Laatste dag van augustus

En zo zitten we al weer op de laatste dag van augustus. Wat vliegt de tijd toch snel voorbij!! Ergens ben ik wel blij dat de tijd zo snel voorbij vliegt. Dit houd namelijk in dat we steeds dichter bij de komst van de baby komen, maar ook dat het buiten weer wat koeler begint te worden. Aan de andere kant begint het me ook wel te benauwen dat we morgen al in September zitten, want we hebben nog helemaal niets aan de slaapkamers gedaan, zodat alles klaar is tegen de tijd dat ons beebje zich aan zal melden.

Ik weet niet of ik het al eens eerder geschreven had, maar het is de bedoeling dat Skyler en Noah bij elkaar op de kamer komen. We hebben gisteren een mooi stapel bed voor ze besteld, die we hopelijk over 2 weken op kunnen halen. We hebben beneden nog wel 2 slaapkamers, maar er zit ook nog een deur beneden en wat dat betreft vind ik het dan wel een beetje eng om ze alleen beneden te laten slapen. Bovendien zijn ze altijd samen in Skyler zijn kamer te vinden, dus waarom dan ook niet samen een kamer delen. Het stapel bed dat we besteld hebben kan van elkaar afgehaald worden, dus mochten we uiteindelijk weer besluiten om ze een eigen kamer te geven, dan hoeven we geen nieuwe bedden te kopen.

Noah zijn kamer en zijn bed zullen dan voor de baby gebruikt worden. Gelukkig hoeven we niet super veel te doen, maar het is ook niet zo dat er helemaal niets moet gebeuren. Zo moeten er wat gaatjes opgevuld worden in Skyler zijn kamer waar plankjes hebben gehangen en die muur moet dan even opnieuw geverfd worden. In de kast op Skyler zijn kamer hebben we maar 2 planken en heel veel hang ruimte, terwijl beide jongens eigenlijk geen kleding hebben dat opgehangen moet worden. Hiervoor ben ik gisteren met Troy naar de Home Depot geweest om planken te halen en hij gaat ze deze week nog even inbouwen voor ons.

Op de baby kamer moeten we alle muren opnieuw verven en ook nog wat gaatjes opvullen, dus daar is nog wel het een en ander te doen, maar hopelijk kunnen we daar ook binnen nu en 2 weken aan gaan beginnen. En als we eenmaal bezig zijn, dan gaat het gelukkig wel allemaal snel. Er staat dus genoeg op het programma voor de aankomende weken. Sommige mensen vragen soms wel eens waar ik me druk om maak, maar ik wil gewoon alles klaar hebben voordat de feestdagen straks voor de deur staan, voordat ons meisje zich aan meld en voordat opa hier weer aankomt. Ik wil van mijn zwangerschaps verlof kunnen genieten, zonder dat er hier of daar nog geklust moet worden. Bovendien wil ik Noah zo snel mogelijk in Skyler zijn kamer hebben, zodat hij niet het gevoel heeft, dat hij “verbannen” wordt, vanwege zijn zusje.

Niet alleen het klussen staat op het programma, maar ook de grote dag voor Skyler. Aanstaande donderdag gaat hij namelijk voor het eerst naar “school” en hij heeft er ontzettend veel zin in. Vorige week hebben we de kalender voor September opgehaald en wat papieren ingevuld voor de lerares en toen heeft Skyler al even met wat vriendjes en vriendinnetjes mogen spelen. Hij is die avond dan ook heel tevreden in slaap gevallen en vroeg of hij de volgende dag weer naar school zou mogen om opnieuw met zijn vriendjes te kunnen spelen. Noah zal zijn grote broer wel missen op de dagen dat hij op school zal zitten.

Afgelopen week hebben we ook Noah zijn nietje laten verwijderen en dat ging een stuk makkelijker dan het verwijderen van Skyler zijn hechtingen. Noah heeft geen kik gegeven en het nietje was er dan ook uit voordat we er erg in hadden. Hopelijk zien we nu voorlopig de binnen kant van de urgent care niet meer. Ik hoop dit jaar alleen nog maar voor controles of de geboorte van ons beebje naar het ziekenhuis te gaan. Morgen begint September, dat geeft ons precies 4 maanden om niet meer naar de dokter te hoeven, zullen we het gaan halen?

Mini shower en een nietje

Afgelopen maandag ben ik een dagje thuis gebleven van werk. Ik heb vorige week vrijdag het werk van een college over genomen en heb toen iets te veel gedaan. Dat weekend heb ik opgeruimd en ben ik aan een grote schoonmaak begonnen en dat hakt aardig in op een zwanger lichaam. Het is niet zo dat het huis vies is, maar ik denk dat mijn nesteldrang zich langzaam aan begint te uiten, want ik wil ineens alles helemaal spik en span hebben. Dit alles resulteerde natuurlijk in een hele pijnlijke rug en bovendien vind de kleine het erg leuk om op mijn Ischiaszenuw te zitten en dus kon ik maandag bijna mijn bed niet uit komen van de pijn.

Gelukkig gaat het nu al wel beter. Mijn rug is nog wel pijnlijk en het trekt ook nog wel door naar mijn been, maar ik kan in ieder geval weer redelijk lopen. Gisteren werd er bij aankomst op werk door bijna iedereen wel gevraagd hoe het met me ging. Erg aardig natuurlijk allemaal, dat iedereen best bezord leek, maar ik vond het tegelijkertijd ook wel raar. Het feit dat iedereen van mijn pijn af wist vond ik raar, want ik had bijvoorbeeld ook gewoon een dagje vrij kunnen hebben. Later in de dag bleek dat iedereen er vanaf wist, omdat ik een verrassing in het water heb gegooid, door maandag niet op werk te komen.

Tijdens de lunch kwamen er een aantal vrouwen op me af met een paar leuke cadeau tasjes en daarin zaten wat cadeautjes voor de kleine. Het was de bedoeling om maandag ochtend een minishower te hebben op werk, maar dat was nu dus helemaal in het water gevallen, dus besloten ze het maar te doen tijdens de lunch. Ik voelde me direct ontzettend schuldig, maar er werd me verzekerd dat het kindje en ik op de eerste plaats komen en dat het jammer was dat het zo gelopen was, maar dat het nu eenmaal niet anders was. In princiepe doet de klant normaal gesproken maar 1 babyshower per persoon, maar omdat iedereen het zo leuk vond dat we nu een meisje zullen krijgen, hebben een paar dames besloten om zelf iets te organiseren.

De kleine meid is verwend met een paar leuke rompers, pyjama’s, outfits, sokken en wat zelf gebreide spulletjes en natuurlijk luiers en billen doekjes. Ook kregen we nog een kaartje met wat geld erin, om zelf iets leuks te kopen. Ik had het absoluut niet verwacht en vind het zo ontzettend lief dat de klant zo mee leeft met ons!

Zo leuk als dat de dag ’s middags was, zo minder leuk was het ’s avonds. Na het eten zijn we even naar de Kmart gereden om iets leuks te kopen voor de kleine van het geld dat we gekregen hadden. Ik had vorige week een wip stoeltje en een schommel stoel in de reclame folders zien staan, in hetzelfde materiaal als waar we de kinderwagen en de luier tas van hebben, maar helaas waren ze nu niet meer in de reclame. Het scheelde ruim de helft aan geld, we gaan het alsnog wel kopen voor onze kleine meid, alleen is het er gisteren avond niet meer van gekomen, omdat Noah in de winkel viel, terwijl ik wat tussen de kleding stond te neuzen.

Meneertje klapte met de zijkant van zijn hoofd op een houten plank en dat begon gelijk te bloeden. Bij de toiletten heb ik het wat schoon weten te maken en toen zag ik dat het geen hele grote snee was, maar dat het wel behoorlijk diep was. Diep genoeg om voor mijn gevoel toch even langs de instacare te rijden en het na te laten kijken. Achteraf gezien zijn we blij dat we het gedaan hebben, want de dokter vond het toch wel verstandig om er een nietje in te zetten. Bij aankomst hebben ze eerst een gel in de wond gestopt om het te verdoven en vervolgens is het 20 minuten later dicht geniet. Noah was heel braaf en heeft heel goed geluisterd naar de dokter, ondanks dat hij ook wel even heel hard heeft gehuild, maar het is natuurlijk ook niet niks en is behoorlijk indrukwekkend allemaal. Skyler praatte ondertussen aan een stuk door tegen Noah en probeerde op zijn manier om aan hem uit te leggen dat hij nu een zelfde “auwie” had als Skyler en dat het allemaal goed zou komen. Ondanks dat je hart zeer doet als je kindje pijn heeft, voel je dan ook trots, als je andere kindje zo lief is voor zijn broertje! Over 7 dagen mag het nietje eruit gehaald worden. (Hieronder links en foto van Noah, rechts Skyler een paar maanden geleden)

   

Skyler laat overigens de laatste weken sowieso wel heel erg merken dat hij echt wat ouder is. Hij is ontzettend behulpzaam naar Noah toe, ondanks dat ze ook kunnen vechten als kat en hond, maar ik denk dat alle broers en zussen die fase wel hebben. Hij kan ook niet wachten totdat hij naar school gaat en als we het over zijn zusje hebben, dan glimt hij van oor tot oor. Zo liet hij me van de week plotseling zien met zijn beertje, hoe hij zijn zusje vast zou houden, als zij eenmaal geboren is. Ook zit hij regelmatg naast me en legt dan zijn hand op mijn buik, of begint uit het niets tegen mijn navel te praten, want volgens Skyler kan hij haar daardoor namelijk zien en horen. Ik ben dan ook heel benieuwd naar zowel Skyler als Noah’s gezichtjes als zij hun zusje voor het eerst zullen zien.

Preschool oriëntatie

Al een tijdje ben ik een beetje aan het rond kijken hoe het school systeem hier in elkaar zit. In Nederland mag je vanaf 4 jaar naar school, maar ik had geen idee hoe het hier nu eigenlijk werkt. Hier mag je pas met 5 jaar naar school en dan moet je voor 1 september van dat school jaar 5 zijn geworden. Ben je op 2 september jarig, dan val je buiten de boot en mag je pas met 6 jaar naar school. Skyler zal dus met ongeveer 5.5 jaar naar school mogen en Noah zal bijna 6 zijn als hij naar school gaat. Hetzelfde geldt voor ons kleine meisje, dat voor nu nog lekker warm in mijn buik zit. (Bovendien wil ik daar voorlopig nog niet aan denken, ik vind dit al moelijk genoeg)

Voordat Skyler echt naar school zal gaan, mag hij wel naar preschool. Preschool voor ons, is zoals de peuterspeelzaal in Nederland. De preschool is overigens niet verplicht en mag je dus geheel achterwege laten als je dat zou willen. Wij hebben er voor gekozen om Skyler vanavond in te schrijven voor preschool.

Ik denk dat hij er wel aan toe is. Hij is verschrikkelijk lief voor Noah, hoewel ze ook als hond en kat kunnen vechten, maar we merken in bepaalde opzichten ook dat hij toch ouder is dan Noah. Bovendien is hij erg leergierig en is hij in onze ogen best slim voor zijn leeftijd. Ik snap dat iedere ouder dat zegt van zijn of haar eigen kindje, maar het is echt zo. Ook denken we dat het een goede voorbereiding is voor als hij straks wel hele dagen naar school zal gaan, dan is de omschakeling niet zo groot.

Rond 17.00 uur konden we dan ook terecht bij de preschool voor een oriëntatie gesprek. Uiteraard hebben we van te voren een beetje aan Skyler uitgelegd wat we gingen doen en wat preschool nu eigenlijk is en hij was reuze enthousiast en hij was natuurlijk ook bij het oriëntatie gesprek aanwezig. We werden thuis bij Jolene verwacht. Jolene en haar dochter Katie zijn samen de leraressen van de preschool en de preschool wordt vanuit Jolene haar huis draaiende gehouden. Zij heeft een heel leuk klas lokaal ingericht en de achtertuin is helemaal omheind en daar staan schommels en wipjes en derelijke. Wij hadden al van de preschool van Jolene gehoord, vanaf het moment dat ik in verwachting was van Skyler. Sommige mensen hebben hun kinderen daar gebracht en sommige mensen zijn zelf bij Jolene naar de preschool geweest. Zij geeft dan ook al 35 jaar les vanuit haar huis en iedereen die wij kennen praten vol lof over haar en de preschool.

In het oriëntatie gesprek vertelde zij over hun manier van les geven, hoe vaak Skyler naar school zou gaan en wat hij zo al zou leren. Ook vertelde ze dat ze zo af en toe een field trip doen, waarbij ze bijvoorbeeld naar de brandweer gaan of naar de dierentuin. Op de verjaardag van de kinderen worden ze in het zonnetje gezet om de zoveel tijd zijn ze allemaal een keer de speciale helper van de dag. Al met al lijkt het ons een hele leuke preschool voor Skyler waar hij veel zal leren en veel plezier zal hebben, dus we hebben hem vanavond dan ook gelijk maar ingeschreven. Zijn eerste echte lesdag zal op 6 september zijn en hij gaat dan voor 3 uurtjes in de middag.

Het is een grote stap voor onze man, maar ook een hele leuke stap, waar hij heel erg naar uit kijkt. Ik kijk er ook naar uit, maar wel met gemengde gevoelens. Ik kijk er niet naar uit, omdat wij graag onze handen vrij zouden willen hebben. Als dat zo was, dan hadden we hem net zo makkelijk naar een dag opvang kunnen brengen. Ik kijk er naar uit, omdat hij er zo naar uit kijkt en hij er veel baat bij zal hebben. Aan de andere kant maakt het me verdrietig, omdat de tijd zo ontzettend snel voorbij lijkt te gaan. Waar is toch dat kleine babietje gebleven dat op 14 februari 2009 na negen lange maanden eindelijk in mijn armen lag? Ik heb vanmiddag dan ook wel met een brok in mijn keel zitten praten, en dan helpen zwangerschaps hormonen ook niet mee. Ik ben dan ook benieuwd hoe de eerste schooldag gaat zijn voor zowel Skyler als mijzelf.