Een tandje

Al weken heb ik het idee dat Noah misschien wel eens bezig zou kunnen zijn met het produceren van een tandje. Hij had regelmatig rode koorts wangen, maar dan zonder koorts, zoog heel hard zijn lippen naar binnen en knauwde op alles wat hij maar in zijn mond kon krijgen. Nu is het voor een baby natuurlijk heel gewoon om van alles in de mond te stoppen, maar toch had ik het gevoel dat er een tandje aan zat te komen.

Het blijkt dat Noah een stuk sneller is dan Skyler, want op 7 oktober 2009 schreef ik dat Skyler 2 voortandjes had. Skyler was op dat moment bijna 8 maanden. Op 18 mei 2011, met ongeveer 6.5 maand ontdekte ik bij Noah een tandje aan de onderkant. Ik heb dus toch goed gezeten met mijn moeder gevoelens.

Het tandje is net door het tandvlees gebroken en dus nog niet echt zichtbaar op een foto, dus die laat nog even op zich wachten! Ik ben benieuwd hoe lang de volgende tandjes op zich zullen laten wachten.

Het lijkt sowieso allemaal wel een stuk sneller te gaan met Noah dan dat het met Skyler ging. Misschien is dat gewoon gevoels matig en misschien komt het wel, omdat Noah een voorbeeld heeft aan Skyler. Hij volgt zijn grote broer overal en misschien is het wel een soort motivatie voor hem, maar hij begint zelfs al met pogingen tot kruipen. Zodra hij op de grond ligt, rolt hij op zijn buik, legt zijn hoofdje op de grond en zijn kontje komt dan omhoog, doordat hij zijn knietjes onder zich trekt. Hij probeert zelfs de bewegingen te maken met zijn benen, alleen komt hij nog niet vooruit. Vooral voor hemzelf is dit heel frustrerend, en voor ons vooral grappig. Het is helemaal grappig als Skyler hem wel een handje probeert te helpen!

Ook eet Noah al vanaf ongeveer 5 maanden potjes groente en fruit en hij vind het maar wat lekker. Je kunt hem niet snel genoeg eten geven. Als het niet snel genoeg gaat, laat hij zich echt wel even horen! Onze kleine beer doet het dus goed en groeit als kool!

Vandaag wil ik ook even stil staan bij mijn moeder. Vandaag zou haar 52ste verjaardag geweest zijn. We missen haar nog iedere dag. Het is zo jammer dat zij bepaalde dingen niet meer mee heeft mogen maken, waaronder haar kleinkinderen. In maart van 2004 werd er bij haar longkanker geconstateerd en in oktober 2004 heeft zij uiteindelijk gekozen voor euthanasie. Het is dit jaar al weer 7 jaar geleden dat zij overleed. Ondanks dat het al 7 jaar geleden is, zijn we haar natuurlijk nog niet vergeten.

Mijn nichtje Sylvia heeft gisteren haar graf een beetje op geknapt en mijn vader heeft vandaag voor ons een bloemetje geplaatst. Dat zijn wel de moeilijkere dingen van het hier wonen. Maar zoals er op mijn moeder haar grafsteen staat is zij wel van ons gegaan, maar niet door ons vergeten. Happy birthday mam!

Ter nagedachtenis aan mijn moeder zou ik onze lezers willen vragen om Saskia Engle te helpen met haar "Relay for life". The American Cancer Society Relay For Life is een levens veranderend evenement dat iedereen over de hele eereld de kans geeft om de levens te  vieren van mensen die getroffen zijn door kanker, om overledenen te herdenken en om terug te vechten tegen deze verschrikkelijke ziekte. Help Saskia in haar poging om terug te vechten tegen deze ziekte, door je toe te voegen aan haar team, of door een donatie te maken.

Aan de statistieken kan ik zien dat onze weblog toch heel vaak bezocht wordt, ondanks dat lang niet iedereen een berichtje achterlaat. (wat overigens natuurlijk niet verplicht is) Ik hoop dat onze bezoekers Saskia een handje kunnen helpen met haar Relay!