United States Citizenship

Op 7 December 2006 vroegen we voor mij een visum aan om naar Amerika te verhuizen. Ik had me voor die tijd op het internet aangemeld op een forum, waar ik veel informatie heb kunnen vinden wat betreft de aanvraag en het hele proces er om heen. Ook waren daar mensen die in hetzelfde traject zaten, dus we hebben veel informative en ervaringen uit kunnen wisselen. Zo wisten we ook dat we voor de aanvraag het een en ander te regelen hadden. Toen dat allemaal gedaan was, dienden wij op 7 December officieel onze aanvraag in.

Met zo een aanvraag is natuurlijk niet alles klaar. Op dat moment ging het hele traject pas echt beginnen. Nog meer papierwerk invullen, een medisch onderzoek laten doen, nog meer papieren invullen, omdat wij een sponsor nodig hadden die financieel garant wilde staan voor mij en uiteindelijk het zo genoemde interview, waarbij we te horen zouden krijgen of mijn visum goed gekeurd zou zijn.

Het hele proces heeft best wat stress met zich mee gebracht, omdat het allemaal niet zo verliep zoals we verwacht hadden en er een paar keer vertraging opgelopen was, maar uiteindelijk werd onze aanvraag op 26 Maart van 2007 eindelijk goed gekeurd. Danny was op dat moment al bijna 2 en halve maand in Amerika. Hij was vanwege de ziekte van zijn moeder al in Januarie vertrokken. Iets waar we achteraf heel blij om waren, want zij is in Juni van dat jaar overladen. Zo heeft hij toch nog wat quality time met haar door kunnen brengen. Op 6 April was het vervolgens zo ver dat ik naar Amerika vertrok.

In de tijd dat ik in Amerika ben, heb ik eenmaal mijn zogenoemde greencard moeten laten vervangen.  Omdat Dan en ik op de tijd van de aanvraag minder dan 3 jaar getrouwd waren, had ik een “conditional permanent resident” status. Nadat deze condities verwijderd waren, kreeg ik een greencard die 10 jaar geldig was. Mijn greencard zou op 8 Juli 2019 verlopen.

Omdat mijn greencard dit jaar zou verlopen, moesten we een keuze maken. De greencard laten verlengen, of citizenship aanvragen en overal vanaf te zijn. We hebben dan ook gekozen om de citizenship aanvraag in te dienen. Op die manier zou ik verder niets meer hoeven te verlengen, geen extra kosten meer hebben en zo kan ik een Amerikaans paspoort aanvragen en ook stemmen in de Amerikaanse verkiezingen. Met alle veranderingen in het land, leek het on sook het verstandigst om de aanvraag in te dienen, want je zou er toch niet aan moeten denken om gedeporteerd te kunnen worden. We hebben alles het hele traject officieel gedaan, maar je weet tenslotte maar nooit.

Op 1 Augustus 2018 heb ik de aanvraag en de bijbehorende check electronisch verstuurd. Op 3 Augustus kreeg ik een melding dat er een afspraak was gemaakt voor mijn biometrics en die afspraak stond voor 20 Augustus. De biometrics appointment was niet echt bijzonder, en ik stond met een half uurtje al weer buiten. Mijn vingerafdrukken zijn genomen en er is een foto gemaakt. Verder kreeg ik een boek met 100 vragen ter voorbereiding op mijn interview en dat was het.

Ik heb het hele process online in de gaten kunnen houden en hieruit bleek dat de afhandeling van mijn aanvraag zo een 12 maanden kon duren. Iedere maand checkte ik mijn aanvraag en iedere maand werd er een maand afgetrokken, dus het leek erop dat alles in Augustus van dit jaar afgehandeld zou zijn. Toen ik eind Mei weer checkte, stond er dat de 12 maanden veranderd was naar 19 maanden. Dat hadden we niet verwacht, maar uiteindelijk kun je daar zelf verder niets aan doen. Het rare was wel dat ik op 3 Juni toch een brief had met de afspraak voor mijn final interview. Verwarrend, maar goed.

Mijn final interview vond op 8 Juli plaats. Ik had me al goed ingelezen op het internet en er stond vaak bij dat het interview eigenlijk ook niet zo heel veel meer voor stelt, maar toch was ik best een beetje zenuwachtig. Ik heb samen met Noah het boek met 100 vragen bestudeerd en voelde me daar eigenlijk wel goed bij. Ik werd naar binnen geroepen en kwam een kantoor binnen met 2 heren. De ene mijnheer was de ander aan het leren hoe of wat. Vervolgens moest ik mijn gegevens nog een maal herhalen en controleren. Ook werden mij nog een aantal standaard vragen gesteld, voordat we door gingen naar de test. Voor de test moest ik kunnen aantonen dat ik Engels kon spreken, lezen en schrijven. En uit het boek van 100 vragen zou ik 10 vragen kunnen krijgen om te beantwoorden. Daarvan moest ik er minimal 6 goed hebben. Ik heb de eerste 6 vragen goed beantwoord en hierdoor was het ook niet meer nodig om nog meer vragen te beantwoorden. Er werd mij verteld dat mijn aanvraag goed gekeurd was en dat ik nog even plaats moest nemen in de wachtkamer. Hier werd mij een brief overhandigd met mijn afspraak voor de naturalizatie ceremonie.

18 Juli was het zo ver. Ik moest om 13.15 uur aanwezig zijn voor mijn ceremonie. Om 15.00 uur zou Arnold, die een week na mij zijn citizenship aanvraag had ingediend, zijn ceremonie hebben. Samen met mij werden zo een 50 andere mensen genaturaliseerd. We moesten onze greencard inleveren en we werden allemaal welkom geheten. Na de welkomst speech werden alle landen, die tijdens deze ceremonie vertegenwoordigd waren, erkend. Vervolgens moesten wij allemaal de “oath of allegiance” opzeggen, waarna we allemaal welkom zijn geheten als staatsburgers van de Verenigde Staten. Verder hebben we de “pledge of allegiance” opgezegd en werd het volkslied gezongen. Ook werd er een video vertoond waarop de huidige president zijn nieuwe “broers en zusters” welkom heette. Het process verliep best snel en was bijzonder om mee te maken. We zijn nog gebeleven om ook bij Arnold zijn ceremonie aanwezig te zijn. Het is een special gelegenheid en het is ook wel bijzonder geweest om samen door hetzelfde process heen te gaan.

Surprise!

Where to start, where to start….? We pakken de draad maar op in maart sinds de laatste blog in februari was. In maart is Dan weer een jaartje ouder geworden. Een jaar of twee geleden liet hij eens vallen dat hij graag zou willen skydiven en dat dat iets is dat altijd al op zijn bucket list heeft gestaan. Zo ben ik gaan zoeken of er hier iets in de buurt gedaan werd en vond Skydive Utah in Tooele. Zelf heb ik hier totaal geen behoefte aan, dus ik heb Arnold gebeld en gevraagd of hij misschien met Dan mee zou willen gaan, omdat hij ook al eens aangegeven had om dat te willen doen. Voor Dan zijn verjaardag heb ik dan ook een skydive pakket gekocht. De sprong zou een week na zijn verjaardag plaats vinden.

Helaas kwam die dag en ging voorbij zonder dat zij konden springen. We kregen die ochtend al vroeg een berichtje dat het weer niet mee zat, dus werd de sprong verplaats naar halverwege april. Helaas lukte het op die dag ook niet, hoewel we hele goede hoop hadden en zelfs naar Tooele gereden waren. Nadat ze ingecheckt waren en de safety video hadden bekeken kregen we te horen dat het laatste vliegtuig voor die dag net vertrokken was, omdat er weer een storm aan zat te komen.

Op 4 mei, mijn eigen verjaardag, zouden ze het nogmaals gaan proberen. Het weer voor die dag zag er goed uit en het was inderdaad een prachtige dag. Omdat zij de vorige keer al ingecheckt waren, hoefden we dat proces niet opnieuw te doen en we mochten gaan wachten totdat het tijd was voor hun sprong. Dat wachten duurde een eeuwigheid. Zij hadden om 13.00 uur een afspraak, maar sprongen uiteindelijk pas na 17.00 uur. Dit blijkt overigens heel normaal te zijn.

Dan en Arnold werden geroepen om zich in de harnassen te hijsen en voor wat verdere instructies en om de instructeurs te ontmoeten. Je mag niet alleen springen, daar moet je een x-aantal sprongen voor hebben gedaaan, dus het werd een tandum dive. Vervolgens mochten zij het vliegtuig in. De kinderen en ik hebben het vliegtuig gevolgd en geprobeerd om te kijken waar ze sprongen, maar dat is nog niet eens zo makkelijk. Uiteindelijk nadat de parachuten geopend waren konden we zowel Dan als Arnold vinden. Ze hebben beide een geweldige ervaring gehad en zouden het allebei zonder twijfelen, zo weer doen!

Na het skydiven zijn we met Arnold en de kinderen uit eten geweest voor mijn verjaardag. Keri was de hele dag aan het werk en heeft ook het skydiven niet kunnen zien. Erg vond ze dit overigens niet, want ze vond het maar helemaal niets.

Vanaf maart hebben we het ook druk gehad met sport. Skyler heeft er weer een seizoen van baseball opzitten, Noah heeft zijn eerste voetbal seizoen achter de rug en Khloé weer een seizoen van dansen dat afgerond werd met een recital. Ook is Noah nu helemaal klaar met zwemmen, omdat hij door mocht stromen naar competitie en Khloé is inmiddels in level 4.

Dit baseball seizoen voor Skyler was een geweldig seizoen. Aan het einde van het vorige seizoen is hij een keer heel hard geraakt door de bal, waardoor hij een beetje angstig was als hij aan slag was. Hij feet dit seizoen alle wedstrijden op first base gestaan en heeft daar echt zijn plek gevonden. Aan slag ging iets minder goed, totdat op een avond hij de bal een keer heel hard het veld in sloeg en alle angst van hem af viel. Toen was hij niet meer te stoppen. Hij heeft, ondanks dat ze meerdere wedstrijden verloren, een geweldig seizoen gehad en hoopt volgend seizoen bij dezelfde coach te mogen spelen.

Noah heeft na het zwemmen gekozen voor voetbal. Hij wilde in de eerst instantie op basketball, maar daarvoor waren nog geen inschrijvingen, dus besloot hij om op voetbal te gaan. En wat een keuze was dat. Hij heeft het zo ontzettend naar zijn zin gehad dat hij heeft aangegeven basketball voorlopig te laten voor wat het is. Het is zo verschrikkelijk leuk om de jongens zo in hun element te zien.

Op 30 mei was ik even weg gelopen van mijn telefoon op werk, toen ik terug kwam en zag dat ik 2 gemiste oproepen had van mijn vader. Dat gebeurd bijna niet dat hij belt terwijl ik op werk ben, dus dan schrik ik even. Toen ik hem terug probeerde te bellen en er vervolgens niet werd opgenomen, kreeg ik een bericht met de vraag of de koffie klaar stond. Een volged berichtje gaf aan dat hij op het vliegveld stond en opgehaald kon worden bij pick up 7! Wat een geweldige verrassing.

Wij hadden hem deze zomer totaal niet verwacht, omdat hij in December al aan had gegeven niet genoeg dagen te hebben om twee maal te komen dit jaar. Maar omdat hij een paar keer in moest vallen op werk, kon hij toch wel.

Zo gingen wij de weer erna met zijn zessen kamperen bij Moon Lake. Wij hadden dit al in de planning staan met Freddy en Kerry, maar nu kon opa met ons mee. Wij zouden van zondag tot woensdag gaan en Dan zou dan woensdag weer gewoon naar werk gaan. Het was een beetje fris bij aankomst en de eerste nacht was behoorlijk koud. Bij het opstaan de volgende dag voelde mijn vader zich niet echt lekker. Hij had het kort na aankomst op Moon Lake een beetje benauwd en dat is eigenlijk niet weg getrokken. Ook had hij hoofdpijn en was hij duizelig.

Ondanks dat hij eerder mee is geweest naar Moon Lake en er nooit eerder last van heeft gehad, leek hij nu toch behoorlijk last te hebben van het hoogte verschil. In Nederland zit hij met gelijke hoogt als de zee, bij ons thuis zitten we ongeveer op 4300 feet en bij Moon Lake zaten we op 8087 feet, dus binnen een week is da teen behoorlijk verschil.

Na de eerste nacht besloten we dan ook dat het voor mijn vader beter zou zijn als hij terug naar ons huis zou gaan. Dan is met hem mee gegaan en heeft ons woensdag ochtend weer gehaald. Eenmaal thuis voelde mijn vader zich gelijk weer een stuk beter. Het was jammer dat hij niet kon blijven maar uiteindelijk was dat voor hem het beste.

De kinderen en ik hebben ons, ondanks dat Dan en Opa naar huis zijn gegaan, goed vermaakt. De kinderen hebben heerlijk met hun neefjes kunnen spelen. We zijn op het strand geweest en hebben veel gevist en alle drie de kinderen hadden voordat we weer naar huis moesten hun eigen vis gevangen!

Ik zou donderdag weer naar werk gaan, maar heb de rest van de week ook maar vrij genomen, zodat we lekker van opa konden genieten. Mijn vader heeft zich goed vermaakt en de kinderen ook. Zolang de kinderen zich vermaken, dan vermaakt opa zich ook. Opa heeft ook nog baseball wedstrijden en voetbal wedstrijden mee kunnen krijgen, dus dat was voor de jongens een grote bonus.

We hebben veel spelletjes gedaan met de kinderen, we zijn naar de bioscoop geweest, hebben thuis films gekeken en we hebben in het park gespeeld. Ook zijn we wezen barbequen bij Arnold en Keri, die een vriend uit Nederland op visite hebben en we hebben eindelijk de kopermijn kunnen bezoeken. Dit is iets dat mijn vader al jaren wilde doen, maar door een aardbeving was het bezoekers centrum al jaren gesloten. Dit jaar ging het eindelijk weer open en heeft mijn vader dat eindelijk van zijn lijstje af kunnen strepen.

(Look Opa,you live here)

Drie onverwachtte weken zijn wel weer heel snel voorbij gevlogen en vorige week hebben we helaas al weer afscheid moeten nemen, maar de vakantie voor december staat al weer vast en we kunnen niet wachten!

De tijd vliegt...

Het is al weer 3 maanden geleden sinds de laatse blog. Het is echt niet de bedoeling om zo lang niet te schrijven, maar het komt er gewoon niet altijd van. En als er dan wel tijd is, is het moeilijk om zo een lange tijd samen te vatten, maar als we het niet doen, wordt het eigenlijk alleen maar moeilijker. Ik heb het ook al eens eerder gezegd, maar ik heb bewondering voor mensen die dagelijks kunnen bloggen en hun blog ook nog interessant kunnen houden.

De laatste blog was in November. Inmiddels hebben we de verjaardagen van alle drie de kinderen gevierd. We hebben nu een meid van 6 en twee jongens van 8 en 10. Ik had laatst een foto van Skyler op mijn Instagram geplaatst en daarbij had ik geschreven dat we een keer knipperde met onze ogen en dat we ineens een jongen van 10 hadden. Dat lijkt echt zo. Het gaat allemaal zo verschrikkelijk snel. Konden we de tijd af en toe maar eens stil zetten.

Alle drie de kinderen zijn op hun verjaardag goed verwend, niet alleen door ons, maar ook door familie en vrienden. Skyler vroeg al jaren om een hondje, voor zijn verjaardag, voor de kerst en hij hoopte zelfs dat de paashaas misschien ooit een hondje zou komen brengen. Ik heb al die tijd mijn voet stijf gehouden en nee gezegd. We hadden ten slotte ook al twee katten en ik was bang dat ik als enige verantwoordelijk zou zijn voor een hond. Hoe meer redenen ik gaf om niet toe te geven aan een hond, des te harder Skyler ging werken, om te laten zien dat hij wel degelijk verantwoordelijk genoeg zou zijn voor een hond.

Toen ik eenmaal geen redenen meer kon bedenken om nee te zeggen, moesten we eerst een besluit nemen of we een hond uit het asiel zouden halen, of voor een puppy wilde gaan. Ik zou met liefde een hond uit het asiel adopteren, maar mede vanwege de katten en het feit dat we 3 jonge kinderen hebben, hebben we toch besloten voor een pup.  We zijn we de verschillende rassen een beetje gaan onderzoeken op het internet en zo zijn we uiteindlijk terecht gekomen bij een Border Collie. Verschrikkelijk energiek en heel erg slim en goed te trainen.

Vervolgens zijn we op KSL gaan kijken of er iemand puppies had, want we wilden liever zo een pup adopteren dan er een bij een fokker vandaan te halen. Na een paar dagen kwamen we op een advertentie van iemand die een 10 weken oude pup had. Zij hadden haar zelf een week eerder uit een nestje vandaan gehaald en waren er al na een paar dagen achter dat zij eigenlijk geen tijd hadden voor een pup en het veel meer werk was dan dat ze dachten. Uiteindelijk is Dan gaan kijken naar de pup en waren wij ‘s middags eigenaar van een 10 weken oude Border Collie/Blue Heeler.

Skyler wist nog helemaal nergens van af en toen hij uit school kwam die middag hebben we hem verrast met de pup. Hij barste in tranen uit van blijdschap en kon zijn ogen niet geloven. Eindelijk hadden wij een hond, waar hij al jaren om vroeg! Hij heeft haar Paige genoemd. 

Paige is nu zo een drie en een halve week bij ons en ze doet het hartstikke goed. Ze heeft geloof ik maar 3 of 4 ongelukjes in huis gehad, maar daarna niet meer. Ze is verschrikkelijk lief en vind het heel erg fijn om buiten te spelen met de kinderen. Ik moet eerlijk toe geven dat ik zelf nog een klein beetje bang was of we de juiste beslissing hadden gemaakt, maar ik ben daar nu van overtuigd.

In December was opa ook weer voor 4 weken bij ons. Hij kwam aan op de dag dat wij physical inventory deden op werk, dus ik kon hem helaas niet zelf op halen, maar gelukkig was dat geen problem. Dan heeft hem opgehaald en daarna de kinderen uit school gehaald, die zoals gewoonlijk heel erg naar opa uit keken. Toch blijft dat heel fijn om te zien.

We hebben allemaal weer met een goede verkoudheid te maken gehad, dus we zijn er niet heel veel op uit geweest, buiten het gewoonlijke shoppen dat mijn vader erg leuk vind. Maar we hebben ons niet verveeld. We hadden een paar projectjes in huis (daarover later meer) en we hebben veel spelletjes gespeeld en films gekeken en dus vooral genoten van het feit dat opa gewoon weer gezellig hier was.

Ook heeft opa zoals ieder jaar de kerst en oud en nieuw bij ons door gebracht. Hierdoor kon hij ook weer mee naar Khloé haar dance recital, iets waar zij ook altijd naar uit kijkt. Hoe meer mensen er komen kijken, des te leuker zij het vind.

Zoals ik al eerder schreef, het is moeilijk om 3 maanden samen te vatten, maar dit waren wel zo een beetje de hoogte punten. Hopelijk wordt het weer hier snel weer iets beter, zodat we er wat meer op uit kunnen en ik dan wat vaker iets leuks kan schrijven.