Op 14 Februari kwam ik iets eerder thuis voor Skyler zijn verjaardag. Ik moest zijn cadeautje nog inpakken en ik wilde hem ophalen van school. Helaas liep dat allemaal wat anders toen ik onze kat Blue onder ons bed vandaan zag komen. Hij liep op 3 pootjes en een van zijn pootjes bengelde naast zijn lichaam. Hij wilde ons er totaal niet naar laten kijken.
Blue komt wel eens in de tuin, maar meestal gaat hij niet veel verder. Toen ik aan Dan vroeg of hij in de tuin was geweest zij hij dat dit niet het geval was. Wel wist hij te vertellen dat Blue ‘s middags min of meer van de trap gevallen was toen Kiki hem liet schrikken. Alleen dacht Dan dat er verder niets aan de hand was. Helaas bleek dit bij de dierenarts niet zo te zijn. Na 2 röntgen foto’s bleek hij zijn pootje gebroken te hebben.
De dierenarts had er alle vertrouwen in, dat als wij hem apart zouden kunnen houden in bijvoorbeeld de slaapkamer, zodat hij het rustig aan zou doen, dat zijn pootje dan heel goed zou genezen. Hij zou dan zo een 6 weken een spalk moeten hebben en dan zouden er na 4 weken weer foto’s genomen worden. Dus hebben wij voor de spalk gekozen. Vorig jaar is Blue namelijk al geopereerd aan zijn heup. Hij had zijn heup gebroken, toen hij in een window well was gesprongen. Zijn heup was al zwak door een aangeboren afwijking en door die sprong brak hij zijn heup.
Helaas bleek na 4 weken dat het toch niet goed zat. Ondanks dat het zo recht gespalkt was (Ze hadden na het spalken nog een foto genomen) bleek zijn bot scheef aan het groeien. Hoewel, groeien was een groot woord. Bij een breuk moet normaal gesproken nieuw bot gaan vormen en daar was na 4 weken totaal geen sprake van. De arts zei dan ook dat hij zijn pootje zo weer opnieuw zou breken als de spalk eraf zou zijn. Ze wilde het nog twee weken aan kijken, maar ze raadde op dat moment eigenlijk gelijk amputatie aan. Vooral omdat hij het jaar ervoor zijn heup al had geborken en zijn huidige breuk totaal niet heelde.
Na ongeveer weer een week in de spalk, liep ik een keer de slaapkamer in en de pspalk lag op de grond en Blue zat onder het bed. Hij had de spalk op de een of andere manier af weten te krijgen. Toen ik hem riep en hij onder het bed vandaan kwam, was het heel snel duidelijk voor mij dat we inderdaad moesten amputeren. Zijn pootje bengelde er net zo bij als de eerste dag dat hij hem gebroken had.
Donderdag 30 Maart is zijn pootje geamputeerd. Dan heeft hem ‘s ochtends weg gebracht en ‘s middags mocht ik hem al weer op halen. We hebben van te voren uitgelegd aan de kinderen wat er zou gaan gebeuren, waarna zij vroegen, of we voor hem geen prosthese konden maken op mijn werk.
Toen hij ‘s middags thuis kwam waren ze dan ook heel benieuwd naar hoe het eruit zou zijn. In de eerste instantie wilde de dierenarts de wond laten luchten zonder verband, maar bij het weg rijden bij de dierenarts werd hij wild in zijn kooi en daardoor ging de wond tussen de hechtingen bloeden. Ik ben direct terug gegaan en ze hebben hem toch maar ingepakt. Hierdoor konden de kinderen de wond niet zien, maar het was wel duidelijk dat hij nog maar 3 pootjes had.
De arts wilde dat we het verband de volgende dag af zouden knippen en toen ik dat deed, schrok ik best. Op de plek waar eerst zijn pootje zat, zat nu een groot litteken met een hele bonte, blauwe plek. Ik zal de foto dan ook maar niet plaatsen.
Inmiddels zijn we ruim 2 weken verder. Vorige week hebben we de hechtingen laten verwijderen en Blue mocht vanaf dat moment ook weer vrij rond door het huis lopen. Hij loopt verbazingwekkend goed en springt ook al weer boven op het bed, het aanrecht en de tafel. De twee laatste mag eigenlijk niet. Ook gaat hij met gemak de trap op en af en lijkt het bijna alsof er niets gebeurd is.
Zijn litteken ziet er erg goed uit, nu moet alleen zijn vacht nog even terug groeien en dan is er niets meer te zien, behalve het feit dat hij maar 3 pootjes heeft.