PICU

PICU, of beter bekend als de Pediatric Intensive Care Unit, is waar wij 4 dagen van de afgelopen week hebben doorgebracht met Khloé. In mijn vorige blog schreef ik dat we ziek 2013 het jaar in zijn gegaan en we hadden nooit gedacht dat het zo erg zou worden.

Op woensdag hebben we Khloé voor controle bij de kinderarts gebracht, na ons bezoek aan de urgent care op dinsdag. Hier werd inderdaad geconfimeerd dat zij bronchiolitis zou hebben en kregen we een recept mee om haar uit te laten zuigen, mocht zij het heel benauwd krijgen. In de nacht van woensdag op donderdag, ben ik met haar naar het Riverton ziekenhuis gereden om haar inderdaad uit te laten zuigen. Ik schrok best van het slijm dat er uit zo een klein lichaampje kan komen, maar het luchtte heel wat op voor Khloé en ze werd gelijk een stuk rustiger. Er werd ons verteld dat het recept goed was voor 7 dagen en dat we onbeperkt terug konden komen, zonder eerst een nieuw recept te halen. Donderdag middag besloten we om haar opnieuw uit te laten zuigen. Het ging op dat moment nog niet heel slecht met haar, maar we konden merken dat ze best wel last begon te krijgen van het slijm.

Voordat ze werd uitgezogen werd het zuurstof gehalte in haar bloed gemeten en dar kwam uit op een score van 75. De zuster gaf aan dat dat nooit een goed getal zou kunnen zijn. Want zo laag zou ziekenhuis opname betekenen en bovendien konden we wel horen dat Khloé het benauwd had, maar ze zag er niet verschrikkelijk uit. Na het uitzuigen, kwam de score echter maar weinig omhoog en deze bleef nu onder de 86 schommelen. Na overleg met een kinderarts werd er vervolgens besloten om Khloé toch maar op te nemen.

Eenmaal op de kinderafdeling, werd ze aangesloten op zuurstof en de kinderarts kwam haar onderzoeken. Ze besloten om haar een nachtje te houden en te kijken of de zuurstof haar zou helpen. Helaas kreeg zij het steeds benauwder, ondanks dat ze haar inmiddels al een paar keer hadden uitgezogen en de arts wilde een bloedtest doen, om te kijken of de koolstofdioxide die uitgeademd wordt, haar lichaam wel allemaal aan het verlaten was. Als dat niet het geval is, dan spreekt men namelijk van vergiftiging. De nummers kwamen niet super hoog terug, maar wel hoog genog dat de kinderarts zich ernstige zorgen begon te maken. Vanaf dat moment ging alles heel snel. Dan was inmiddels naar het ziekenhuis toe gekomen met wat spulletjes voor mij, denkend dat wij een nachtje in het ziekenhuis zouden zijn. Ik was blij dat hij op dat moment ook aanwezig was.

Voordat we het goed en wel in de gaten hadden, werd er gesproken over opname op het Primary Children's ziekenhuis. Vervolgens hoorden wij woorden als Intensive Care en Life Flight. Op het moment dat je Life Flight hoort, trekt de grond even onder je voeten vandaan. Bij Life Flight denk je aan een levens reddende helikopter vlucht, een zelfde vlucht die zowel Angela als Daniel hebben moeten maken na hun ongeluk in 2010 en Angela overleed. Binnen een tijd van 15 minuten, zat ik in een helikopter en lag mijn kleine meisje van net 5.5 week oud op een brancard aan de beademing. Een van de dokters die met de helikopter mee kwam, zei dat ze besloten hadden voor een helikopter, in plaats van een ambulance rit, omdat we met de helikopter binnen 10 minuten op het andere ziekenhuis zouden zitten en er met de ambulance 45 minuten over zouden doen. En gezien het feit dat Khloé erg hard achteruit ging, wilden zij geen risico’s nemen.

En zo kwam Khloé in de nacht van donderdag op vrijdag op de PICU terecht. Hier werd buiten de bronchiolitis ook RSV geconstateerd. In princiepe was het alsof we alles weer opnieuw mee maakte met Noah, alleen dan erger. Hij heeft namelijk maar een nachtje in het ziekenhuis door gebracht en heeft nooit op de IC gelegen. Helaas bleek alles, net als bij Noah viraal en kon er dus geen antibiotica toegediend worden, omdat dat geen nut zou hebben. In de dagen dat Khloé op de PICU heeft gelegen kreeg zij een zogenoemde “high flow” zuurstof toegediend van 8 liter per minuut en kreeg melk door middel van een sonde en lag zij tevens aan een infuus. Meer kon er niet voor haar gedaan worden. De eerste dag ging het zo slecht met haar dat er zelfs gesproken werd over intubatie, wat in houdt dat zij aan de beademing zou komen te liggen. Gelukkig heeft onze kleine meid heel hard gevochten en is dat er niet van gekomen.

Stukje bij beetje, liet Khloé zien dat ze een klein vechtertje is en dat het steeds beter met haar ging. Na 4 dagen mocht ze dan eindelijk van de PICU af naar een gewone kamer, maar lag ze nog wel altijd aan de zuurstof. Na 2 dagen in de gewone kamer mochten we naar huis met zuurstof en op de voorwaarde zat ze natuurlijk wel in de gaten wordt gehouden door haar kinderarts. Gelukkig gaat het inmiddels een stuk beter met haar, ondanks dat ze nog aan de zuurstof ligt. Ook heeft ze nog een nare hoest die bij bronchiolitis hoort, maar ook die begint langzaam aan weg te trekken. Het is aan haar zelf te merken ook dat ze zich beter voelt, we krijgen volop lachjes van haar de laatste dagen.

 

Wat zijn wij blij dat we besloten om haar opnieuw uit te laten zuigen op donderdag middag en het is een geluk bij een ongeluk dat we wisten op welke dingen we moesten letten, door alles wat we met Noah mee hebben gemaakt. Ik kan met alle eerlijkheid zeggen dat dit de engste dagen zijn geweest die ik ooit heb mee gemaakt. Met Noah was het allemaal eng, maar dit overtreft toch alles. Gelukkig is ze nu weer lekker thuis bij ons.

Deze laatste week, was tevens de laatste week dat mijn vader bij ons was. Ergens was dat natuurlijk erg fijn. Hij heeft ons veel geholpen met de jongens, waardoor ik bijna niet bij Khloé vandaan ben geweest en als ik wel een uurtje naar huis ging om even bij de jongens te zijn, dan was Dan bij haar. Het was voor hem ook erg moeilijk om Khloé, zo klein aan allerlei slangetjes te zien in een ziekenhuis bed op de IC. En op de dag van vertrek lag Khloé nog in het ziekenhuis. Ondanks dat we op dat moment wel op een gewone kamer lagen, ging hij toch niet met een fijn gevoel naar huis.

Gelukkig heeft hij toch wel van zijn bezoek genoten, ondanks de laatste week en de ziektes die er bij ons door het huis zijn getrokken. Het was voor de jongens ook erg fijn om opa bijna 4 weken aan hun zij te hebben en zij missen hem best wel. Ze vragen nu ook al wanneer hij weer terug komt. Waarschijnlijk wordt dit met de kerst weer, daar is hij nog niet helemaal overuit. Hopelijk zal dat bezoek er een zijn, zonder ziektes, waarin  we allemaal heerlijk kunnen genieten!