Op zondag 6 april was het 7 jaar geleden dat ik alles achter liet in Nederland en de grote stap ging maken, naar de andere kant van de wereld. Toen,nog net geen jaar getrouwd, maar al wel jaren samen, zonder kinderen, besloten we om naar Amerika te verhuizen en te kijken of ik er zou kunnen wennen. Een vakantie is natuurlijk anders dan daadwerkelijk ergens wonen, maar ik bleek al heel snel gewend.
We hebben ons huis in Nederland verkocht aan Dan zijn broer Brandon, die het overigens inmiddels ook al weer verkocht heeft, en we lieten zo goed als alles achter. We gingen helemaal opnieuw beginnen. Dan was in Januari van dat jaar al naar Amerika vertrokken, omdat er bij zijn moeder borst kanker was geconstateerd en ze snel achteruit bleek te gaan. Het was voor ons toen alleen nog wachten op mijn visum, dus ik heb Dan op het hart gedrukt dat hij zoveel mogelijk tijd met zijn moeder door moest brengen, want meer dan wachten op mijn visum, konden wij op dat moment toch niet. Het was best moeilijk om een paar maanden zonder elkaar door te brengen, maar voor Dan heel fijn om zo dicht bij zijn moeder te zijn. En achteraf gezien waren we blij ook, want zij is in Juni van dat jaar overleden.
Voor mijzelf was het wel fijn om nog wat tijd bij mijn vader thuis door te brengen en langzaam aan afscheid te gaan nemen van iedereen. Afscheid nemen is nooit een van mijn sterkste punten geweest en tot de dag van vandaag laat ik nog altijd wel een traantje als er weer eens iemand vertrekt.
We hebben in de afgelopen 7 jaar veel mee gemaakt, waaronder het overlijden van Dan zijn moeder, het overlijden van mijn oom, mijn opa en mijn tante. Het feit dat wij aan de andere kant van de wereld wonen is op zo een moment ontzettend naar, je kunt niet zomaar even op het vliegtuig stappen. Ook hebben we hele mooie dingen mee gemaakt, waarvan de mooiste gebeurtenissen toch wel de geboortes zijn van Skyler, Noah en Khloé. Af en toe kijken we terug op ons leven in Nederland, voordat we kindjes hadden, en vragen ons dan af hoe we onze dagen toen door brachten. Die drie kleine deugnieten hebben zoveel aan ons leven toegevoegd dat het gewoon bijna niet te beschrijven is.
We hebben in de laatste 7 jaar ook veel geleerd. Zo hebben we bijvoorbeeld geleerd dat voor sommige mensen het gezegde: “uit het oog, uit het hart” helaas waarheid is. Ik heb het daar in het begin wel eens moeilijk mee gehad, maar nu kan ik me er bij neer leggen. Contact moet van twee kanten af komen en als het alleen van onze kant af moet blijven komen, dan houdt het voor ons op een gegeven moment ook op. Jammer maar helaas. Maar zo zijn er ook personen in ons leven waarbij de band eigenlijk alleen maar sterker is geworden en dat is toch wel fijn. We hebben hier ook nieuwe vrienden gemaakt waar we goed mee overweg kunnen.
Als ouder zijnde leer je ook iedere dag weer iets nieuws, leuke dingen, maar ook moeilijkere dingen. Zo hebben we al dingen mee gemaakt als hechtingen en kinderen in het ziekenhuis en dan is het soms wel eens moeilijk om weinig familie om je heen te hebben. Maar de leuke dingen, zoals de eerste stapjes en woordjes van de kinderen, of de eerste schooldag of sportdag, dat zijn toch wel weer de dingen waar je het uiteindelijk voor doet.
Als ik terug kijk op de laatste 7 jaar zou ik het zo weer over doen, hoewel ik de minder leuke dingen wel over zou willen slaan, maar helaas hoort dat er allemaal bij. Ik heb in ieder geval geen spijt an onze beslissing om naar Amerika te verhuizen. Ik voel me hier hartstikke goed thuis.
Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden wel, maar dat is niet meer dan normaal natuurlijk. Het liefste zou ik mijn vader of broers bijvoorbeeld iedere dag wel even willen zien, maar dat is nu eenmaal niet mogelijk. Maar de tijden dat mijn vader dan weer hier is, zijn wel heel fijn. Het blijft geweldig om de band tussen opa en de klein kinderen te zien, ondanks dat er een grote oceaan tussen ons ligt.
Over bezoeken gesproken – We kijken al weer uit naar de volgende bezoeken. Als alles verloopt zoals het zou moeten verlopen, dan komt Dan zijn vader in Juni voor twee weken naar de VS toe en een week later komt mijn vader voor een maand. We zijn inmiddels dus al weer aan het aftellen.