Bijna vakantie en nieuw bezoek

Op zondag avond rond middernacht zou Dan zijn vader aan komen in SLC, samen met zijn zusje Taylor. Het was voor Dan al weer 8 jaar geleden dat hij zijn vader heeft gezien, maar voor zijn andere kinderen al veel langer dan dat. Ik wist nog niet helemaal zeker of ik mee zou gaan naar het vliegveld om hen te zien, want ik moest de volgende dag om 05.00 uur al weer op voor werk, maar uiteindelijk ben ik toch met hem mee gegaan. Fred en Taylor verblijven tijdens hun bezoek bij Chantal, dus zij was ook op het vliegveld met haar gezin. Onze kinderen lagen thuis gewoon te slapen, en mijn vader bleef bij hen, anders zouden ze de volgende dag niet te genieten zijn.

Dan en ik hebben eerst nog even snel wat laatste boodschappen gehaald, omdat hij op maandag alvast met Skyler en Noah naar Moon Lake zou gaan. Bij het weg rijden van de winkel kwam het vliegtuig, volgens de tracking site, net aan. Uiteindelijk hebben we nog bijna 3 kwartier staan wachten voordat we ze eindelijk zagen.

Dan schrok best van hoe zijn vader veranderd is. In acht jaar tijd is hij veel af gevallen en natuurlijk ook een stuk ouder geworden. Ik zie mijn vader ook ieder half jaar wel een beetje veranderen. Dus je kunt je voorstellen hoe iemand na 8 jaar veranderd kan zijn.

Zoals ik al schreef is Dan gisteren met de jongens naar Moon Lake vertokken, waar we deze week gaan kamperen. De jongens hadden er ontzettend veel zin in en konden niet wachten. Mijn vader en Khloé bleven thuis wachten op mij. Door mijn nieuwe baan, kon ik helaas op maandag en dinsdag geen vrij krijgen, omdat mijn directe collega al vrij was. Maar gelukkig kan ik vandaag wel iets eerder weg, zodat we niet verschrikkelijk laat pas aan zullen komen. Het is nog ruim 3 uur rijden, dus een beetje op tijd weg is dan wel fijn.

Onderweg kreeg Dan een telefoontje van workmans comp. Ik schreef al eerder dat Dan in Mei geopereerd is aan zijn knie, vanwege een gescheurde meniscus. Hij heeft hem op werk gescheurd en daardoor moest hij naar een speciaal aangewezen dokter, zodat die kon constateren of het inderdaad door zijn werkzaamheden kwam en dat zijn werkgever dan verantwoordelijk is voor alle medische kosten en verloren uren. In de eerste instantie werd dat afgewezen. De dokter zei namelijk dat er niets aan de hand was, maar later bleek dat hij toch zijn meniscus had gescheurd.

Wij zijn toen in beroep gegaan en daarvoor moest Dan al zijn medische gegevens vrij laten geven bij zijn dokter, en eindelijk kreeg hij gisteren dan telefoon. Helaas hebben ze de claim ook nu weer af gekeurd. Kort na het telefoontje kregen we ook een kopie van de afwijzing via email. Volgens deze brief had Dan een zogenoemde pre-existing condition, omdat hij in 2010 al eens aan zijn knie was geopereerd. (Toen was dit zijn ACL, maar niet zijn meniscus)  Doordat hij een pre-existing condition had, vinden zij niet dat het werk, op het moment van het scheuren van zijn meniscus, te zwaar was en beweren zij dat zijn knie gewoon altijd al zwakker is geweest. Zij willen de medische kosten dan ook niet op zich nemen. We kunnen eventueel nog een keer in beroep gaan, maar ik weet niet of dat heel veel zin zal hebben, hoewel er veel mensen zijn die zeggen dat wij een goede zaak hebben.

Ik ga me er op dit moment in ieder geval niet druk om maken. Ik ga nu eerst genieten van mijn vakantie!

Opa en een druk weekend

Sinds mei  wordt er eindelijk direct van Amsterdam naar Salt Lake City gevlogen. Het was dan ook heel fijn dat mijn vader pas in Juni weg zou gaan, want zo kon hij voor het eerst direct vliegen, in plaats van ergens over te moeten stappen. Afhankelijk van waar de overstap plaats vind, scheelt het toch al zo een 4 uur op de totale reistijd, als het al niet langer is. De vlucht was dan ook heel goed bevallen, alleen viel het een beetje tegen bij de douane in Salt Lake City, waar hij ruim 1.5 uur heeft staan wachten. Ten eerste zaten er maar 5 mensen te controleren en vervolgens werden ook alle mensen met een overstap voor gelaten. Maar uiteindelijk is de reis hem zeker wel goed bevallen.

Omdat hij al zo vroeg was aan gekomen, zijn we naar huis gereden waar hij even tot rust heeft kunnen komen. Hoewel, tot rust, de kinderen waren natuurlijk niet meer bij hem weg te slaan. We hebben toen ook onze lekkernijen uitgpakt die hij voor ons had mee genomen. Dat blijft heerlijk en altijd een verrassing. Voor het grootste gedeelte weet ik wel wat hji bij zich zal hebben, dat zijn voornamelijk dingen waar ik om vraag, maar er zit altijd wel iets bij wat ik van te voren niet wist.

Tegen de avond hebben we vervolgens een broodje gegeten bij Chick Filet, want het eten in het vliegtuig was niet echt lekker en inmiddels had mijn vader best honger. Na het eten hebben we thuis de T-ball spullen van de jongens verzameld, want zij hadden die avond een ‘wedstrijd’ en zij waren erg enthousiast dat opa die kon zien. Jammer genoeg viel de wedstrijd bijna letterlijk in het water.

De jongens stonden nog geen vijf minuten op het veld toen de regen met bakken naar beneden kwam zetten. We hebben allemaal een tijdje staan schuilen en toen het wat zachter begon te regenen zijn de kinderen terug het veld op gegaan, en hebben ze de wedstrijd uit gespeeld, maar leuk is anders. Gelukkig hebben ze deze week nog een wedstrijd die mijn vader ook kan zien.

Vrijdag middag zijn we wezen eten bij Applebees, waar we Bradley en zijn vriendin Chelsie zouden ontmoeten. Bradley heeft net 3 maanden bootcamp in de marine afgerond en was voor 5 dagen in Utah en uiteraard wilde hij iedereen graag zien, voordat hij weer voor een jaar zou vertrekken voor zijn volgende training. Ik sta er nog steeds versteld van dat hij de eerste van de jongens is die zich daadwerkelijk als eerste bij de marine aan sloot. Zijn broers Daniel en Marcus hadden beide ook plannen, maar Daniel en zijn moeder waren bij een ernstig auto ongeluk betrokken, waarbij Angela overleed en de verwondingen van Daniel zo ernstig waren dat het voor hem werd uitgesteld. En tot op heden is hij nog niet terug geweest. Marcus zou als volgende gaan, maar hij ging eerst voor 2 jaar naar Mexico voor een missie voor de kerk.

Vrijdag avond hadden we via mijn werk kaartjes gekregen voor de wedstrijd van ons baseball team de Salt Lake Bees. Mijn vader besloot om thuis te blijven, want hij was toch wel een beetje moe van de reis dus heeft hij even geslapen. Wij hebben alle drie de kinderen mee genomen en het was hartstikke leuk. Vooral Skyler heeft heel erg genoten van de wedstrijd. Khloé had het al snel gezien en Noah begon zich ook na een tijdje te vervelen, dus we hebben niet de hele wedstrijd af gekeken, maar dat mocht de pret niet drukken.

Zaterdag hadden we met onze Nederlandse vrienden af gesproken voor een barbeque bij ons thuis. Het leek hen erg leuk om mijn vader te ontmoeten en wij hadden ook Arnold zijn moeder nog niet ontmoet, die ook hier in Utah woont. Ik heb Dan als vroeg vaderdag cadeautje een nieuwe bbq gegeven. We hebben hierop heerlijk spareribs en sate en shashlicks gemaakt en daarbuiten hadden we natuurlijk nog meer lekkernijen. Het was een hele gezellige avond en uiteindelijk gingen Arnold en zijn gezin pas tegen 23.30 uur weg. Ook dit is zeker voor herhaling vatbaar.

Op zondag hebben we lekker rustig aan gedaan. Na zo een druk weekends is een dagje rust ook best wel lekker. Inmiddels ben ik weer aan het werk. Nog een weekje werken en dan gaan we eindelijk weer naar Moon Lake.

School is out!!

Voor mijn gevoel gingen de jongens pas een paar weken geleden terug naar school en nu is school al weer voorbij en zijn we al weer aan de tweede week bezig van de zomer vakantie. Beide jongens hadden een mooi rapport aan het einde van het jaar. Noah loopt voor op zijn klas met tellen van nummers en Skyler blijkt ruim boven het gemiddelde te lopen met het spellen van woorden. Skyler heeft ook 2 semesters de high honor roll gehaald. Voor kindergarten houdt dat in dat hij voor alles op zijn rapport een 5 moest hebben. We zijn dan ook hartstikke trots op onze jongens.

De laatste maand van school was een beetje hectisch voor ons, want Dan is geopereerd aan zijn knie. Op werk gebeurde er iets, waarbij hij iets voelde knakken in zijn knie. De volgende dag is hij naar de dokter gegaan die zijn werk had aangewezen. Als er iets op werk gebeurd, dan willen ze dat je een speciale dokter bezoekt. Als die dokter inderdaad vind dat het problem is veroorzaakt door werk, dan betaalt het werk alle medische kosten en in het geval van verloren uren, betalen zij ook je salaris door.

Helaas vond de dokter dat er niets aan de hand was en werd Dan naar huis gestuurd en zou hij diezelfde zondag gewoon weer terug naar werk kunnen, zonder restricties. Echter bleef Dan ontzettend veel pijn houden aan zijn knie en zo zat hij op zaterdag ook weer bij de dokter. In dit geval een andere, omdat de eerste dokter had aangegeven dat er niets aan de hand was en dus was het voor hen afgesloten. De nieuwe dokter had echter het vermoeden dat Dan zijn meniscus gescheurd was, maar aangezien het niet zijn specialiteit was, heeft hij wat pijn medicatie voor geschreven en voorgesteld dat Dan zijn chirurg zou bezoeken die in 2010 zijn operatie heeft gedaan aan zijn kruisbanden. Tevens kreeg hij een briefje mee voor werk met restricties.

Zo zat Dan die dinsdag nog bij zijn chirurg en prompt kreeg ik ‘s middags een telefoontje van Dan en zijn chirurg dat hij inderdaad zijn meniscus had gescheurd en dat hij de volgende dag nog geopereerd zou kunnen worden, anders zou het een paar weken duren voordat hij geopereerd zou kunnen worden. Ik heb snel vrij geregeld op werk en de dokters assistente controleerde alles met mijn verzekering en zo lag Dan woensdag middag onder het mes. De operatie duurde ongeveer maar 45 minuten, maar omdat hij onder algehele narcose ging, moest hij nog even naar de uitslaap kamer. Uitindelijk waren we die middag rond 15.00 uur thuis.

Het gaat inmiddels stukken beter met zijn knie en na 2 weken thuis te zijn geweest is Dan gewoon weer volledig aan het werk, zonder restricties. Nu zijn we alleen met de zogenoemde Workmans comp in gesprek, omdat zij in de eerste instantie niet vonden dat er iets aan de hadn was met Dan en dus willen zij niet betalen. Maar omdat Dan zijn chirurg wel degelijk een gescheurde meniscus vond, willen zij nu dokters papieren zien. Mijn verzekering heeft de opratie wel op gepakt maar dat is natuurlijk niet de bedoeling als Workmans comp verantwoordelijk is voor de kosten. Bovendien zat Dan 2 weken thuis zonder salaris, en dat zou eventueel ook terug vergoed kunnen worden. Het is nu dus even afwachten wat de uitspraak hiervan gaat zijn.

Inmiddels zijn we ook bij de week aangekomen dat mijn vader weer aan zal komen in Salt Lake City en natuurlijk hebben we er ontzettend naar uit gekeken.  We moeten nog even twee nachtjes wachten voordat hij hier is.