(Schoon)Moeder

Ik heb een tijdje zitten twijfelen of ik dit bericht wel of niet zou plaatsen. Helaas is het geen goed bericht. Het is eigenlijk een heel slecht bericht. Maar omdat wij deze weblog zijn begonnen om iedereen op de hoogte te houden van hoe het ons vergaat in Amerika, heb ik besloten om het bericht toch te plaatsen. Ook dit heeft te maken met hoe het "ons" vergaat....

Het hoogtepunt van mijn weeek afgelopen weer was toch wel mijn rijbewijs. Daarna is er eigenlijk alleen maar slecht nieuws geweest.

Vorig jaar is er bij mijn schoonmoeder borstkanker geconstateerd. Er kon toen niet geopereerd worden en men begon met een chemo behandeling in de vorm van pillen. Helaas is deze chemo nooit echt aangeslagen en na enige tijd moest er opnieuw een scan gemaakt worden, waaruit bleek dat haar lever was aangetast.

Er werd ons toen al verteld dat dit terminaal zou zijn. Het enige wat men kon doen was chemo door middel van een infuus toe gaan dienen, om de ziekte af te remmen en de klachten te verminderen. Enige tijd is dit goed gegaan, maar toch bleek na een tijd dat ook haar longen aangetast waren. (Ik geloof zelfs dat ook haar rug inmiddels was aangetast)

Toen ik twee maanden geleden in Amerika arriveerde had zij net weer een scan gehad. Een van de tumors in haar borsten kon niet terug gevonden worden en de plekken in haar lever en longen leken iets te zijn gekrompen. Dit was goed nieuws! Het gaf haar vooral veel hoop en kracht om door te vechten.

Helaas hebben we haar in die twee maanden langzaam af zien takelen. Ze werd steeds meer moe en dingen zoals een beker drinken pakken werden steeds moeilijker voor haar. We begonnen ook te merken dat ze zo nu en dan ademhalings problemen had en dat haar huid een geelige gloed begon te vertonen.

De laatste paar keren dat zij chemo zou krijgen is niet door gegaan omdat haar bloed niet in orde was en haar lichaam te zwak. Afgelopen maandag moest er opnieuw een scan gemaakt worden en het was inmiddels al ruim zes weken geleden sinds haar laatste chemo.

Donderdag kreeg ik een telefoontje van Dan, dat hij op weg was naar het ziekenhuis met Pam en zijn moeder. Chantal was eerder op de dag bij haar en belde Dan huilend op dat het helemaal niet goed met haar ging. Ze lag op de grond en was helemaal van de kaart. Ze had al eerder momenten gehad dat ze op de grond lag of zat, maar dat was dan om even "op krachten" te komen.

In het ziekenhuis hebben ze haar nagekeken en behandeld met een infuus etc. Vervolgens werd daar gelijk de uitslag van de scan bekend gemaakt. Deze uitslag was niet goed, eigenlijk ronduit slecht. Haar lever en longen zijn zo aanzienlijk gegroeid dat de doktoren besloten hebben om de behandelingen stop te zetten. Tevens verklaarde zij dat dit ook de reden was voor haar ademhalings problemen (longen) en gele huid (lever).

Er zou nog maar een chemo mogelijk zijn, maar deze is zo krachtig, dat haar lichaam dit niet meer aan kan. Het zal dingen voor haar alleen nog maar op een slechte manier versnellen, vandaar dat men nu besloten heeft om Hospice (thuiszorg) in te schakelen.

Vrijdag ben ik vrij geweest om samen met Chantal en Kari een gesprek te hebben met Hospice. Zij hebben uitgelegd wie zij zijn en wat zij doen. Het komt er in principe op neer dat zij haar leven zo aangenaam mogelijk gaan maken, voor zover dat mogelijk is. Ook heeft Hospice besloten om haar aan de zuurstof te leggen.

Dit alles heeft zoveel impact op haar gehad, dat we haar in een paar dagen tijd steeds harder achteruit zien gaan. Ze kan niets meer alleen en moet met alles geholpen worden. Vooral geestelijk lijkt ze nu heel hard achteruit te gaan. Ze praat veel wartaal op de momenten dat ze wakker is. Ze kan je aankijken en niet eens door hebben dat je er bent. Gelukkig heeft ze hier en daar ook nog wel wat heldere momentjes.

Vandaag kwam dan ook een zuster om haar te helpen douchen. Ondanks alles is ze heel eigenwijs en wil eigenlijk niet geholpen worden, omdat ze altijd heel zelfstandig is geweest. We hebben met zijn allen een heel openhartig gesprek met de zuster gehad en zij heeft ook aangegeven dat het nu heel hard zal gaan. Dan heeft haar vervolgens op de man af gevraagd hoe lang zij denkt dat mom dit nog gaat trekken........ Ze heeft duidelijk aangegeven dat het moeilijk is om te zeggen, maar zoals het er naar uitziet kan het een kwestie van dagen of enkele weken zijn..........

Dit is verschrikkelijk moeilijk en ik denk dat jullie nu ook wel begrijpen waarom ik heb zitten twijfelen om dit te schrijven. Het is voor iedereen verschrikkelijk moeilijk. Dan is de afgelopen 8 jaar in Nederland geweest en vindt het verschrikkelijk om zijn moeder zo weg te zien kwijnen. Daarbuiten hebben we dit 2, bijna 3 jaar geleden met mijn eigen moeder mee gemaak......