De bevalling van Khloé

Sinds woensdag 14 november liep ik al met weeën vanaf het moment dat ik bij de dokter was geweest voor controle. ‘s Middags had ik er al wat last van en het leek erger te worden na zijn binnenwaards onderzoek, waarbij hij 2 tot 2.5 cm ontsluiting constateerde. Het werd alleen maar “erger” en ik werd er gewoon een beetje nerveus van en dacht dat het wel eens zou kunnen gaan gebeuren. Ik had mijn ziekenhuis tas nog niet in orde gemaakt, dus bij thuiskomst heb ik die gelijk maar klaar gezet. Helaas bleven de weeën wel aanhouden, maar ze werden niet sterker.

En zo ging er een hele week voorbij, waar ik met weeën liep, maar er zat geen echte regelmaat in en ook kwa sterkte was er geen regelmaat. Op dinsdag 20 november moest ik ‘s ochtends weer voor controle en had gehoopt dat de weeën in ieder geval wat vooruitgang hadden geboekt kwa ontsluiting, maar heel veel verandering was er niet. Ik had op dat moment 3 cm ontsluiting en mijn baarmoedermond was inmiddels 80% verweekt.

Dan en ik hadden de avond ervoor nog gesproken over het feit dat ik wel heel erg moe begon te worden en de pijn in mijn rug was ook niet leuk meer. Bovendien was ik ook nog altijd aan het werk. Wat dat betreft heb ik deze zwangerschap zwaarder ervaren dan die van Skyler of Noah. Mijn arts had de vorige keer al aangegeven dat ik me kon laten strippen en als dat niet zou werken dan kon ik kiezen voor een inleiding, mocht ik daar intresse in hebben. Ik heb altijd gezegd dat ik me niet in zou laten leiden, tenzij mijn arts dat om de een of andere reden nodig zou vinden, maar na een goed gesprek met Dan hebben we er toch voor besloten om te laten strippen en een afspraak te maken voor de inleiding.

De strip poging was niet fijn en heeft achteraf ook helemaal niets gedaan. Mijn arts stelde voor om in te leiden op zaterdag 24 november. In principe mocht hij vanaf 22 november officieel inleiden, maar dat was Thanksgiving en ze leiden niet in op pfeest dagen.

Zaterdag 24 november was het dan zo ver. De dag dat ons meisje eindelijk geboren zou worden. We waren hartstikke nerveus. Tenslotte zijn we bij Skyler en Noah niet ingeledi, dus we wisten niet echt wat ons te wachten stond. De arts had natuurlijk wel het een en ander uitgelegd, maar het is toch allemaal nieuw. Dan was er nog het feit, of ons meisje echt een meisje zou zijn. Dat wisten we natuurlijk wel 99% zeker, maar dat geloof je dan pas echt als je het met je eigen ogen hebt gezien. Dan zijn zusje, Chantal, was de avond van te voren hierheen gekomen, omdat wij ‘s ochtends tussen 6 en 6.30 uur moesten bellen wanneer we konden komen. We moesten eventueel gelijk weg kunnen als er gelijk plaats was. Dus voor de zekerheid heeft Chantal hier de nacht door gebracht.

Om 08.00 uur konden we terecht in het ziekenhuis, dus rond 7.30 uur zijn we van huis af gegaan. Zo wisten we zeker dat we op tijd zouden zijn en bovendien is het zo een 20 minuten rijden naar het ziekenhuis. We hebben eerst de jongens wakker gemaakt en verteld wat wij gingen doen en dat Chantal op zou passen. Na een paar zoenen en dikke knuffels konden we dan weg.

Bij aankomst in het ziekenhuis, werden we naar de verlos kamer gebracht waar ik me om mocht kleden in een “mooi” ziekenhuis japon om vervolgens aangesloten te worden op een infuus. Het prikken van het infuus ging helaas verkeerd en dus moest mijn andere hand gebruikt worden, maar ook dat ging niet goed. 3x is scheepsrecht en bij de 3e poging lukte het dan eindelijk. Vervolgens werd ik getoucheerd en had nog altijd maar 3 cm ontsluiting.

Om 09.30 uur kwam mijn arts eindelijk binnen en hij heeft mijn vliezen gebroken en mij aangesloten op medicijnen die de weeën zouden opwekken. Op de monitor waren al wel weeën te zien, maar met de medicijnen zou het allemaal wat sneller moeten gaan. Ze kwamen dan ook al snel op gang, maar steeds weer bleven ze hangen kwa sterkte en dus kwam de zuster regelmatig de medicijnen verhogen.

Op een gegeven moment werd ik stijf van het zitten in bed en de zuster bood aan om een exercise bal te pakken waarop ik kon zitten. In haar ervaring helpt het de aanstaande moeder ook met de weeën, dus besloot ik om dat te proberen.

Inmiddels was ook Mindy in het ziekenhuis aangekomen, zij zou opnieuw bij de bevalling zijn en zij heeft mijn rug tijden de weeën gemasseerd. Op een gegeven moment hielp dat helaas niet meer. De medicijnen stonden op dat moment inmiddels op de hoogste stand, wat er voor zorgde dat de ene wee na de andere zich op volgde en helaas vorderde de ontsluiting een stuk langzamer dan de arts in de eerste instantie gedacht had. Uiteindelijk heb ik bij 7.5 cm toch weer een ruggenrpik gekregen, omdat de weeën zo snel kwamen en ik het idee had dat ik al moest persen.

Zelfs met de ruggenprik gaf ik rond 16.00 uur weer aan dat ik echt moest persen en bij een nieuwe check bleek ik inderdaad op 10 cm ontsluiting te zitten. Mijn dokter werd opgeroepen en ik mocht dus nog niet mee persen, wat overigens echt geen pretje is, zelfs met de ruggenprik.

Uiteindelijk was hij daar dan en ik mocht mee persen. Bij de eerste perswee begon Dan te huilen en zei dat ons meisje heel veel donkere haren had en binnen 3 of 4 persweeën lag ze dan eindelijk, na 9 lange maanden op mijn buik!

Na haar vast te hebben gehouden, werd  ze even mee genomen naar de andere kant van de kamer waar ze schoon werd gemaakt en de apgar test is uitgevoerd. Ze scoorde een mooie 9, waarna ze als snel weer terug werd geplaatst in mijn armen. Natuurlijk heeft ook de trotste papa haar even lekker vast gehouden en geknuffeld!

Khloé Maria Jean, daar was ze dan eindelijk en ze was echt een meisje!! Khloé heeft twee middelste namen mee gekregen, doordat we haar de middelste namen van onze moeders hebben mee gegeven, Maria naar mijn moeder en Jean naar Dan zijn moeder.

Rond 18.00 uur werd ik overgbracht naar een kraamkamer en is Dan de jongens gaan halen, die overigens super blij waren dat Khloé er eindelijk was. Ze wilden dan ook gelijk weg van huis en hebben pas bij thuiskomst hun avond eten gegeten.

De eerste reactie van Skyler was dat ze “beautiful” is en Noah gaf haar gelijk een dikke kus! Wat hebben zij naar dit moment uitgekeken en wat was het heerlijk om hun stralende gezichtjes te zien. We dachten dat Noah misschien wel eens een beetje jaloers zou kunnen worden, maar tot op heden toe wil hij Khloé alleen maar knuffelen en kusjes geven.

Inmiddels is er al weer een week voorbij en zijn we sinds maandag middag al weer thuis. Khloé doet het hartstikke goed en ik moet haar ‘s nachts gewoon wakker maken voor de voedingen. Op 10 december gaan we al voor de controle en dan hopen we te horen dat ze goed is aangekomen, zodat ik haar lekker zelf kan laten bepalen wanneer ze wil eten ‘s nachts.

En zo waren we ineens een gezinnetje van 5. Nooit hadden we gedacht dat we een dochtertje zouden krijgen, gezien de statistieken in Dan zijn familie, maar misschien hebben mijn genen daar wat in geholpen. Het is wel weer even wennen, zo een klein babytje in huis, ook zijn we nog bezig met een ritme te vinden, maar bovenal proberen we vooral te genieten!