werd daar gelijk de uitslag van de scan bekend gemaakt. Deze uitslag was niet goed, eigenlijk ronduit slecht. Haar lever en longen zijn zo aanzienlijk gegroeid dat de doktoren besloten hebben om de behandelingen stop te zetten. Tevens verklaarde zij dat dit ook de reden was voor haar ademhalings problemen (longen) en gele huid (lever).

Er zou nog maar een chemo mogelijk zijn, maar deze is zo krachtig, dat haar lichaam dit niet meer aan kan. Het zal dingen voor haar alleen nog maar op een slechte manier versnellen, vandaar dat men nu besloten heeft om Hospice (thuiszorg) in te schakelen.

Vrijdag ben ik vrij geweest om samen met Chantal en Kari een gesprek te hebben met Hospice. Zij hebben uitgelegd wie zij zijn en wat zij doen. Het komt er in principe op neer dat zij haar leven zo aangenaam mogelijk gaan maken, voor zover dat mogelijk is. Ook heeft Hospice besloten om haar aan de zuurstof te leggen.

Dit alles heeft zoveel impact op haar gehad, dat we haar in een paar dagen tijd steeds harder achteruit zien gaan. Ze kan niets meer alleen en moet met alles geholpen worden. Vooral geestelijk lijkt ze nu heel hard achteruit te gaan. Ze praat veel wartaal op de momenten dat ze wakker is. Ze kan je aankijken en niet eens door hebben dat je er bent. Gelukkig heeft ze hier en daar ook nog wel wat heldere momentjes.

Vandaag kwam dan ook een zuster om haar te helpen douchen. Ondanks alles is ze heel eigenwijs en wil eigenlijk niet geholpen worden, omdat ze altijd heel zelfstandig is geweest. We hebben met zijn allen een heel openhartig gesprek met de zuster gehad en zij heeft ook aangegeven dat het nu heel hard zal gaan. Dan heeft haar vervolgens op de man af gevraagd hoe lang zij denkt dat mom dit nog gaat trekken........ Ze heeft duidelijk aangegeven dat het moeilijk is om te zeggen, maar zoals het er naar uitziet kan het een kwestie van dagen of enkele weken zijn..........

Dit is verschrikkelijk moeilijk en ik denk dat jullie nu ook wel begrijpen waarom ik heb zitten twijfelen om dit te schrijven. Het is voor iedereen verschrikkelijk moeilijk. Dan is de afgelopen 8 jaar in Nederland geweest en vindt het verschrikkelijk om zijn moeder zo weg te zien kwijnen. Daarbuiten hebben we dit 2, bijna 3 jaar geleden met mijn eigen moeder mee gemaak......

Rijbewijs

Vandaag heb ik mijn rijbewijs gehaald! Wat een lachertje was dat en dan heb ik daarvoor ook nog een middag vrij genomen, omdat ik niet wist hoe lang het zou gaan duren.

Ik had om 15.15 uur een afspraak. Ik was daar al rond 15.00 uur en ben me gaan melden, waarna ik vervolgens in mijn auto mocht stappen om aan de achterkant van het gebouw te gaan wachten. Hier kwam stipt om 15.15 uur een man naar buiten die even naar mijn auto keek, waarna ik in mocht stappen om op "weg" te gaan.

Ik mocht een eigen terrein opdraaien, wat eigenlijk een klein parcour leek. Alles erop en eraan qua stoplichten, stopboorden, spoorweg overgang etc. Na een paar keer links en rechts af te zijn geslagen mocht ik een zogenoemde U turn maken, een driepunts draai, paralel parkeren en parkeren op een heuveltje, waarna ik te horen kreeg dat ik terug mocht gaan naar het begin, omdat ik geslaagd was.

Ik heb nu een tijdelijk rijbewijs, aangezien mijn echte binnen 2-4 weken met de post wordt opgestuurd. Al met al was ik een kwartier later al weer op weg naar huis. En dan te bedenken dat ik 2 maanden moest wachten, voordat ik af mocht rijden......

Vorige week heeft iemand trouwens nog een kleine deuk in mijn auto gereden. Wij gingen even naar de winkel en een vrouw voor ons, in een grote truck, besloot om zomaar even haar wagen achter uit te rijden. Dan toeteren, maar het was al te laat, ze zat boven op ons....... Gelukkig is het maar een klein deukje, maar ik werd er niet vrolijk van.

Van het weekend hebben we het lekker rustig aan gedaan. Helaas is het voor de Utah Jazz slecht afgelopen en dus hebben we geen wedstrijden meer kunnen bekijken. Zaterdag heb ik een uurtje op KeaLa en Hayden gepast, de kinderen van Chantal. Dan is lekker naar de sportschool geweest. Verder heb ik lekker buiten op de porch gezeten in de schommelbank met mijn boek aangezien het maar liefst weer een kleine 30 graden was, oftewel het was een rustige zaterdag.

Zondag hebben we dan eindelijk Pirates of the Caribbean: At World's End gekeken in de bioscoop! Ik moet zeggen dat ook dit weer een hele goede film was wat mij betreft! Ze mogen van mij dan ook nog wel een Pirates maken.

Hierna zijn we naar Barnes & Noble geweest. Toch blijven dingen me hier verbazen. Barnes & Noble is een grote boeken winkel waar je bijna in elk genre wel een boek kunt vinden. Zij hebben door de hele winkel "hoekjes" gecreeerd met gemakkelijke stoelen en tafeltjes, waar je uitgebreid een boek of een magazine kunt gaan zitten lezen, zonder een aankoop te doen. Daarbuiten hebben ze ook nog een koffie winkel in de boekenwinkel zelf, wat wil je nog meer.

Het warme weer heeft een aantal dagen goed aangehouden. Ik denk, dat dit ook de reden is, waardoor ik al een aantal nachten niet zo goed heb geslapen. Gisteren avond was het ook weer zo warm. Dan en ik zijn dan ook om 21.30 nog in de cabrio gestapt, waarmee we vervolgens met open dak naar de ijswinkel Cold Stone creamery zijn gereden, om wat verkoeling te zoeken. Hier wordt je ijs "gemaakt" waar je bij staat. Je kunt vruchtjes, nootjes, chocolade etc door je ijs heen laten mengen. Je kunt het zo gek niet bedenken, maar het eindresultaat is heerlijk!

Verder heb ik vandaag ook maar weer eens ondervonden hoe fijn de techniek van tegenwoordig toch kan zijn. Ik heb lekker een behoorlijke tijd met mijn vader en broertje kunnen praten via de webcam op MSN. Het duurde even eer dat zijn webcam geinstalleerd was, maar uiteindelijk is het allemaal gelukt. Zoals ik al aangaf, toch wel fijn die techniek van tegenwoordig!