Nieuw schoonzusje

25 September 2010 is een van die datums die in mijn geheugen gegrift staat, als de dag van gisteren. Die dag kregen we ‘s ochtends vroeg een telefoontje van Freddy, of wij zo snel mogelijk naar het University of Utah hospital konden komen. Op dat moment wist hij alleen dat zijn vrouw Angela en zijn oudste zoon Daniel bij een ernstig auto ongeluk betrokken waren en dat zij beide met een helikopter naar het ziekenhuis waren gevlogen. Niet veel later, kregen we bij aankomst in het ziekenhuis te horen dat Angela ter plekke was overleden en dat Daniel in de operatie kamer lag en dat het er niet goed uit zag.

Op dat moment kon niemand zich indenken dat Freddy een jaar en 4 maanden later opnieuw ziels gelukkig zou zijn. Hij heeft een ontzettend zware tijd achter de rug waarin hij zich van de familie weg begon te trekken. We hebben allemaal geprobeerd om hem door de zware maanden heen te trekken, maar zoiets heeft natuurlijk tijd nodig.

Kort na Thanksgiving kregen wij te horen dat Freddy zich had ingeschreven op een datings website en dat hij iemand had leren kennen. Een tijdje daarvoor merkten we al dat hij wat meer aandacht aan zijn uiterlijk begon te besteden en hij begon steeds meer af te vallen, nu begrepen we waarom. Hij heeft rond Thanksgiving Joslyn leren kennen. Joslyn is een 27 jarige vrouw met 2 hele leuke dochtertjes van 4 en 2.

Eerlijk gezegd waren we allemaal een beetje huiverig. Er is een aardig leeftijds verschil en we waren bang dat Freddy misschien te snel ergens in zou stappen. Dat het allemaal snel is gelopen is een ding dat zeker is, maar ze lijken echt ziels gelukkig met elkaar, dus wie zouden wij dan zijn om ons ergens mee te gaan bemoeien? Freddy heeft Joslyn dan ook met de kerst ten huwelijk gevraagd en op 21 januari hebben zij elkaar het jawoord gegeven.

In de eerste instantie zou het huwelijk pas op 25 februari plaats vinden in Idaho, maar daar kwam al snel verandering in. Zo werd de datum verschoven naar 4 februari en voordat we het wisten was het verschoven naar 21 januari en zou het huwelijk in Grantsville plaats vinden. Freddy en Joslyn hebben beiden al heel wat meegemaakt en allebei wisten ze waar ze uiteindelijk wilden eindigen en of dat nu over 5 jaar zou zijn, of na een paar maanden, het eind resultaat was dat ze getrouwd wilden zijn.

 
Zoals ik al schreef is Joslyn 27 jaar oud en heeft ze 2 kleine dochtertjes, Emma en Aspen. Ze is een jaartje jonger dan ik en 2 jaartjes jonger dan Chantal. Het feit dat ze 2 kleine kinderen heeft is natuurlijk erg leuk voor onze kinderen. We leken het dan ook gelijk goed met elkaar te kunnen vinden en dat is natuurlijk erg fijn. We zijn erg blij voor Freddy dat hij zo een leuke vrouw heeft leren kennen en het is voor onszelf ook wel leuk natuurlijk. Ik heb genoeg verhalen gehoord van mensen die hun schoonfamilie niet uit kunnen staan gelukkig hoeven we ons daar geen zorgen over te maken.

Niet alleen Freddy en Joslyn zijn gelukkig, maar ik denk dat het vooral voor de kleine kinderen ook erg fijn is. Joslyn’s meiden hebben nu een vader in hun leven en de kleine jongens van Freddy hebben nu een moeder. En bovendien heeft Freddy nu 2 dochtertjes die hij altijd al gewild heeft. De oudere jongens zijn ook erg blij voor hun vader, en ook dat is natuurlijk erg fijn om te zien. We waren bang dat het voor de jongens misschien erg hard aan zou komen maar iedereen lijkt gelukkig met de situatie. En zoals ik al schreef, als iedereen gelukkig is, wie zijn wij dan om ons ergens mee te bemoeien. En zeg nou zelf, ze zien er toch ook gelukkig uit?

Wanneer worden wij beter??

As ik naar het afgelopen jaar kijk, vanaf het moment dat Noah ziek werd en in het ziekenhuis terecht kwam, tot op de laatste dag van het jaar, dan hebben we wel heel veel dokters bezoekjes gehad. Ik hoop niet dat de eerste dagen van het jaar een voorbode zullen zijn van het aankomende jaar, want ik begin me nu toch echt wel af te vragen wanneer wij nu eigenlijk, zoals ze hier zeggen, een ‘break’ krijgen.

Allereerst was Skyler op de laatste dag van 2011 bij de dokter geweest waarbij er bij hem strep was geconstateerd. Met antibiotica werd dat gelukkig wel snel beter, maar we vermoedden dat ook hij, net als Noah allergisch is voor amoxicillin. Hij begon dezelde ‘hyves’ te vertonen als Noah, dus na 5 dagen kuur zijn we daar mee gestopt. Gelukkig ging het op dat moment al een stuk beter.

Helaas begonnen na een paar dagen beide jongens weer aan de diarree te gaan, maar daar buiten waren ze niet echt ziek, tot afgelopen weekend toen Skyler ook over buikpijn begon te klagen. We hebben beide jongens zoveel mogelijk laten drinken en als ze niet wilden eten, dan forceerden we dat niet.

Zondag ochtend bij het opstaan voelde ik mezelf al niet echt lekker. Ik was een beetje duizelig en misselijk en prompt krijg ik van Dan een smsje dat hij zich ook niet al te lekker voelde. Hij moest die ochtend vroeg werken en begon zich steeds slechter te voelen. Aan het einde van de middag klaagde ook hij over een buik die van slag was, en het zou op dat moment niet lang meer duren voordat ik me voor de eerste keer die dag helemaal leeg zou spugen. Ik ben de hele nacht aan het spugen geweest, tot maandag ochtend vroeg.

De diarree van de jongens was inmiddels wat afgenomen, en ik begon me weer iets beter te voelen en bij Dan heeft het uiteindelijk niet door gezet. Dinsdag ben ik dus weer gewoon naar werk gegaan, maar hoe later het werd in de dag des te slechter ik me ging voelen. Dan had me al eerder gebeld die dag om te zeggen dat ook de jongens weer niet lekker waren en dat het erop leek dat Noah een goede luier uitslag had. We hebben de jongens dan ook gelijk maar even naar de dokter gebracht. Ik begon eerlijk gezegd bang te worden, dat we te vroeg waren gestopt met de antibiotica bij Skyler en dat we nu allemaal strep hadden.

De jongens hebben allebei negatief getest voor strep en de dokter gaf aan dat ze onze symptomen de afgelopen week heel veel gezien heeft. We hebben een creme gekregen voor de luier uitslag, maar verder geen medicijnen, omdat we het gewoon uit zullen moeten zitten. We hebben toen snel een broodje gehaald bij de Subway en zijn weer naar huis gegaan.

Ik had het broodje nog geen half uur op en ik begon me weer ontzettend misselijk te voelen. Ik heb van dinsdag avond tot woensdag ochtend vroeg alleen maar weer gespuugd en gespuugd. Ik heb me in een lange tijd niet zo beroerd gevoeld, buiten de miskraam, maar dat was anders. Woensdag overdag heb ik zo goed als slapen door gebracht en ‘s avonds heb ik als een vaatdoek op de bank gehangen. Dan was verschrikkelijk lief, want hij heeft zowel mij verzorgd, als iedere luier van de jongens verschoond en alle traantjes weg gekust. Vandaag voel ik me al een stuk beter, hoewel nog wel erg moe. Niet te geloven dat je van een paar dagen ziek zo moe kunt worden.

Ondanks dat we dit jaar nog weinig sneeuw hebben gehad, ben ik toe aan de lente. Ik wil lekker buiten in het zonnetje kunnen zitten, mijn ramen en deuren open hebben en het hele huis lekker door laten luchten. Misschien een grote voorjaars schoonmaak houden, maar vooral ben ik toe aan geen ziektes….

Afscheid nemen blijft moeilijk

Hoe vaak ik het ook doe, het wordt niet gemakkelijker. Afscheid nemen is iets waar ik nooit naar uit kijk en zo ook niet vanmorgen. Na al zo veel keer afscheid te hebben genomen denk je toch dat het eens wel een makkelijker wordt, maar ik denk dat dat nooit zal gebeuren.

Mijn vader had gisteren al aangegeven dat hij liever had dat we met zijn tweeën naar het vliegveld zouden gaan, omdat het dan misschien niet zo zwaar zou vallen. We dachten beide dat het dan misschien iets makkelijker zou zijn voor allemaal. We waren bang dat als Skyler zou gaan huilen, dat we allemaal zouden gaan huilen.

Na vanmorgen de laatste spullen te hebben ingepakt en nog een bakje koffie te hebben gedronken, heeft hij dan ook afscheid genomen van de jongens. Ik denk dat het inderdaad wel een goed idee was om het zo te doen,  want Skyler dacht geloof ik dat opa met mij mee ging naar werk. Na het afscheid zijn we dan met zijn tweeën naar het vliegveld gereden.

Gisteren hadden we al online ingecheckt en zijn instapkaarten uitgeprint, omdat er de laatste keer een ontzettend lange rij stond voor het inchecken en de tassen controle. Vandaag konden we zo door lopen om zijn koffer af te gooien en was hij al binnen 5 minuten door de controle heen. Vanaf dat punt mag ik natuurlijk niet meer mee, dus toen hij aan de andere kant stond, kreeg ik het eerlijk gezegd best moeilijk. Het afscheid nemen blijft moeilijk!

Vlak voordat hij de lucht in ging belde hij nog even dat hij aan boord was, vervolgens belde hij ongeveer 3 uur later van Detroit, waar hij moest overstappen op zijn vlucht naar Schiphol. En zojuist kijk ik naar zijn vlucht en is hij, als de gegevens kloppen, gewoon een uur eerder in NL aangekomen. Mijn broertje Christiaan, zou hem ophalen van het vliegveld, dus ik hoop wel dat hij daar inmiddels al is gearriveerd, zodat mijn vader niet al te lang hoeft te wachten.

Nadat ik mijn vader naar het vliegveld heb gebracht, ben ik gewoon naar werk gegaan. Bij thuiskomst was het eerste dat Skyler aan mij vroeg, waar opa was. Hij heeft een paar keer om hem gevraagd vanavond en was erg huilerig. Volgens mij snapte hij heel goed dat opa weer weg was. Toen ik Noah vervolgens naar bed ging brengen, kwam Skyler mij nog even vertellen dat opa ook Noah nog een kusje moest geven en toen keek hij even naar buiten of opa misschien voor de deur stond te roken, maar toen hij hem niet zag draaide hij zich om en toen realiseerde hij zich toch echt dat opa weer naar huis is.

Nog een paar maandjes, dan is hij hopelijk al weer hier! Wij gaan in ieder geval alvast af tellen!

Eerste blog van 2012

En zo zaten we al weer in 2012. Raar om te denken dat gisteren, vorig jaar was. Vorig jaar klinkt zo ver weg! 2011 laten we nu achter ons en 2012 gaan we vol goede moed beginnen.

Nou ja, de goede moed is er wel, alleen gaat het nog niet echt goed. Skyler is al 4 dagen aan het spugen en aan de diarree. Gisteren ben ik nog maar even met hem bij de dokter geweest en hij blijkt strep te hebben. Hij spuugt niet aan een stuk door, maar het was genoeg om hem toch maar even mee te nemen naar de dokter toe. We hebben nu antibiotica gekregen voor de strep en een ander medicijn om zijn maag wat tot rust te brengen. De laatste dagen is hij erg hangerig en wil graag bij mij op schoot liggen, Hopelijk is hij nu snel weer de oude.

We vermoeden dat hij het waarschijnlijk van Noah heeft gekregen. Zeker weten doen we het niet, maar vorige week was Noah heel erg aan de diarree, maar we dachten dat dat misschien te wijten was aan het krijgen van tandjes. Buiten de diarree heeft Noah gelukkig nergens last van gehad. We hopen nu alleen dat Noah het niet weer terug zal krijgen van Skyler.

Gelukkig hebben we wel een goede kerst achter de rug. Heel eerlijk gezegd keek ik er niet heel erg naar uit, na de miskaam, maar je kunt niet alles stop zetten en het was voor Skyler de eerste echte kerst dat hij een beetje begreep dat Santa zou komen en cadeautjes zou komen brengen. Bovendien is mijn vader natuurlijk ook hier. Op kerstavond hebben we een heerlijke maaltijd klaar gemaakt en hebben we op ieder bord een cadeautje neer gelegd. Iedereen heeft een nieuwe pyjama gekregen, een traditie die we ieder jaar voort willen zetten. De jongens zijn op een redelijk normale tijd naar bed gegaan, maar ik denk dat Skyler een beetje zenuwachtig was, want hij viel uiteindelijk pas rond 23.00 uur in slaap.

Kerstochtend was ontzettend geslaagd. Skyler werd rond 07.30 uur wakker, waarna mijn vader nog heeft geprobeerd om hem even terug naar bed te laten gaan, maar daar viel hij toch mooi niet voor. Zijn gezichtje bij het zien van alle cadeautjes was helemaal geweldig! Zowel Skyler als Noah zijn ontzettend verwend met speelgoed en kleding. Ook wij mogen niet klagen, ik heb een nieuwe grote crockpot geregen die ik al een tijd wilde hebben en een hele mooie draadloze printer. Dan is verwend met een Kinect voor de xbox en ook opa is niet vergeten!

‘s Middags zijn we bij Chantal en Justin geweest om de kerst met de familie te vieren. Hier hadden we lootjes getrokken voor de kinderen en dus zijn de jongens ook hier weer verwend. ‘s Avonds waren we, zoals ieder jaar, uitgenodigd bij Mindy thuis en ook hier hadden we lootjes getrokken, alleen nu voor iedereen, dus ook hier hebben we weer cadeautjes uitgewisseld. Op zich was het dus een hele geslaagde dag.

De dag na de kerst heb ik wel gelijk de kerstboom opgeruimd en het huis schoon gemaakt. Ik had opeens ontzettend genoeg van de boom en was blij dat alles weer weg was. Het enge nadeel is wel dat het huis gelijk zo kaal lijkt, maar daar waren we gelukkig wee snel aan gewend.

Skyler heeft een keer naar de boom gevraagd, maar hij was het al snel weer vergeten. Hij is met zijn aandacht meer bij mijn vader. Vanaf de dag van aankomst zijn zowel Skyler als Noah mijn vaders kleine schaduwen. Overal waar hij gaat, gaan zij ook. Gelukkig geniet mijn vader net zoveel van hen als zij van hem. Vooral nu is het wel fijn dat ze zo van elkaar kunnen genieten. We hebben helaas niet zo veel leuke dingen kunnen doen. Met de miskraam heb ik weinig zin gehad om iets te doen, bovendien voelde ik me ook niet al te lekker. En dan ook Noah en Skyler die niet helemaal lekker waren en zijn, dat helpt natuurlijk ook niet mee. Maar zoals ik al schreef, opa en de jongens genieten ontzettend van elkaar en wij natuurlijk ook. En dat is natuurlijk het aller belangrijkste.

We gaan nu aan de laatste dagen met mijn vader beginnen. Vrijdag gaan we helaas al weer afscheid nemen, maar gelukkig niet voor lang. Hij wil namelijk deze zomer al weer terug komen en dan ook weer voor de kerst!! We kijken er nu al naar uit, maar eerst gaan we nog even van de laatste dagen genieten.