maandag, april 06, 2009

2 jaar

Vandaag is het al weer twee jaar geleden dat ik op het vliegtuig stapte en mijn "nieuwe" leven in Amerika tegemoet ging. Het voelt als de dag van gisteren dat ik vertrok uit Nederland en toch zijn er al weer twee jaar voorbij. Wat gaat de tijd toch snel! Ik weet nog goed dat ik als kind op mijn verjaardag zat te wachten, die laatste paar nachtjes slapen leken wel jaren en de jaren nu schieten voorbij als dagen.

Ik ben Amerika binnen gekomen als een zogenoemde conditional permanent resident. Conditional, omdat ik bij aanvraag van mijn visum minder dan drie jaar getrouwd was met Dan. Ondanks dat we al bijna 10 jaar bij elkaar zijn, gaat het om de uiteindelijke tijd die je getrouwd bent. Als je bij aanvraag van je visum minder dan drie jaar getrouwd bent, dan wordt er er waarschijnlijk van uit gegaan dat je alleen getrouwd bent om de greencard. In ons geval is dat niet zo, maar zo zullen er waarschijnlijk wel meer mensen zijn die hetzelfde zeggen en de waarheid toch anders is....

Vanaf negentig dagen voor mijn twee jarig jubileum moest ik dan ook een aanvraag indienen om de condities te laten verwijderen, anders zou ik gedeporteerd kunnen worden. Dacht je klaar te zijn met al dat visum papierwerk, dan dacht je dat toch verkeerd.... Ik moest opnieuw een formulier invullen met persoonlijke gegevens (die de USCIS allemaal al in bezit heeft) en daarbij moest ik ook documenten kunnen overhandigen, waaruit blijkt dat Dan en ik nog steeds samen zijn en wel degelijk in hetzelfde huis wonen. Denk dan aan papieren als gezamelijke bankrekeningen, koop/huur documenten, rekeningen in naam van ons beide en eventueel geboorte aktes van kinderen die uit dit huwelijk geboren zijn. Laat dat nou net even mooi uitkomen, want een beter document is er naar mijn idee niet.

Zo heb ik alles verzameld en opgestuurd toen mijn vader en Daniël hier waren, samen met een check van $545. (Het hele visum proces is zo goedkoop nog niet, ik ben dan ook benieuwd wat het gaat kosten als ik uiteindelijk Amerikaans Staatsburger zou willen worden.) Uiteindelijk kwam er afgelopen donderdag een brief binnen van de USCIS en Dan was zo grappig om mij op te bellen en te vertellen dat mijn aanvraag was afgewezen en dat ik gedeporteerd zou worden. Gelukkig was het een grapje en blijkt mijn conditional status met een jaar te zijn verlengd. Daar schrok ik natuurlijk gelijk weer van, want ik was in de veronderstelling dat de condities verwijderd zouden worden en dat ik nu een greencard zou krijgen die 10 jaar geldig zou zijn. Na wat op het internet te hebben rondgelezen en Minh te hebben ge-emailed, die door hetzelfde proces is heen gegaan, blijkt dat dit maar tijdelijk is zodat de USCIS de tijd heeft om alles af te handelen. Ik moet nu wachten op een afspraak voor biometric services en dan zouden de condities als het goed is verwijderd moeten worden.


Inmiddels ben ik ook al weer een week aan het werk. Helaas heb je hier maar 6 weken zwangerschapsverlof en die zitten er inmiddels al weer op. Vooral de eerste dag heb ik veel moeite gehad om Skyler achter te laten, maar langzaam aan gaat dat nu wel iets beter. Skyler daar en tegen heeft het prima naar zijn zin bij "oma" Anna. Ik werk nu parttime en er zitten misschien 2-3 uurtjes tussen de tijd dat ik naar werk ga en Dan thuis komt en dus bood Anna aan om op te passen. Daar zijn we uiteraard erg blij mee. We zijn nog steeds aan het kijken of onze uren aangepast kunnen worden, zodat we geen oppas nodig hebben, dus hopelijk veranderd dit snel. Ik zou in de eerste instantie een avond dienst gaan draaien, maar 2 weken voor het einde van mijn verlof bleek dit niet mogelijk... Voor nu werkt dit prima en zijn we allemaal blij met deze oplossing, ook Anna, zie het heerlijk vind om Skyler een paar uurtjes te mogen verwennen.


Skyler groeit goed, zo goed zelfs dat hij bij een tussentijdse afspraak bij de kinderarts zaterdag al 10.10 LBS woog. Omgerekend is dit 4.59 KG. De reden van de tussentijdse afspraak is dat we vrijdag avond een beginnend tandje bij hem ontdekte. Bij controle zaterdag was er alleen niets meer te zien, maar de arts zei wel dat ze begreep waarom wij een tandje gezien en gevoeld dachten te hebben, alleen nu zat er niets meer. Ze wil alleen wel dat we al gaan beginnen met gel voor op zijn tandvlees, omdat tanden bij baby's op kunnen komen en ook weer weg kunnen trekken en dat is wat het krijgen van tanden zo pijnlijk maakt voor baby's. Je kunt je dan ook wel voorstellen dat we erg verbaasd waren om met 7 weken al een beginnend tandje te vinden, we hadden beide dan ook net zo een verbaasde blik als Skyler hieronder :-)