So long, farewell, auf wiedersehen, good bye…

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Helaas is de tijd van gaan, na drie weken weer aangebroken. Je zou denken dat het afscheid nemen onderhand misschien wel wat makkelijker is geworden, maar niets is minder waar. Ik blijf het moeilijk vinden. Ik kan me altijd wel groot houden, totdat mijn vader door de douane heen is en nog een keer kan zwaaien… Gelukkig hebben we wel weer een nieuw bezoek om naar uit te kijken, maar dat neemt niet weg dat het toch moeilijk blijft.

Op donderdag probeerde ik online in te checken voor mijn vader en tijdens het inchecken kwam er een melding dat er iets aan zijn vluchten veranderd was, waardoor hij zijn vlucht van Boston naarr Amsterdam hoogstwaarschijnlijk niet zou gaan halen. Ik heb contact opgenomen met de vliegtuig maatschappij en zij hebben mijn vader over geboekt op een latere vlucht. Achteraf gezien maar goed ook, want als er geen verandering was gemaakt dan had hij de vlucht inderdaad niet gehaald.

Gelukkig hebben we wel weer veel leuke herinneringen om op terug te kijken. Vooral voor mijn jongens blijf ik het helemaal geweldig hebben. Zij hebben een speciale band met opa, wat niet iedereen kan zeggen als er een oceaan tussen zit. Noah begreep het nog niet echt dat opa weg ging, maar Skyler wel en we waren een beetje bang voor zijn reactie, maar gelukkig hebben we hem de laatste dagen wel een beetje voor kunnen bereiden en hebben we vandaag ook al weer met opa gesproken op Skype.

Gelijk de eerste dag na aankomst van mijn vader zaten we bij de dokter met Skyler voor hechtingen en zo zaten we in zijn laatste paar dagen bij de dokter met Noah. Hij voelde zich al een paar daagjes niet echt lekker en uiteindelijk besloten we toch maar even om hem na te laten kijken. Arm manneke blijkt een oorontsteking te hebben die geklapt is, maar omdat hij altijd veel wax in zijn oren heeft zitten kon de troep er niet uit. Gelukkig zijn zijn order schoongemaakt en kon alle prut eruit. Ook heeft hij antibiotica gekregen en oordruppels. Hij voelt zich overigens inmiddels wel al een stuk beter.

Nu lopen Dan en Skyler ook wat te snotteren en Dan klaagt over pijnlijke spieren. Ik hoop dat ik zelf over geslagen zal worden, maar met mijn geluk ben ik straks ook ziek en heb ik het nog erger dan allemaal te pakken.

Inmiddels begint het nieuws van ons dochtertje ook te bezinken. Wij zijn echt in de zevende hemel. Dan is nog wel een beetje bang dat er straks bij de 20 weken echo toch nog geconstateerd wordt dat zij een jongen blijkt te zijn, maar ik ben er van overtuigd dat dat niet zo is. Ten eerste omdat de zwangerschap toch anders is en ten tweede ben ik er van overtuigd dat de echoscopiste ons gevraagd zou hebben om op een later tijdstip terug te komen, als zij niet 100% zeker was. Aanstaande woensdag moet ik weer op controle en dan zal ik ook een afspraak maken voor de 20 weken echo. Hopelijk is Dan tegen die tijd dan echt wel overtuigd. Ik voel ons kleine meisje ook af en toe al bewegen, ik kan niet wachten om dit constant te kunnen voelen en dat anderen het ook kunnen voelen. Ik ben vooral heel benieuwd naar de reacties van de jongens.

Ons meisje zorgt er trouwens ook voor dat ik heel erg moe ben. Ik heb af en toe gewoon moeite om mijn ogen open te houden. Tijdens het bezoek van mijn vader bleef ik toch vaak wat langer op dan normaal en de moeheid van de zwangerschap hakt er dan aardig in. Het is nu trouwens best raar om ‘s avonds weer zo alleen te zitten. Opa is weer in Nederland en ligt nu lekker te slapen, de jongens liggen ook op bed en Dan is aan het werk, dus ik ga ook zo lekker mijn bed in.