Back to work

Wanneer ik terug naar werk zou gaan, hing af van Khloé. In de eerste instantie liep mijn zwangerschaps verlof af op vrijdag 4 januarie en zou ik op maandag en dinsdag 2 vrije dagen nemen, om de laatste twee dagen van mijn vader zijn bezoek nog lekker thuis te zijn. Toen belandde Khloé helaas in het ziekenhuis en heb ik mijn werk opgebeld om te zeggen dat ik niet zou komen en heb ik geregeld dat ik langer verlof kreeg.

Afhankelijk van wanneer Khloé van de zuurstof af zou mogen, zou ik besluiten wanneer ik weer zou gaan werken. Ik wilde thuis blijven, zolang Khloé nog vervolg bezoekjes af moest leggen aan de kinderarts en nog aan de zuurstof zou liggen, zodat ik me niet druk hoefde te maken of alles thuis wel goed zou gaan. Op maandag mocht ze van de zuurstof af en dus ben ik op woensdag al weer begonnen.

Wat valt dat zwaar tegen zeg. Sowieso is de zwangerschaps verlof regeling hier natuurlijk heel anders dan in Nederland en als je het mij vraagt is het verlof hier veels te kort. Ik heb bij alle 3 de kinderen door gewerkt tot aan de bevalling, bij Skyler liep ik zelfs met weeën op werk. En daarna kreeg ik maar 6 weken. Vergeleken met NL is dat natuurlijk helemaal niets. Aan de andere kant mag ik ook niet klagen, want ik heb ook verhalen gehoord van mensen die nog veel sneller aan de slag moesten, omdat niet iedere werkgever zwangerschaps verlof aanbied.

Buiten dat het verlof naar mijn idee kort was, vielen de eerste werkdagen ook gewoon tegen. Het was erg druk op werk en na nog geen 5 minuten binnen te zijn werd ik al van alle kanten aan gevallen met vragen over van alles en nog wat. Het was gewoon alsof ik helemaal niet weg ben geweest. De manager van de klant heeft me ook nog bij zich geroepen. Hij wilde graag weten hoe het met Khloé ging. Hij was zich rot geschrokken. Hij bood ook nog aan, dat als ik meer tijd nodig had en UPS moeilijk zou doen, dat hij mijn dagen zou betalen!! Wat dat betreft heb ik het wel getroffen met mijn baan. Ik heb een goede relatie met de klant op gebouwd en ze zijn altijd heel erg met ons begaan. Zo blijkt maar weer uit zijn aanbod.

Ik was overigens niet de enige persoon die moeite had met de verandering. Khloé had ook wat moeite met de aanpassing dat mama weer naar werk was. Volgens Dan heeft ze de hele dag wat liggen huilen. Gelukkig niet hart verscheurend, maar je kon duidelijk merken dat ze niet in haar hum was. Gelukkig ging het tegen vrijdag al een stuk beter. Zij moest waarschijnlijk, net als ik wennen. We zijn 7.5 week onafscheidelijk geweest en zelfs toen Khloé in het ziekenhuis lag ben ik minimaal bij haar weg geweest. Gelukkig hoeft ze alleen te wennen aan het feit dat ik weer gewoon moet werken en niet aan een kinderdag verblijf, want Dan is overdag gewoon thuis, net als bij de jongens.

De zondag voordat ik weer naar werk ging, hadden we overigens nog een goede schrik met Dan. Hij was aan het werk en zou rond 18.00 uur thuis komen, maar rond 17.00 uur hoor ik de voordeur open gaan. Terwijl hij binnen komt lopen, kijk ik hem aan en zie dat zijn gezicht verschrikkelijk rood is, alof hij ontzettend had gehuild. Mijn eerste gedachte was dat er iemand was overleden. Totdat hij begon te spreken en ik hem goed aan keer. Zijn gezicht was namelijk niet alleen rood, maar ook op gezwollen. Zijn ogen waren dik, zijn lippen waren dik en zijn lippen begonnen zelfs blauw te worden. Daarbuiten leek het net alsof iemand Dan zijn keel dicht kneep, met de manier waarop hij praatte. Hij zei ook dat hij heel erg veel moeite had met adem halen. Het bleek dat hij op werk een vitamine pakketje had gekocht en in een van de vitaminen zat bijen pollen. Laat hem nu allergisch zijn voor bijen. Hij heeft geen epi pen thuis, dus heb ik hem gelijk naar de urgent care gestuurd, vanwege Khloé en aar zuurstof kon ik niet met hem mee, maar de urgent care zit hier maar 5 minuten vandaan. Daar aangekomen werd hij gelijk  naar binnen gehaald, waar hij 2 prednison prikken heeft gekregen, een epi pen prik, 2 prikken met Benadryl, een infuus en hij werd aan de zuurstof gelegen. Gelukkig knapte hij al snel op en mocht hij dezelfde avond nog naar huis.

En nu is het al weer zaterdag. En dus komt maandag al weer snel dichtbij. Ik ben me mentaal alvast maar aan het voorbereiden op een zware week, maar hopelijk heb ik snel mijn routine weer gevonden waardoor alles weer normaal aan zal voelen. Vanmorgen heb ik me eerst nog even laten verwennen. Carrie wordt morgen 30 en ik heb haar getrakteerd op een pedicure. Na zo een zware eerste week, is zo een momentje een heerlijke verwenning. Ach als het volgende week weer zo een zware week is, moet ik mezelf misschien nog maar een keer verwennen, hoewel ik niet denk dat Dan of mijn portemonnee daar vrolijk van zullen worden, haha!