De tanden fee

Een paar maanden geleden kwam Skyler me vertellen dat hij dacht dat sommige tanden los zaten. Hij had op dat moment een paar kindjes in de klas die hun eerste tanden verloren waren, dus begon hij ook maar met voelen of zijn eigen tanden al los zaten.  Het verbaasde me dan ook een beetje toen inderdaad bleek dat hij een tandje had dat een klein beetje wiebelde.

Uiteraard had Skyler van verschillende kindjes gehoord dat de tanden fee langs zou komen als zijn tand eruit zou vallen, dus hij was heel enthousiast. Vanaf dat moment moest ik hem ook iedere avond een beetje helpen met het wiebelen van zijn tand. Hij wilde ook volop appels eten, omdat hij gehoord had dat zijn tand daarmee ook losser zou gaan zitten.

Vorige week begon ik echt heel veel beweging in de tand te merken en ik had het idee dat het niet al te lang meer op zich zou laten wachten voordat de tand eruit zou komen. Gisteren avond was het dan eindelijk zo ver. Hij zat weer bij mij op schoot en vroeg, net als de avonden ervoor, of ik zijn tand eruit kon trekken. Zijn tandjes zijn alleen zo klein dat het heel moeilijk is om ze vast te pakken, maar gisteren avond leek het makkelijker en voordat we het wisten was zijn tand eruit.

Ik moest gelijk een foto maken van hem en moest hem naar zijn vader sturen en naar opa en tante Chantal en zo wilde hij nog wel een paar mensen. Hij was zo trots! We hebben zijn tandje in een zakje gedaan en onder zijn kussen gelegd.

Vanmorgen belde ik naar huis en vertelde hij mij heel trots dat hij $1.50 heeft gekregen van de tanden fee en dat hij zijn tandje heeft mogen houden, zodat hij hem aan zijn vader kon laten zien, omdat hij gisteren avond aan het werk was.

Hij kijkt nu al uit naar zijn volgende losse tand. Ook kreeg ik Noah nog even aan de telefoon die ook begon te zeggen dat hij al een losse tand heeft. Als ik de jongens moet geloven, dan gaat de tanden fee het erg druk krijgen.

1st Grade

De zomer vakantie is veel sneller voorbij gevlogen dan dat we ons voor konden stellen.  De kinderen hebben bijna 3 maanden vrij gehad en dat lijkt toch een hele lange tijd. Maar niets is minder waar, het was voorbij zonder dat we er erg in hadden. Gelukkig hebben we wel een hele fijne zomer gehad en hebben we leuke dingen ondernomen. Bovendien hadden we ook allebei onze vaders nog op bezoek.

Na drie maanden mocht Skyler weer als eerste naar school. Hij keek er al een paar weken naar uit, omdat hij dit jaar lunch op school mag eten en dat vond hij helemaal geweldig. Afgelopen woensdag was het dan eindelijk z over en moest hij om 08.10 uur op school zijn. Uiteraard hebben we voor vertrek nog wel even een foto gemaakt. Achteraf hebben we die vergeleken met de vorige jaren en we schrokken best wel even van het feit dat Skyler al zo gegroeid is.

Met een envelop met wat geld erin voor zijn lunch, stonden we om 08.05 uur te wachten in de rij bij school, totdat zijn lerares de klas buiten op kwam halen. Hij was zo enthousiast, maar toch ook wel nerveus. Hij stond om zich heen te kijken of er kindjes van vorig jaar in zijn rij stonden. Zijn beste vriendje van vorig jaar, George, zit jammer genoeg in een andere klas, maar gelukkig ziet hij hem met het buiten spelen tijdens de pauze.

En daar ging hij met zijn klas, toen de bel ging. Hij zwaaide nog even enthousiast en blies en kus en keek vervolgens niet meer om. Ik weet dat je je kinderen los moet laten, maar makkelijk is het niet. Het is dit jaar voor het eerst dat hij hele dagen naar school gaat. Vorig jaar ging hij wel iedere dag, maar dat waren nog altijd maar halve dagen. Zo een hele dag is best wel een grote verandering. Niet alleen voor Skyler maar ook voor ons. Ik ben dan natuurlijk wel op werk terwijl Skyler op school zit, maar dat wil niet zeggen dat ik niet toch even moest slikken toen hij de school in liep. Dan gaf ook aan dat het toch wel heel raar is om hem niet thuis te hebben.

Hij gaat alleen maar naar school en ik weet dat er veel ergere dingen zijn dan je kind op te laten groeien, maar wat mij betreft had hij nog even klein mogen blijven. Het gaat allemaal ineens zo snel en hij is al zo zelfstandig aan het worden. Ik mis de avonden dat hij bijvoorbeeld nog even lekker op schoot wilde zitten. Dat komt al niet al te vaak meer voor, dus wanneer het wel gebeurd, pak ik het met beide handen aan.

Na zijn eerste schooldag hadden wij zo een momentje. Het zal natuurlijk wel te maken hebben gehad met het feit dat hij een hele dag naar school was geweest. Van te voren was hij nerveus en natuurlijk brengt zo een hele dag veel nieuwe indrukken met zich mee. Dus na school kroop hij even bij mij op schoot en wilde hij gewoon even bij me zitten. Lia en Emma kwamen langs om met de kinderen te spelen, maar hij bleef gewoon bij mij zitten terwijl Noah en Khloé volop aan het spelen waren. Gelukkig heeft hij wel een hele leuke dag gehad. Hij vind zijn lerares erg aardig en de kindjes in zijn klas ook, hoewel hij nog maar een naam had onthouden zei hij. Hij had voor zijn eerste lunch een pizza, een van zijn favorieten. En hij heeft nog altijd heel veel zin in dit school jaar, maar zo een hele dag naar school was toch wel vermoeiend.

Morgen avond hebben we een ‘back to school’ night met Noah, waar we alvast wat papieren in gaan vullen en hij zijn klasgenootjes alvast kan zien end an gaat hij begin September weer naar school. Volgend jaar zal het helemaal wel vreemd gaan worden, want dan gaat Khloé voor twee middagen naar de pre-school, Noah gaat dan voor halve dagen, iedere dag naar Kindergarten en Skyler natuurlijk gewoon full time naar school. Loslaten moet, maar makkelijk is het niet.

Grand Canyon

In 2004, toen ik voor UPS werkte, werd er aan mij gevraagd, of ik voor een maand naar Arizona toe zou willen gaan voor training. We hadden op dat moment bepaalde accounts in Arizona, die naar Nederland gehaald zouden worden en daarvoor zou ik dan een training moeten volgen. Natuurlijk had ik daar wel oren naar en zo ging ik in mei van dat jaar voor een maand, alleen, naar Amerika.

Ik had daar een ‘vriendin’ werken, Dawn, waarmee ik al een paar jaar heel veel via email en de telefoon gewerkt had en ging haar voor het eerst echt ontmoeten, want zij was verantwoordelijk voor een van de accounts die naar Nederland zou komen. Gelukkig klikte dat gelijk en was het alsof we elkaar al jaren echt konden. De weekends heb ik dan ook bij haar thuis door gebracht in plaats van in het appartement dat voor mij gehuurd was in een resort. Ik zat daar tenslotte toch maar alleen.

Een van die weekends zijn we met haar man en dochter toen naar de Grand Canyon geweest. Ik had dat natuurlijk nog nooit gezien en het was maar een 2 uur rijden bij haar vandaan, dus het was de ideale gelegenheid. Ik had me er toen al wel heel wat bij voorgesteld, maar zoiets moet je natuurlijk met eigen ogen gezien hebben, voordat je daadwerkelijk weet hoe indruk wekkend het is.

Op dat moment kon ik natuurlijk niet weten dat ik 11 jaar later aan de andere kant van de Grand Canyon zou zijn met mijn eigen gezin! Dawn en ik zijn overigens nog altijd hele goede vriendinnen, hoewel we elkaar 10 jaar niet gezien hadden, omdat ik toen der tijd in Nederland woonde en zij in Amerika en ik vervolgens naar Utah verhuisde, maar zij nog altijd in Arizona woont. We hebben elkaar in de Moon Lake vakantie eindelijk weer gezien in Vernal, Utah waar we hadden afgesproken om naar het dinosaurus museum te gaan. Het is jammer dat ze zo ver weg woont, maar de plannen om elkaar weer te zien, zijn er zeker.

Nu 11 jaar later, zei Katie een paar maanden geleden dat wij een trip naar de Grand Canyon moesten maken met onze gezinnen. Toen ik direct volmondig ja zei, werd zij razend enthousiast. Haar moeder woont in New Harmony, ongeveer 4 uur bij ons vandaan. We konden dan naar haar huis en van daaruit door rijden naar Arizona. Ik had die vrijdag vrij genomen, zodat we een lang weekend hadden en Dan werkt sowieso niet op vrijdag dus dat kwam prima uit.

Vrijdag ochtend gingen we iets later dan gepland weg, omdat Katie haar moeder misschien door omstandigheden richting Salt Lake City zou moeten, maar uiteindelijk bleek dat niet nodig. We zijn rond 10.30 uur vertrokken en kwamen rond 14.30 uur aan in New Harmony. Krystin en Dub, Katie haar moeder en stiefvader wonen daar prachtig. Ze wonen tegen de rug aan van Zions national park met een ontzettend grote tuin.

De kinderen wilden natuurlijk gelijk buiten spelen en dat hebben ze voor het grootste gedeelte de rest van de dag gedaan. Nadat ze eindelijk naar binnen kwamen hebben de kleinere kinderen op de zolder gespeeld, die Dub zelf aan het huis heeft gebouwd. Krystin helpt vrouwen te ontsnappen aan polygamy en heeft daardoor vaak mensen in huis, dus de zolder werd voor die redenen aangebouwd, het is een complete aparte woonruimt/slaapruimte en er staat heel veel speelgoed dus de kleintjes hebben zich prima vermaakt. Mel en Dan zijn die avond naar Mesquite geweest in Nevada en wij hebben spelletjes gedaan met de oudere kinderen. Al met al was het een gezellige avond.

Naarmate het later werd, begon Katie te twijfelen of het wel een goed idee was om de volgende dag naar de Grand Canyon te gaan. Mede omdat Mel en Dan waarschijnlijk ook pas laat terug zouden zijn. Dat was natuurlijk ook het geval, want zij kwamen rond 04.00 uur ‘s nachts pas thuis. We hadden afgesproken om in de ochtend te kijken wat we gingen doen. Omdat Krystin tegen Zions aan woont, hadden we keuze genoeg.

Mel en Dan besloten dat we toch naar de Grand Canyon zouden gaan en daar heeft niemand spijt van gehad. De reis naar de Canyon toe viel een beetje tegen, omdat Skyler en Dan allebei ziek werden in de auto. Gelukkig waren we niet al te ver bij de Canyon vandaan en hadden ze beide frisse lucht nodig. Bovendien hielp het niet dat de we gene bocht, na de andere had.

Bij de Canyon aangekomen begon het heel even te regenen, maar na onze lange reis, besloten we om gewoon de regen te trotseren. Gelukkig viel het hartstikke mee en heeft het maar 5 minuten geregend. We hadden 2 sjaaltjes bij ons, waarvan we een om Khloé haar middel deden en de ander maakten we daaran vast, zodat ze niet zomaar bij ons vandaan kon rennen. Een heleboel mensen maakten een opmerking dat het een brilliant idee was en van sommige kregen we boze blikken, maar ik heb liever de boze blikken dan dat mijn dochter per ongeluk de Canyon in valt. Het werkte prima en Khloé voelde zichzelf zelfstandig en ik voelde me gerust gesteld dat ze niet bij ons vandaan kon.

De jongens vonden de Canyon ge-wel-dig! Zij hadden het gevoel bovenop de wereld te staan en eerlijk gezegd voelt dat inderdaad ook wel een beetje zo. Waar er zonder zorgen geklimd kon worden, werd dat uiteraard dan ook gedaan en verder hebben ze heel voorzichtig gedaan en goed naar ons geluisterd. Bovendien vonden ze het best eng om te dicht bij de rand te komen, maar dat mocht de pret niet drukken.

Tegen de avond zijn we terug gereden naar Krystin en Dub’s house, waar we opnieuw de nacht hebben door gebracht en vervolgens zijn we zondag weer naar huis gereden. We hebben zo een 12 uur in de auto door gebracht dat weekend, maar  het is het dubbel en dwars waard geweest!!