Back to work

Wanneer ik terug naar werk zou gaan, hing af van Khloé. In de eerste instantie liep mijn zwangerschaps verlof af op vrijdag 4 januarie en zou ik op maandag en dinsdag 2 vrije dagen nemen, om de laatste twee dagen van mijn vader zijn bezoek nog lekker thuis te zijn. Toen belandde Khloé helaas in het ziekenhuis en heb ik mijn werk opgebeld om te zeggen dat ik niet zou komen en heb ik geregeld dat ik langer verlof kreeg.

Afhankelijk van wanneer Khloé van de zuurstof af zou mogen, zou ik besluiten wanneer ik weer zou gaan werken. Ik wilde thuis blijven, zolang Khloé nog vervolg bezoekjes af moest leggen aan de kinderarts en nog aan de zuurstof zou liggen, zodat ik me niet druk hoefde te maken of alles thuis wel goed zou gaan. Op maandag mocht ze van de zuurstof af en dus ben ik op woensdag al weer begonnen.

Wat valt dat zwaar tegen zeg. Sowieso is de zwangerschaps verlof regeling hier natuurlijk heel anders dan in Nederland en als je het mij vraagt is het verlof hier veels te kort. Ik heb bij alle 3 de kinderen door gewerkt tot aan de bevalling, bij Skyler liep ik zelfs met weeën op werk. En daarna kreeg ik maar 6 weken. Vergeleken met NL is dat natuurlijk helemaal niets. Aan de andere kant mag ik ook niet klagen, want ik heb ook verhalen gehoord van mensen die nog veel sneller aan de slag moesten, omdat niet iedere werkgever zwangerschaps verlof aanbied.

Buiten dat het verlof naar mijn idee kort was, vielen de eerste werkdagen ook gewoon tegen. Het was erg druk op werk en na nog geen 5 minuten binnen te zijn werd ik al van alle kanten aan gevallen met vragen over van alles en nog wat. Het was gewoon alsof ik helemaal niet weg ben geweest. De manager van de klant heeft me ook nog bij zich geroepen. Hij wilde graag weten hoe het met Khloé ging. Hij was zich rot geschrokken. Hij bood ook nog aan, dat als ik meer tijd nodig had en UPS moeilijk zou doen, dat hij mijn dagen zou betalen!! Wat dat betreft heb ik het wel getroffen met mijn baan. Ik heb een goede relatie met de klant op gebouwd en ze zijn altijd heel erg met ons begaan. Zo blijkt maar weer uit zijn aanbod.

Ik was overigens niet de enige persoon die moeite had met de verandering. Khloé had ook wat moeite met de aanpassing dat mama weer naar werk was. Volgens Dan heeft ze de hele dag wat liggen huilen. Gelukkig niet hart verscheurend, maar je kon duidelijk merken dat ze niet in haar hum was. Gelukkig ging het tegen vrijdag al een stuk beter. Zij moest waarschijnlijk, net als ik wennen. We zijn 7.5 week onafscheidelijk geweest en zelfs toen Khloé in het ziekenhuis lag ben ik minimaal bij haar weg geweest. Gelukkig hoeft ze alleen te wennen aan het feit dat ik weer gewoon moet werken en niet aan een kinderdag verblijf, want Dan is overdag gewoon thuis, net als bij de jongens.

De zondag voordat ik weer naar werk ging, hadden we overigens nog een goede schrik met Dan. Hij was aan het werk en zou rond 18.00 uur thuis komen, maar rond 17.00 uur hoor ik de voordeur open gaan. Terwijl hij binnen komt lopen, kijk ik hem aan en zie dat zijn gezicht verschrikkelijk rood is, alof hij ontzettend had gehuild. Mijn eerste gedachte was dat er iemand was overleden. Totdat hij begon te spreken en ik hem goed aan keer. Zijn gezicht was namelijk niet alleen rood, maar ook op gezwollen. Zijn ogen waren dik, zijn lippen waren dik en zijn lippen begonnen zelfs blauw te worden. Daarbuiten leek het net alsof iemand Dan zijn keel dicht kneep, met de manier waarop hij praatte. Hij zei ook dat hij heel erg veel moeite had met adem halen. Het bleek dat hij op werk een vitamine pakketje had gekocht en in een van de vitaminen zat bijen pollen. Laat hem nu allergisch zijn voor bijen. Hij heeft geen epi pen thuis, dus heb ik hem gelijk naar de urgent care gestuurd, vanwege Khloé en aar zuurstof kon ik niet met hem mee, maar de urgent care zit hier maar 5 minuten vandaan. Daar aangekomen werd hij gelijk  naar binnen gehaald, waar hij 2 prednison prikken heeft gekregen, een epi pen prik, 2 prikken met Benadryl, een infuus en hij werd aan de zuurstof gelegen. Gelukkig knapte hij al snel op en mocht hij dezelfde avond nog naar huis.

En nu is het al weer zaterdag. En dus komt maandag al weer snel dichtbij. Ik ben me mentaal alvast maar aan het voorbereiden op een zware week, maar hopelijk heb ik snel mijn routine weer gevonden waardoor alles weer normaal aan zal voelen. Vanmorgen heb ik me eerst nog even laten verwennen. Carrie wordt morgen 30 en ik heb haar getrakteerd op een pedicure. Na zo een zware eerste week, is zo een momentje een heerlijke verwenning. Ach als het volgende week weer zo een zware week is, moet ik mezelf misschien nog maar een keer verwennen, hoewel ik niet denk dat Dan of mijn portemonnee daar vrolijk van zullen worden, haha!

PICU

PICU, of beter bekend als de Pediatric Intensive Care Unit, is waar wij 4 dagen van de afgelopen week hebben doorgebracht met Khloé. In mijn vorige blog schreef ik dat we ziek 2013 het jaar in zijn gegaan en we hadden nooit gedacht dat het zo erg zou worden.

Op woensdag hebben we Khloé voor controle bij de kinderarts gebracht, na ons bezoek aan de urgent care op dinsdag. Hier werd inderdaad geconfimeerd dat zij bronchiolitis zou hebben en kregen we een recept mee om haar uit te laten zuigen, mocht zij het heel benauwd krijgen. In de nacht van woensdag op donderdag, ben ik met haar naar het Riverton ziekenhuis gereden om haar inderdaad uit te laten zuigen. Ik schrok best van het slijm dat er uit zo een klein lichaampje kan komen, maar het luchtte heel wat op voor Khloé en ze werd gelijk een stuk rustiger. Er werd ons verteld dat het recept goed was voor 7 dagen en dat we onbeperkt terug konden komen, zonder eerst een nieuw recept te halen. Donderdag middag besloten we om haar opnieuw uit te laten zuigen. Het ging op dat moment nog niet heel slecht met haar, maar we konden merken dat ze best wel last begon te krijgen van het slijm.

Voordat ze werd uitgezogen werd het zuurstof gehalte in haar bloed gemeten en dar kwam uit op een score van 75. De zuster gaf aan dat dat nooit een goed getal zou kunnen zijn. Want zo laag zou ziekenhuis opname betekenen en bovendien konden we wel horen dat Khloé het benauwd had, maar ze zag er niet verschrikkelijk uit. Na het uitzuigen, kwam de score echter maar weinig omhoog en deze bleef nu onder de 86 schommelen. Na overleg met een kinderarts werd er vervolgens besloten om Khloé toch maar op te nemen.

Eenmaal op de kinderafdeling, werd ze aangesloten op zuurstof en de kinderarts kwam haar onderzoeken. Ze besloten om haar een nachtje te houden en te kijken of de zuurstof haar zou helpen. Helaas kreeg zij het steeds benauwder, ondanks dat ze haar inmiddels al een paar keer hadden uitgezogen en de arts wilde een bloedtest doen, om te kijken of de koolstofdioxide die uitgeademd wordt, haar lichaam wel allemaal aan het verlaten was. Als dat niet het geval is, dan spreekt men namelijk van vergiftiging. De nummers kwamen niet super hoog terug, maar wel hoog genog dat de kinderarts zich ernstige zorgen begon te maken. Vanaf dat moment ging alles heel snel. Dan was inmiddels naar het ziekenhuis toe gekomen met wat spulletjes voor mij, denkend dat wij een nachtje in het ziekenhuis zouden zijn. Ik was blij dat hij op dat moment ook aanwezig was.

Voordat we het goed en wel in de gaten hadden, werd er gesproken over opname op het Primary Children's ziekenhuis. Vervolgens hoorden wij woorden als Intensive Care en Life Flight. Op het moment dat je Life Flight hoort, trekt de grond even onder je voeten vandaan. Bij Life Flight denk je aan een levens reddende helikopter vlucht, een zelfde vlucht die zowel Angela als Daniel hebben moeten maken na hun ongeluk in 2010 en Angela overleed. Binnen een tijd van 15 minuten, zat ik in een helikopter en lag mijn kleine meisje van net 5.5 week oud op een brancard aan de beademing. Een van de dokters die met de helikopter mee kwam, zei dat ze besloten hadden voor een helikopter, in plaats van een ambulance rit, omdat we met de helikopter binnen 10 minuten op het andere ziekenhuis zouden zitten en er met de ambulance 45 minuten over zouden doen. En gezien het feit dat Khloé erg hard achteruit ging, wilden zij geen risico’s nemen.

En zo kwam Khloé in de nacht van donderdag op vrijdag op de PICU terecht. Hier werd buiten de bronchiolitis ook RSV geconstateerd. In princiepe was het alsof we alles weer opnieuw mee maakte met Noah, alleen dan erger. Hij heeft namelijk maar een nachtje in het ziekenhuis door gebracht en heeft nooit op de IC gelegen. Helaas bleek alles, net als bij Noah viraal en kon er dus geen antibiotica toegediend worden, omdat dat geen nut zou hebben. In de dagen dat Khloé op de PICU heeft gelegen kreeg zij een zogenoemde “high flow” zuurstof toegediend van 8 liter per minuut en kreeg melk door middel van een sonde en lag zij tevens aan een infuus. Meer kon er niet voor haar gedaan worden. De eerste dag ging het zo slecht met haar dat er zelfs gesproken werd over intubatie, wat in houdt dat zij aan de beademing zou komen te liggen. Gelukkig heeft onze kleine meid heel hard gevochten en is dat er niet van gekomen.

Stukje bij beetje, liet Khloé zien dat ze een klein vechtertje is en dat het steeds beter met haar ging. Na 4 dagen mocht ze dan eindelijk van de PICU af naar een gewone kamer, maar lag ze nog wel altijd aan de zuurstof. Na 2 dagen in de gewone kamer mochten we naar huis met zuurstof en op de voorwaarde zat ze natuurlijk wel in de gaten wordt gehouden door haar kinderarts. Gelukkig gaat het inmiddels een stuk beter met haar, ondanks dat ze nog aan de zuurstof ligt. Ook heeft ze nog een nare hoest die bij bronchiolitis hoort, maar ook die begint langzaam aan weg te trekken. Het is aan haar zelf te merken ook dat ze zich beter voelt, we krijgen volop lachjes van haar de laatste dagen.

 

Wat zijn wij blij dat we besloten om haar opnieuw uit te laten zuigen op donderdag middag en het is een geluk bij een ongeluk dat we wisten op welke dingen we moesten letten, door alles wat we met Noah mee hebben gemaakt. Ik kan met alle eerlijkheid zeggen dat dit de engste dagen zijn geweest die ik ooit heb mee gemaakt. Met Noah was het allemaal eng, maar dit overtreft toch alles. Gelukkig is ze nu weer lekker thuis bij ons.

Deze laatste week, was tevens de laatste week dat mijn vader bij ons was. Ergens was dat natuurlijk erg fijn. Hij heeft ons veel geholpen met de jongens, waardoor ik bijna niet bij Khloé vandaan ben geweest en als ik wel een uurtje naar huis ging om even bij de jongens te zijn, dan was Dan bij haar. Het was voor hem ook erg moeilijk om Khloé, zo klein aan allerlei slangetjes te zien in een ziekenhuis bed op de IC. En op de dag van vertrek lag Khloé nog in het ziekenhuis. Ondanks dat we op dat moment wel op een gewone kamer lagen, ging hij toch niet met een fijn gevoel naar huis.

Gelukkig heeft hij toch wel van zijn bezoek genoten, ondanks de laatste week en de ziektes die er bij ons door het huis zijn getrokken. Het was voor de jongens ook erg fijn om opa bijna 4 weken aan hun zij te hebben en zij missen hem best wel. Ze vragen nu ook al wanneer hij weer terug komt. Waarschijnlijk wordt dit met de kerst weer, daar is hij nog niet helemaal overuit. Hopelijk zal dat bezoek er een zijn, zonder ziektes, waarin  we allemaal heerlijk kunnen genieten!

Ziek naar 2013

Hoe zou het toch zijn om een keer een maand over te slaan kwa ziektes? Het zou heel erg fijn zijn om dat een keer mee te mogen maken. Zeker nu met een baby in huis. Uiteraard is het te verwachten dat er hier of daar een griep het huis binnen sluipt met 3 kleine kinderen, waarvan er een naar pre school gaat. Maar een keer een maandje overslaan zou niet gek zijn. Dat is ook een reden waarvoor zowel ikzelf als de jongens een griep prik hebben gekregen. De jongens een paar weken voor de geboorte van Khloé en ik in het ziekenhuis, na de geboorte. Helaas lijkt het tot nu toe nog niet te helpen, want we zijn 2013 al weer goed begonnen.

Bijna iedereen is ziek in huis. Mijn vader voelt zich beroerd, hij heeft last van koude rillingen, ontzettende hoofdpijn en zit verstopt en heeft pijn in zijn keel. Dan heeft last van een verstopte neus en gaf van de week al aan pijn in zijn keel te hebben. Noah hoest zijn longen uit zijn lijfje vandaan en heeft goede koorts en helaas is ook Khloé de dans niet ontsprongen. Tot nu toe lijken Skyler en ikzelf gespaard te blijven, maar ik ga nu eerst even afkloppen op hout.

Voornamelijk Khloé en Noah maken we ons druk om. Noah vanwege zijn ziekenhuis opname kort na zijn geboorte met onder andere RSV en de nasleep die dat gehad heeft. En Khloé omdat zij pas 5 weekjes oud is. Noah hebben we bij voorbaat al weer aan de albuterol inhaleringen gezet (op eerder aanraden van de arts wel te verstaan) en zijn koorts is redelijk onder controle. Khloé daarentegen mag niets hebben, omdat ze nog zo klein is.

Dinsdag avond ben ik met haar bij de urgent care geweest, vanwege koorts en een hele nare hoest. Zij heeft daar een albuterol behandeling gekregen omdat er een ruis in haar longen zat. De dienst doende arts hoopte haar hiermee wat makkelijker adem te laten halen. Haar zuurstof gehalte in het bloed was gelukkig wel goed. Verder werden we naar huis gestuurd met het advies haar goed in de gaten te houden en het op zijn beloop te laten. We mochten thuis ook albuterol toedienen als we dat nodig vonden. Vandaag moest zij terug komen bij ons eigen dokters kantoor om haar opnieuw na te laten kijken. Hier werd helaas toch bronchiolitis geconstateerd, maar ook nu heeft ze verder geen medicijnen gekregen. Ook nu moeten we haar heel goed in de gaten houden, zodat het niet verder uit zal breiden naar RSV. We weten, mede door de gebeurtenis met Noah, waarop we moeten letten. Wel hebben we een recept mee gekregen om een diepe uitzuiging te laten doen als we dat nodig vinden. We hopen nu dus heel hard dat we RSV kunnen voorkomen met veel rust en haar goed in de gaten te houden.

En zo zijn we het nieuwr jaar dus al weer 'goed' begonnen. We hebben overigens wel een fijne oudejaars avond gehad. We zijn zoals ieder jaar bij Mindy thuis geweest, waar we hebben genoten van finger foods en de hele avond spelletjes hebben gespeeld. Dan moest helaas werken, maar was om 23.00 uur klaar, dus we hebben wel samen het nieuwe jaar in kunnen luiden.

2013! We zijn benieuwd wat dit jaar ons gaat brengen. Het hoogtepunt van 2012 was voor ons de geboorte van Khloé.  Ons dochtertje, waarvan we zo lang droomdn en niet wisten of we uberhaupt wel een dochtertje zouden kunnen krijgen (vanwege de statistieken in Dan zijn familie). We hopen dat 2013 een heel mooi jaar zal worden, waarin we veel nieuwe, mooie herinneringen zullen maken en natuurlijk volop zullen genieten van onze kinderen en de dingen die zij iedere dag opnieuw leren en ontdekken.

Wij wensen al onze familie, vrienden en natuurlijk de lezers van onze blog een geweldig goed nieuw jaar, met veel liefde, geluk en gezondheid toe en dat alle dromen uit mogen komen. En dat alle nieuwjaars resoluties volgehouden gaan worden.