Afgelopen maandag op 12 december is mijn schoonzusje Chantal bevallen van haar vijfde kindje, een zoontje. Zij hebben nu een meid en 4 jongens. Een paar jaar geleden is zij een meisje halverwege haar zwangerschap verloren. Daarna had zij nog 3 miskramen en vervolgens raakte zij in verwachting van Liam. Dit kindje was een grote verrassing, maar wel heel erg welkom.
Al een paar weken liep Chantal met weeën, maar het zette allemaal niet door. Uiteindelijk wilde zij natuurlijk ook wel dat haar zoontje pas na 37 weken geboren zou worden, maar om zo lang al regelmatig met weeën te lopen is natuurlijk ook niet fijn. Het zorgde er wel voor dat zij al ontsluiting had. Zo zat zij eind vorige week al op 5 cm ontsluiting, maar nogmaals wilde de weeën niet door zetten.
Maandag ochtend kreeg ik rond 09.00 uur dan eindelijk een smsje dat Chantal haar vliezen waren gebroken en dat zij op het ziekenhuis waren. Zij had op dat moment al 7 cm ontsluiting. Ik ben direct weg gegaan van werk, omdat ze ook nu weer had gevraagd of ik bij de bevalling aanwezig wilde zijn en of ik dan ook weer foto’s wilde maken. Aangezien het toch zo een 20 minuten rijden is naar hun huis en naar het ziekenhuis nog zo een 10 minuten verder, was ik bang dat ik misschien niet eens op tijd zou zijn. Ik moest eerst nog naar huis om mijn camera op te halen, dus ik was pas rond 10.00 uur op het ziekenhuis.
Gelukkig had Chantal bij aankomst al een ruggenprik gehad. Voor haar heel fijn om wat rust te krijgen na al die weken van weeën, alleen minder leuk dat zij hierdoor uren lang op 8 cm bleef hangen. Uiteindelijk is zij ‘s middags aangesloten op pitocin, een middel dat de weeën vaak opwerkt, ondanks dat zij toch om de anderhalve tot twee minuten continue weeën had. De pitocin deed goed werk, want binnen de kortste keren zat Chantal op volledige ontsluiting en mocht zij persen.
Nog geen 5 minuten en een klein schrik momentje later, lag haar zoontje rond 13.45 uur op haar buik. Zijn schoudertje zat heel even vast in het geboorte kanaal, maar de zusters hebben veel druk op Chantal haar buik gezet en gelukkig kwam hij heel snel los. Achteraf kregen we te horen dat er hierbij 9 van de 10 keer kans is dat het sleutelbeen gebroken wordt, maar gelukkig was dit niet het geval.
Colten Lane was bij zijn geboorte 7.15 lbs (3243 g) zwaar en 20.5 inches (52.07 cm) lang. Het is een wolk van een ventje en hij lijkt, in tegen stelling tot zijn andere broers, heel erg op zijn zus.
Zowel Chantal als Colten maken het beide heel goed. Na 2 nachtjes in het ziekenhuis waren zij gisteren ochtend al vroeg thuis. Het is heerlijk om even 2 nachten in het ziekenhuis te kunnen blijven, maar het is toch ook heerlijk om weer gewoon thuis te zijn in je eigen omgeving en in je eigen bed te kunnen slapen.
En zo hebben wij van Dan zijn kant inmiddels 14 neefjes en 2 nichtjes. Mijn broers hebben nog geen kinderen, hoewel ik wel hoop dat daar misschien ooit nog verandering in komt, maar de tijd zal dat leren. Voor nu genieten we dus maar van dit kleine mannetje 
Over genieten gesproken – Nog een nachtje slapen en we mogen weer een volle maand genieten van het bezoek van mijn vader. Khloé heeft morgen een kerst voorstelling van haar pre-school en we hopen dat mijn vader snel door de douane heen is, zodat hij hier bij kan zijn. We hebben speciaal niets gezegd, om teleurstelling voor Khloé te voorkomen. De kinderen denken dat hij zaterdag pas aan komt, dus het zal morgen nog een leuke verrassing voor hen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten