28 Oktober 2004 is een dag die in mijn geheugen gegrift staat. Op die dag koos mijn moeder er voor om haar leven te beeindigen door middel van euthansie, na een gevecht van een half jaar met longkanker. Euthanasie is natuurlijk niet iets waartoe even snel besloten wordt, er is behoorlijk wat aan vooraf gegaan en het was een moeilijk besluit. Euthanasie is in Nederland legaal, mits aan de zogenaamde zorgvuldigheidseisen voldaan is. De zorgvuldigheidseisen houden onder andere in dat de arts de overtuiging heeft gekregen dat er sprake was van een vrijwillig en weloverwogen verzoek van de patiënt en dat er sprake was van uitzichtloos en ondraaglijk lijden. De arts moet met de patiënt tot de overtuiging zijn gekomen dat er voor de situatie waarin deze zich bevond geen redelijke andere oplossing was. En dat de arts ten minste één andere, onafhankelijke arts heeft geraadpleegd, die de patiënt heeft gezien en schriftelijk zijn oordeel heeft gegeven over de zorgvuldigheidseisen.
Het is een raar gevoel om te weten dat je moeder op een bepaalde dag, op een bepaald tijdstip zal komen te overlijden. Voor mijn moeder was dit 28 Oktober 2004 en de dokter zou om 16.00 uur aanwezig zijn bij haar thuis. Hier heeft de arts nogmaals gevraagd aan mijn moeder of dit echt het geen was wat zij wilde, waarna ze haar vervolgens door middel van een injectie in slaap heeft gebracht. Vervolgens kreeg zij een spierverslappend middel toegediend dat een ademhalingsstilstand zou veroorzaken. Door zuurstof tekort in de hersenen zou zij al snel moeten te komen overlijden. Mijn moeder behoort tot een van de zelzame gevallen, omdat het nog een behoorlijke tijd duurde voordat haar hart stopte met bewegen.
Inmiddels zijn we 10 jaar verder en ik kan me het meeste van de dag herinneren alsof het gisteren was. De dagen daarna hebben we haar begrafenis geregeld en zij is op 2 November begraven. Dat is ook zo een dag die je altijd bij blijft.
Er is veel gebeurd in de laatste 10 jaar, ik ben getrouwd en we zijn naar Amerika geemigreerd en we hebben inmiddels 3 prachtige kinderen. Bij al deze gebeurtenissen heb ik vaak aan haar gedacht, vooral bij de geboorte van de kinderen. Ik had graag willen zien of ze net zo trots zou zijn op haar kleinkinderen als dat mijn vader is, ik vraag me af hoe hun band zou zijn. Ik had dat graag allemaal nog mee willen maken, maar helaas mocht het niet zo zijn.
We missen haar nog altijd!
