De bevalling

Terwijl ik dit typ is het gewoon al een week geleden dat de bevalling was begonnen. Ik was in de nacht van donderdag op vrijdag een aantal keer wakker geworden om te plassen, niets ongewoons, was het niet dat ik ook wat last had van kramp dat niet weg leek te gaan. Ik heb er verder niet bij nagedacht en ben gewoon weer in slaap gevallen en ben 's ochtends gewoon naar werk gegaan.

Op weg naar werk kreeg ik het idee dat ik misschien wel eens weeen zou kunnen hebben, maar vaak hoor je over voorweeen en dus dacht ik ook hier weer niet te veel bij na. Zo rond 10.00 uur ben ik de weeen toch maar even bij gaan houden en deze bleken om de 7-9 minuten te komen. Ik heb Dan toen een smsje gestuurd dat er wel iets aan het rommelen was, maar dat hij zich er nog niet te veel bij voor moest stellen. Ik wilde hem niet enthousiast maken, om hem vervolgens te moeten melden dat het vals alarm was.

Naar mate de dag vorderde, kwamen de weeen steeds sterker en ze kwamen gemiddeld om de 4-6 minuten. Om 13.00 uur heb ik het ziekenhuis even gebeld en gevraagd wanneer ik moest komen als ik dacht dat de bevalling begonnen was. De vrouw aan de telefoon raadde mij aan om naar huis te gaan en te gaan douchen. Zouden de weeen af nemen, dan zou het waarschijnlijk vals alarm zijn en als de weeen toe zouden nemen, dan zou de bevalling inderdaad begonnen kunnen zijn. Uiteindelijk ben ik om 14.00 uur dan ook naar huis gereden door mijn collega, hij durfde het niet aan om mij zelf te laten rijden.

Dan was inmiddels ook al thuis en was op de hoogte dat ik naar huis toe kwam. Eenmaal thuis aangekomen bleek dat hij rozen en aarbeien in chocolade gedoopt en een beer naar mijn werk toe had gestuurd. Deze verrassing viel dus in het water, maar de bloemen zijn uiteindelijk bij ons thuis afgeleverd. Terwijl Dan de koerier te pakker probeerde te krijgen ben ik gaan douchen. Dat veranderde weinig, de weeen hielden aan en kwamen inmiddels ook een stuk sterker. Dan had inmiddels pen en papier bij elkaar gezocht om de weeen bij te houden, zodat we een overzicht zouden hebben, mocht daar om gevraagd worden als we naar het ziekenhuis zouden gaan.

Telkens als er een wee op kwam zetten, masseerde Dan mijn rug, wat mij erg hielp. Ik kon de weeen goed opvangen als ik kon staan of rond kon lopen en vooral wanneer Dan mijn rug masseerde. Zo zijn we een paar uurtjes bezig geweest thuis. Die dag was ook Kylee haar verjaardag en ze belde of wij nog langs kwamen voor het eten zoals afgesproken. Ik had Mindy inmiddels al ingelicht, aangezien zij bij de bevalling aanwezig zou zijn, en vertelde haar dat ik wel langs wilde komen maar dat ik niet de aandacht van Ky af wilde halen, maar Ky was juist reuze enthousiast en bleef vragen of wij langs wilde komen. Uiteindelijk zijn we toch maar even gegaan, Dan moest tenslotte ook eten. Eenmaal bij de buren in huis kwamen de weeen nog sneller en nog sterker! We zijn uiteindelijk maar een half uurtje daar geweest en toen vond Dan dat ik nogmaals het ziekenhuis moest bellen. Zo gezegd zo gedaan, wij mochten langs komen.
vanwege Kylee haar verjaardag zou Mindy later naar het ziekenhuis toe komen. De weg naar het ziekenhuis was geen pretje. Het zitten in de auto maakte het voor mij moelijk om de weeen op te vangen. Ik was dan ook blij dat ik weer kon staan toen we aangekomen waren. Nadat we ons gemeld hadden bij de balie, werden we naar een kamer gebracht waar ik me om moest kleden in een ziekenhuis japon en vervolgens werd ik op een bed aan de monitor gelegd. Er werden twee banden om mijn buik heen vast gemaakt. Een hield de hartslag van de beeb in de gaten en de andere de weeen. Opnieuw moest ik zitten/liggen en ook nu had ik weer veel moeite om de weeen op te vangen. Er werd inmiddels gechecked op ontsluiting en ik bleek al op de helft te zijn, 5 cm!Er werd ons verteld dat we moesten blijven en dat we over geplaatst zouden worden naar een andere kamer. Oh wat waren we blij, ik was dus echt bezig om onze beeb op de wereld te zetten! Eenmaal in de andere kamer werd ik opnieuw aan de monitor gelegd en uiteindelijk heb ik bij 6 cm onstluiting toch om een ruggenprik gevraagd. Ik heb al die tijd geroepen dat ik het natuurlijk wilde doen, maar ik kon de weeen niet weg werken terwijl ik op bed moest liggen. Het liefst had ik gewoon blijven staan en rondgelopen. Het leek alsof de weeen af namen, maar de band bleek verschoven te zijn en bij de volgende check bleek ik op 7 cm ontsluiting te zitten.

Mindy was inmiddels in het ziekenhuis aangekomen en was super enthousiast over de vordering. De tijd leek erg snel voorbij te gaan, hoewel we toch al een paar uur in het ziekenhuis waren. Rond middernacht zat ik op 8.5 cm ontsluiting en met 9 cm enige tijd later braken mijn vliezen. Om 02.00 uur mocht ik gaan persen. Vlak voordat ik mocht gaan persen, belde mijn vader nog. Ik had hem op weg naar het ziekenhuis ge-smst en hij dacht dat de kleine er nu toch wel zou zijn. Ik heb hem heel even snel aan de telefoon gehad en verteld dat hij nog eventjes moest wachten. Toen ik eenmaal aan het persen begon hield Dan mijn ene been vast en de zuster de ander. Dan had al die tijd geroepen dat hij niet wilde kijken, maar toen het hoofdje eenmaal zichtbaar begon te worden kon hij zijn ogen niet meer af keren. De blik in zijn ogen toen het hoofdje er eenmaal uitkwam was onbeschrijfelijk. Ook de blik van Mindy sprak boekdelen!
Ik moest nog een keer persen en vervolgens werd Skyler om 03.18 uur geboren en op mijn buik gelegd. Wat er op zo een moment door je heen gaat is onbeschrijfelijk. Alles wat je je er bij voor hebgt gesteld is niets vergeleken met het echte moment! Het was zo prachtig! De dokter vroeg aan papa of hij de navelstreng door wilde knippen en uiteraard deed hij dat.

Skyler werd gewogen en gemeten en woog 7.2 LBS (3.3 kg) en was 19.5 inches (49.5 cm) lang. Hij had een 9 op de apgar score en liet even goed horen dat hij aanwezig was!
Skyler werd vervolgens weer lekker bij mij terug gebracht en toen hebben de dokter en zusters ons even lekker alleen gelaten zodat we even heerlijk als een nieuw gezinnetje konden genieten! Uiteraard hoef ik niet te vermelden hoe trots wij wel niet zijn op onze kleine man. Dit mannetje heeft 9 maanden in mijn buik gezeten en eindelijk konden wij hem met onze eigen ogen bewonderen. En dat doen we iedere keer opnieuw en opnieuw en opnieuw.

We kunnen niet geloven dat hij morgen al weer een week oud is, wat gaat de tijd toch hard! Nog een weekje en dan halen we opa en oom Daniel op van het vliegveld!