Vandaag, precies 10 jaar geleden, kwam ik na een lange vermoeiende vlucht aan op Amerikaanse bodem. Op 8 april van 2007 schreef ik dan ook mijn eerste blog vanuit Amerika. Dan was 12 weken eerder dan ik al vertrokken, omdat er bij Dan zijn moeder een paar maanden eerder kanker was geconstateerd. 12 weken was een behoorlijk lange tijd en dus waren we blij dat we na 12 lange weken eindelijk weer bij elkaar waren.
De 12 weken duurde vooral lang, omdat we nog zaten te wachten op de goed keuring van mijn visum. In januarie van dat jaar kregen we te horen dat alle visum aanvragen doorgestuurd zouden worden naar Duitsland, waar dan bekeken zou worden of de aanvragen goed gekeurd zouden worden. Op dat moment wist niemand wanneer de aanvragen eventueel behandeld zouden gaan worden. We hadden veel vragen, maar vooral wat nu? Dan was al vertrokken naar Amerika, en we wisten totaal niet hoe lang we nu gescheiden zouden zijn.
Na veel bellen en emailen en van het kastje naar de muur gestuurd worden en ook veel frustraties, kreeg ik op 26 maart eindelijk de goedkeuring voor mijn visum. Vanaf dat moment ging het allemaal heel vlug en ging het afscheid nemen beginnen. Het afscheid was vooral iets waar ik tegen op zag, maar eindelijk kon ik me dan bij Dan aan gaan sluiten.
De 12 weken waren voor ons gevoel heel lang. Achteraf gezien is het heel fijn geweest dat Dan die 12 weken heeft gehad, omdat hij hierdoor nog een aantal hele goede weken met zijn moeder door heeft kunnen brengen. 2 maanden na mijn aankomst in de VS is Dan zijn moeder op 56 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van kanker.
De eerste weken in de VS was natuurlijk behoorlijk wennen. Ik had vooral het gevoel dat ik op vakantie was. Er moest veel geregeld worden, onder andere een social security nummer, een bank rekening, een rijbewijs, een auto en natuurlijk ook mijn baan. Ondanks dat ik zo goed verzekerd was van een baan, moest er toch nog over het een en ander onderhandeld worden. Na een paar weken en al het geregel, begon het dagelijkse leven dan eindelijk zijn draai te vinden. Het is vooral erg leuk om de blogs terug te lezen van die tijd en daarbij te denken aan alle herinneringen en hoe wij die eerste weken ervaren hebben en uiteindelijk ons eigen ritme hebben gevonden.
En nu zijn we 10 jaar verder en inmiddels hebben wij 3 hele mooie, lieve kinderen en een prachtig huis. We hebben heel wat mee gemaakt in de laatste10 jaar maar wat zijn we trots op wat we voor onszelf op hebben kunnen bouwen. We kijken dan ook uit naar wat de volgende 10 jaar ons zal brengen.
2 opmerkingen:
het is iets waar jullie trots op kunnen zijn
Dat zijn we ook zeker :) :)
Een reactie posten