Grand Canyon

In 2004, toen ik voor UPS werkte, werd er aan mij gevraagd, of ik voor een maand naar Arizona toe zou willen gaan voor training. We hadden op dat moment bepaalde accounts in Arizona, die naar Nederland gehaald zouden worden en daarvoor zou ik dan een training moeten volgen. Natuurlijk had ik daar wel oren naar en zo ging ik in mei van dat jaar voor een maand, alleen, naar Amerika.

Ik had daar een ‘vriendin’ werken, Dawn, waarmee ik al een paar jaar heel veel via email en de telefoon gewerkt had en ging haar voor het eerst echt ontmoeten, want zij was verantwoordelijk voor een van de accounts die naar Nederland zou komen. Gelukkig klikte dat gelijk en was het alsof we elkaar al jaren echt konden. De weekends heb ik dan ook bij haar thuis door gebracht in plaats van in het appartement dat voor mij gehuurd was in een resort. Ik zat daar tenslotte toch maar alleen.

Een van die weekends zijn we met haar man en dochter toen naar de Grand Canyon geweest. Ik had dat natuurlijk nog nooit gezien en het was maar een 2 uur rijden bij haar vandaan, dus het was de ideale gelegenheid. Ik had me er toen al wel heel wat bij voorgesteld, maar zoiets moet je natuurlijk met eigen ogen gezien hebben, voordat je daadwerkelijk weet hoe indruk wekkend het is.

Op dat moment kon ik natuurlijk niet weten dat ik 11 jaar later aan de andere kant van de Grand Canyon zou zijn met mijn eigen gezin! Dawn en ik zijn overigens nog altijd hele goede vriendinnen, hoewel we elkaar 10 jaar niet gezien hadden, omdat ik toen der tijd in Nederland woonde en zij in Amerika en ik vervolgens naar Utah verhuisde, maar zij nog altijd in Arizona woont. We hebben elkaar in de Moon Lake vakantie eindelijk weer gezien in Vernal, Utah waar we hadden afgesproken om naar het dinosaurus museum te gaan. Het is jammer dat ze zo ver weg woont, maar de plannen om elkaar weer te zien, zijn er zeker.

Nu 11 jaar later, zei Katie een paar maanden geleden dat wij een trip naar de Grand Canyon moesten maken met onze gezinnen. Toen ik direct volmondig ja zei, werd zij razend enthousiast. Haar moeder woont in New Harmony, ongeveer 4 uur bij ons vandaan. We konden dan naar haar huis en van daaruit door rijden naar Arizona. Ik had die vrijdag vrij genomen, zodat we een lang weekend hadden en Dan werkt sowieso niet op vrijdag dus dat kwam prima uit.

Vrijdag ochtend gingen we iets later dan gepland weg, omdat Katie haar moeder misschien door omstandigheden richting Salt Lake City zou moeten, maar uiteindelijk bleek dat niet nodig. We zijn rond 10.30 uur vertrokken en kwamen rond 14.30 uur aan in New Harmony. Krystin en Dub, Katie haar moeder en stiefvader wonen daar prachtig. Ze wonen tegen de rug aan van Zions national park met een ontzettend grote tuin.

De kinderen wilden natuurlijk gelijk buiten spelen en dat hebben ze voor het grootste gedeelte de rest van de dag gedaan. Nadat ze eindelijk naar binnen kwamen hebben de kleinere kinderen op de zolder gespeeld, die Dub zelf aan het huis heeft gebouwd. Krystin helpt vrouwen te ontsnappen aan polygamy en heeft daardoor vaak mensen in huis, dus de zolder werd voor die redenen aangebouwd, het is een complete aparte woonruimt/slaapruimte en er staat heel veel speelgoed dus de kleintjes hebben zich prima vermaakt. Mel en Dan zijn die avond naar Mesquite geweest in Nevada en wij hebben spelletjes gedaan met de oudere kinderen. Al met al was het een gezellige avond.

Naarmate het later werd, begon Katie te twijfelen of het wel een goed idee was om de volgende dag naar de Grand Canyon te gaan. Mede omdat Mel en Dan waarschijnlijk ook pas laat terug zouden zijn. Dat was natuurlijk ook het geval, want zij kwamen rond 04.00 uur ‘s nachts pas thuis. We hadden afgesproken om in de ochtend te kijken wat we gingen doen. Omdat Krystin tegen Zions aan woont, hadden we keuze genoeg.

Mel en Dan besloten dat we toch naar de Grand Canyon zouden gaan en daar heeft niemand spijt van gehad. De reis naar de Canyon toe viel een beetje tegen, omdat Skyler en Dan allebei ziek werden in de auto. Gelukkig waren we niet al te ver bij de Canyon vandaan en hadden ze beide frisse lucht nodig. Bovendien hielp het niet dat de we gene bocht, na de andere had.

Bij de Canyon aangekomen begon het heel even te regenen, maar na onze lange reis, besloten we om gewoon de regen te trotseren. Gelukkig viel het hartstikke mee en heeft het maar 5 minuten geregend. We hadden 2 sjaaltjes bij ons, waarvan we een om Khloé haar middel deden en de ander maakten we daaran vast, zodat ze niet zomaar bij ons vandaan kon rennen. Een heleboel mensen maakten een opmerking dat het een brilliant idee was en van sommige kregen we boze blikken, maar ik heb liever de boze blikken dan dat mijn dochter per ongeluk de Canyon in valt. Het werkte prima en Khloé voelde zichzelf zelfstandig en ik voelde me gerust gesteld dat ze niet bij ons vandaan kon.

De jongens vonden de Canyon ge-wel-dig! Zij hadden het gevoel bovenop de wereld te staan en eerlijk gezegd voelt dat inderdaad ook wel een beetje zo. Waar er zonder zorgen geklimd kon worden, werd dat uiteraard dan ook gedaan en verder hebben ze heel voorzichtig gedaan en goed naar ons geluisterd. Bovendien vonden ze het best eng om te dicht bij de rand te komen, maar dat mocht de pret niet drukken.

Tegen de avond zijn we terug gereden naar Krystin en Dub’s house, waar we opnieuw de nacht hebben door gebracht en vervolgens zijn we zondag weer naar huis gereden. We hebben zo een 12 uur in de auto door gebracht dat weekend, maar  het is het dubbel en dwars waard geweest!!