First day of pre-school

Vandaag was het dan eindelijk zo ver, de eerste dag van pre-school en dus een grote dag voor Skyler. Hoewel, het was ook een grote dag voor mama. Ik heb vanacht heel slecht geslapen. Gedeeltelijk kwam dit door de pijn in mijn bekken, maar gedeeltelijk ook, omdat ik heel veel bezig was het feit dat Skyler voor het eerst naar “school” zou gaan. Uiteraard viel ik pas echt in slaap, vlak voordat mijn wekker af liep, dus vanavond zal het niet laat worden hier in huis.

Ik weet dat ik gelukkig niet de enige mama op de wereld ben, die moeite heeft met de eerste schooldag van haar eerste kindje. Uiteraard ben ik ook heel erg blij voor hem, omdat hij er heel erg naar uit heeft gekeken, maar het lijkt er de laatste tijd op dat dit mannetje zo ontzettend snel aan het op groeien is. En daar heb ik wat moeite mee. Ik kan het me als de dag van gisteren herinneren dat hij in mijn armen werd gelegen en nu is hij al 3.5 en heeft hij zijn eerste dag in pre-school achter de rug. Het feit dat ik in verwachting ben en extra hormonen met me mee draag, helpt dan natuurlijk ook niet echt, maar uiteindelijk heb ook ik de dag overleefd.

Vanmorgen ben ik om 07.00 uur begonnen met werk, zodat ik na een halve dag werken, om 11.00 uur naar huis kon. Thuis heb ik eerst iets gegeten en vervolgens hebben we de jongens aangekleed en Skyler klaar gemaakt voor school. Hij had onlangs zelf al een rugtas uitgezocht met transformers en die kon natuurlijk niet ontbreken vandaag.

 

Omdat de pre-school twee straten verderop ligt, zijn we rond 12.00 uur gaan lopen. Onderweg waren de zenuwen bij Skyler toch ook wel een beetje te merken, want normaal gesproken is hij behoorlijk zelfstandig en nu wilde hij bij ons aan de hand lopen. Gelukkig bleef hij wel aan een stuk door praten over hoe enthousiast hij wel niet was.

Bij de pre-school aangekomen, stond een van zijn leraressen al buiten om de kinderen op te wachten, dus daar hebben we hem dan ook verteld dat het tijd was voor hem om naar binnen te gaan en dat wij terug naar huis zouden gaan. Even dachten we dat hij ging huilen, want ik kreeg een grote knuffel van hem, terwijl hij nee begon te zeggen, maar uit het niets vandaan kwam een meisje aanlopen die vorig jaar ook al op de pre-school was geweest en ze pakte zijn handje vast en zei: “kom ik laat het je wel zien”. Op dat moment liet hij me los, draaide zich om, liep de school in en heeft niet meer om gekeken. Op dat moment hield ik het niet meer droog en heb ik wel even staan huilen. Mijn kleine mannetje is geen klein mannetje meer! Dan mocht nog even snel naar binnen om te spieken bij hem en hij zat al aan een tafeltje te spelen met de lego’s.

Thuis zijn Noah en ik even lekker op bed gaan liggen, want na zo een slechte nacht en even gehuild te hebben, was ik toch echt wel moe. Helaas heb ik nog niet echt geslapen, maar hopelijk haal ik dat vanacht een beetje in. Na 3 uurtjes mochten we hem al weer op gaan halen. Ook nu zijn we weer gaan lopen en bij aankomst waren de kinderen buiten aan het spelen en hebben we Skyler zo een vijf minuutjes in de gaten gehouden, voordat hij door had dat wij er weer waren.

Hij was heel erg blij om ons te zien en vertelde ons dat hij een hele leuke middag heeft gehad. De lerares zei ook dat hij goed zijn best had gedaan en maar een keer verdrietig was. Dit was na het knutselen, toen vertelde hij dat hij naar huis wilde, maar na een lekkere snack was het weer helemaal goed. Hij heeft gelijk de “mystery bag” mee gekregen. Op zijn volgende schooldag neemt hij deze weer mee terug naar school, met iets in de tas en drie hints en de andere kinderen in de klas moeten dan raden wat hij mee heeft genomen.

Bij thuiskomst liet hij ook nog even snel zijn knutsel werkje zien, dit has hij speciaal voor ons gemaakt, omdat  hij heel veel van ons houdt zei hij!