Op 17 mei was het dan eindelijk zo ver. Mijn vader zou om 14.30 uur landen op het vliegveld van Salt Lake City. Ik heb bij aankomst op werk gelijk zijn vlucht nagekeken en rond een uur of 9 onze tijd zou hij landen in de Verenigde Staten. Al rond 9 uur kreeg ik een telefoontje van hem dat hij inderdaad geland was. Zijn volgende vlucht zou zo een kleine 2 uur later vertrekken, dus alles verliep volgens schema. Zijn 2e vlucht heb ik ook in de gaten gehouden en al snel bleek dat hij ruim 45 minuten eerder dan gepland zou landen. Gelukkig was dat voor mij geen probleem, want ik werk maar 10 minuutjes bij het vliegveld vandaan en dus stond ik op tijd op het vliegveld.
De koffer was al vlug te vinden op de band en we zaten al snel na aankomst in de auto op weg naar huis. Bij aankomst thuis, hoorde we Skyler gillen door het raam naar Dan dat opa er was! Hij kwam vervolgens ook gelijk naar buiten rennen en gaf mijn vader een grote knuffel met de woorden: "Opa, you home!!" Vanaf dat moment heeft hij mijn vader ook niet meer met rust gelaten. Hij loopt als een kleine schaduw achter opa aan en alles is opa voor en opa na. Noah had even vijf minuutjes nodig om op te warmen, want hij lag op bed toen wij thuis kwamen, maar ook hij liet al snel opa niet meer met rust.
Diezelfde avond ging ik nog even bij de jongens kijken, voordat ik mijn bed in ging en Skyler lag niet in zijn eigen bed, maar was gewoon heerlijk bij opa in bed gekropen. Geweldig om te zien dat hij opa zo gemist had!
Zaterdag was het gelijk raak bij ons thuis en mocht opa op Noah passen, omdat Dan aan het werk was. We waren de woonkamer aan het opruimen en schoven de bank naar voren, waarna Skyler erop probeerde te springen, maar dat ging helaas mis en hij viel achter over met zijn hoofd op de koffietafel. Bij het oppakken van Skyler begin het gelijk heel hard te bloeden, dus mijn vader pakte een doek en ik heb gelijk druk op de wond gezet en toen we er naar konden kijken, bleek er een aardige opening in zijn achterhoofd te zitten. Achteraf bleek dat we gewoon tegen zijn schedel aan hebben zitten kijken.
Ik ben met hem naar de Instacare gereden, waar bij aankomst een soort gel in de wond is gestopt om het te verdoven en na 20 minuten is hij met maar liefst 12 hechtingen gehecht. 5 aan de binnen kant en 7 aan de buitenkant. De 7 aan de buitenkant worden er aanstaande maandag uit gehaald. Ik was wel trots op ons ventje, want hij heeft heel braaf stil gelegen voor de dokter en begon pas bij de laatste 2 hechtingen te huilen.
Maandag zijn we naar Siler Lake gereden in Big Cottonwood Canyon. De weg in de Canyon verveelt nooit. De rots formaties en dergelijke die je tegen komt, blijft een mooi gezicht. Zeker nu het weer zo mooi is en alle bomen mooi in de bloem staan, maar tegelijkertijd ligt er hoe hoger je de Canyon in gaat nog sneeuw.
Op de heenweg zijn we eerst nog even gestopt bij de Silver Fork Lodge, waar we iets gegeten hebben. We hadden allemaal best honger. Ondanks dat ze niet super veel op het menu hadden staan, hebben we toch allemaal heerlijk gegeten.
Zo lag er overigens ook nog sneeuw bij Silver Lake. Sommige stukken moesten we zelfs over de sneeuw heen lopen, omdat het er nog aardig dik lag, maar ondanks de sneeuw hebben we toch genoten van een heerlijke dag in de natuur. Het weer daar zo hoog in de Canyon was ook erg lekker. Beneden in de vallei was het 32 graden en boven was het zo een 25 graden met af en toe een koel briesje. 
Verder hebben we deze week in de tuin gewerkt en heeft mijn vader veel met de jongens buiten gespeeld. We hebben bij de achterdeur een kleine patio aangelegd, en als het goed is moet er binnen nu en een paar weken ook gras in de achter tuin gelegd worden. Dan kunnen de jongens heerlijk buiten spelen, terwijl ik ze vanf de tuinstoelen lekker in de gaten kan houden.
Uiteraard zijn we deze week ook al een paar keer wezen winkelen. Mijn vader houdt wel van winkelen en sommige dingen zijn hier nu eenmaal goedkoper dan in NL. Het zal dan ook zeker nog niet de laatste keer geweest zijn deze vakantie dat we zijn wezen winkelen. We hebben nog lekker 2 weken te gaan voordat opa weer richting huis zal gaan!
2 opmerkingen:
Wat gezellig dat je vader er weer is. En je kinderen hebben ondanks de afstand toch een echte opa. Dat is heel wat waard!
Oei, wat een gat in Skylers hoofd. Tja, heb het bij mijn jongens ook wel eens meegemaakt dat ze met hun hoofd tegen de rand van de tafel vielen. Je schrikt je altijd wezenloos. Gelukkig is het in jullie geval ook goed afgelopen. Tenminste, die hechtingen zijn natuurlijk niet leuk, maar het had nog erger kunnen zijn.
Ja, ik kan me voorstellen dat je vader dat winkelen wel ziet zitten. Wij kopen ons ook altijd gek wanneer we in Amerika zitten. Heerlijk!
Oei, dat was schrikken met Skyler, tjee wat een hechtingen.
Wat heerlijk dat je vader weer bij jullie is!
Tja dat winkelen in Amerika, ik mis het wel hoor.
Veel plezier samen!!
Een reactie posten