Yes, we leven nog! Er zijn inmiddels weer bijna 2 maanden voorbij gegaan sinds de laatste blog. Ik had me aan het begin van het jaar nog zo voor genomen om wat vaker te gaan bloggen en in de eerste instantie ging dat ook redelijk goed. En toch valt het dan toch weer in het niets. Zoals aangegeven in de laatste blog, komt dit niet omdat er niets gebeurd. Maar soms gaat het leven allemaal net even sneller dan je verwacht. Ik weet ook eigenlijk niet precies waar te beginnen en houd het denk ik dan maar bij een paar highlights voor de laatse tijd.
Op 1 November werd Noah 7 jaar oud. Ons lieve ventje dat in 2010 met 8.6 LBS geboren werd en die wij liefkozend Bear noemen. HIj is verschrikkelijk lief en erg avontuurlijk. Hij houdt ervan om lekker stoeien en te rennen, maar kan ook heel lang thuis achter een ouderwetse puzzel zitten of lekker tekenen. Hij is heel slim en leergierig en vind het heerlijk om bijvoorbeeld ‘s avonds voor zijn huiswerk te mogen lezen. Hij kijkt heel erg op tegen zijn grote broer, maar kan ook heel fijn met zijn zusje spelen.
Op 24 November werd ons dametje al weer 5. Ons kleine, eigenwijze en regelmatig bazig meisje. Ondanks dit, is ook zij verschrikkelijk lief en een echte knuffel kont wanneer zij dat wil zijn. Ze kijkt op tegen allebei haar broers en wil overal gaan en staan waar zij gaan. Ze is nergens bang voor en neemt nergens een stapje voor terug. Khloé houdt verschrikkelijk veel van iedereen om haar heen en is iedereens vriendinnetje. Soms kan ze ook aardig ondeugend zijn, maar dat hoort ook wel een beetje bij de leeftijd.
24 November was tevens de dag, waarop wij Thanksgiving hebben gevierd bij Dan zijn zusje Chantal. Officieel was dit de dag daarvoor, maar omdat Dan meestal gewoon moet werken, doen wij sinds een paar jaar ‘Turkey Friday’. Bijna al Dan zijn familie was naar Chantal gekomen om heerlijk samen te eten en bij elkaar te zijn. Khloé vond het geweldig, omdat alle aandacht op haar gericht werd vanwege haar verjaardag! We hebben allemaal onze buiken vol gegeten en hebben een hele fijne avond gehad.
7 December was ook een hele grote dag! Op die dag kwam mijn broertje Christiaan aan op SLC. Ik had hem toen al ruim 10.5 jaar niet gezien. Ik wist er wel van af, maar voor de rest was het een verrassing. En wat voor een. Dan zijn gezicht sprak boekdelen bij het zien van Chris! Ook voor de kinderen was het een hele leuke verrassing. Zij hebben Chris regelmatig op Skype gezien, maar hebben hem nooit eerder in het echt ontmoet. Ikzelf heb wel even een traantje gelaten, 10.5 jaar is niet niks. In zoveel jaar kan iemand heel veel veranderen. Wat lijkt hij veel op mijn andere broer!
Twee dagen later kregen wij in dat weekend helaas ook slecht nieuws. De man van Dan zijn zus Kari was die avond na een kort ziektebed, op 68 jarige leeftijd, overleden. Eerder dit jaar was hij al geopereerd aan kanker. De doktors waren heel positief dat ze alles weg hadden kunnen halen en gave naan dat Daniel da nook geen chemo nodig zou hebben. Helaas waren Kari en Daniel vlak voor Thanksgiving nog op het ziekenhuis geweest, omdat hij al een tijdje niet lekker was en behoorlijk aan het afvallen was. Hier bleek dat de kanker in zulke mate terug was gekomen, dat er niets meer aan gedaan kon worden. Men dacht dat hij misschien nog 3-6 maanden te leven zou hebben, maar helaas bleken dat maar een week of 3 te zijn.
Later die week hadden we weer wat fijns om naar uit te kijken want Opa kwam op 14 December aan op SLC. Helaas kon ik hem zelf niet ophalen vanwege physical inventory op werk, maar hij werd dit maal opgewacht door Dan en mijn broertje. Omdat mijn vader langer blijft dan Chris, konden ze de week eerder niet samen vliegen, dus vandaar dat hij een week later dan Chris pas aan kwam. Iedereen was natuurlijk weer erg blij en Khloé was niet bij hem weg te slaan.
Vorige week ben ik met mijn vader en mijn broertje naar Las Vegas gereden. Ik had 2 dagen vrij en dus een heerlijk lang weekend. We zijn eerst gestopt bij de Hoover Dam, omdat mijn vader die graag wilde zien en vervolgens zijn we door gereden naar de strip. Iemand die daar niet eerder is geweest kan zich er wel een voorstelling van maken, maar om het in person te kunnen zien, is toch heel anders. Ondanks dat het een lange rit was, was het het zeker wel waard.
Gisteren was het dan eindelijk kerst. De kinderen keken er heel erg naar uit en vroegen regelmatig aan onze Amazon Alexa, wanneer het nu kerst zou wezen. Uitgaand van vorige jaren, dachten we dat alle drie de kinderen om een uur of 8 wel op zouden wezen, maar rond 9 uur heeft Opa Khloé maar wakker gemaakt, omdat de jongens bijna niet meer konden wachten. Alle drie de kinderen hebben een paar mooie cadeautjes gekregen. Wij proberen het vooral bij het volgende gezegde te houden: ‘Something they want, something they need, something to wear and something to read’. Ik denk dat we daar goed mee geslaagd zijn dit jaar. Bovendien werden we ook nog eens verwend met een witte kerst en dat zorgde echt voor een fijn kerst gevoel.
Inmiddels zitten de 3 weken van Chris er al weer bijna op en gaat hij donderdag al weer naar huis. Mijn vader zal hier dan nog ruim 2 weken zijn. Het gaat dus goed met iedereen, we are still here! We zijn alleen wat stil geweest van onze kant. Maar we hebben absoluut niet stil gezeten!! Wij hopen dat iedereen hele fijne kerstdagen heeft gehad!