United States Citizenship

Op 7 December 2006 vroegen we voor mij een visum aan om naar Amerika te verhuizen. Ik had me voor die tijd op het internet aangemeld op een forum, waar ik veel informatie heb kunnen vinden wat betreft de aanvraag en het hele proces er om heen. Ook waren daar mensen die in hetzelfde traject zaten, dus we hebben veel informative en ervaringen uit kunnen wisselen. Zo wisten we ook dat we voor de aanvraag het een en ander te regelen hadden. Toen dat allemaal gedaan was, dienden wij op 7 December officieel onze aanvraag in.

Met zo een aanvraag is natuurlijk niet alles klaar. Op dat moment ging het hele traject pas echt beginnen. Nog meer papierwerk invullen, een medisch onderzoek laten doen, nog meer papieren invullen, omdat wij een sponsor nodig hadden die financieel garant wilde staan voor mij en uiteindelijk het zo genoemde interview, waarbij we te horen zouden krijgen of mijn visum goed gekeurd zou zijn.

Het hele proces heeft best wat stress met zich mee gebracht, omdat het allemaal niet zo verliep zoals we verwacht hadden en er een paar keer vertraging opgelopen was, maar uiteindelijk werd onze aanvraag op 26 Maart van 2007 eindelijk goed gekeurd. Danny was op dat moment al bijna 2 en halve maand in Amerika. Hij was vanwege de ziekte van zijn moeder al in Januarie vertrokken. Iets waar we achteraf heel blij om waren, want zij is in Juni van dat jaar overladen. Zo heeft hij toch nog wat quality time met haar door kunnen brengen. Op 6 April was het vervolgens zo ver dat ik naar Amerika vertrok.

In de tijd dat ik in Amerika ben, heb ik eenmaal mijn zogenoemde greencard moeten laten vervangen.  Omdat Dan en ik op de tijd van de aanvraag minder dan 3 jaar getrouwd waren, had ik een “conditional permanent resident” status. Nadat deze condities verwijderd waren, kreeg ik een greencard die 10 jaar geldig was. Mijn greencard zou op 8 Juli 2019 verlopen.

Omdat mijn greencard dit jaar zou verlopen, moesten we een keuze maken. De greencard laten verlengen, of citizenship aanvragen en overal vanaf te zijn. We hebben dan ook gekozen om de citizenship aanvraag in te dienen. Op die manier zou ik verder niets meer hoeven te verlengen, geen extra kosten meer hebben en zo kan ik een Amerikaans paspoort aanvragen en ook stemmen in de Amerikaanse verkiezingen. Met alle veranderingen in het land, leek het on sook het verstandigst om de aanvraag in te dienen, want je zou er toch niet aan moeten denken om gedeporteerd te kunnen worden. We hebben alles het hele traject officieel gedaan, maar je weet tenslotte maar nooit.

Op 1 Augustus 2018 heb ik de aanvraag en de bijbehorende check electronisch verstuurd. Op 3 Augustus kreeg ik een melding dat er een afspraak was gemaakt voor mijn biometrics en die afspraak stond voor 20 Augustus. De biometrics appointment was niet echt bijzonder, en ik stond met een half uurtje al weer buiten. Mijn vingerafdrukken zijn genomen en er is een foto gemaakt. Verder kreeg ik een boek met 100 vragen ter voorbereiding op mijn interview en dat was het.

Ik heb het hele process online in de gaten kunnen houden en hieruit bleek dat de afhandeling van mijn aanvraag zo een 12 maanden kon duren. Iedere maand checkte ik mijn aanvraag en iedere maand werd er een maand afgetrokken, dus het leek erop dat alles in Augustus van dit jaar afgehandeld zou zijn. Toen ik eind Mei weer checkte, stond er dat de 12 maanden veranderd was naar 19 maanden. Dat hadden we niet verwacht, maar uiteindelijk kun je daar zelf verder niets aan doen. Het rare was wel dat ik op 3 Juni toch een brief had met de afspraak voor mijn final interview. Verwarrend, maar goed.

Mijn final interview vond op 8 Juli plaats. Ik had me al goed ingelezen op het internet en er stond vaak bij dat het interview eigenlijk ook niet zo heel veel meer voor stelt, maar toch was ik best een beetje zenuwachtig. Ik heb samen met Noah het boek met 100 vragen bestudeerd en voelde me daar eigenlijk wel goed bij. Ik werd naar binnen geroepen en kwam een kantoor binnen met 2 heren. De ene mijnheer was de ander aan het leren hoe of wat. Vervolgens moest ik mijn gegevens nog een maal herhalen en controleren. Ook werden mij nog een aantal standaard vragen gesteld, voordat we door gingen naar de test. Voor de test moest ik kunnen aantonen dat ik Engels kon spreken, lezen en schrijven. En uit het boek van 100 vragen zou ik 10 vragen kunnen krijgen om te beantwoorden. Daarvan moest ik er minimal 6 goed hebben. Ik heb de eerste 6 vragen goed beantwoord en hierdoor was het ook niet meer nodig om nog meer vragen te beantwoorden. Er werd mij verteld dat mijn aanvraag goed gekeurd was en dat ik nog even plaats moest nemen in de wachtkamer. Hier werd mij een brief overhandigd met mijn afspraak voor de naturalizatie ceremonie.

18 Juli was het zo ver. Ik moest om 13.15 uur aanwezig zijn voor mijn ceremonie. Om 15.00 uur zou Arnold, die een week na mij zijn citizenship aanvraag had ingediend, zijn ceremonie hebben. Samen met mij werden zo een 50 andere mensen genaturaliseerd. We moesten onze greencard inleveren en we werden allemaal welkom geheten. Na de welkomst speech werden alle landen, die tijdens deze ceremonie vertegenwoordigd waren, erkend. Vervolgens moesten wij allemaal de “oath of allegiance” opzeggen, waarna we allemaal welkom zijn geheten als staatsburgers van de Verenigde Staten. Verder hebben we de “pledge of allegiance” opgezegd en werd het volkslied gezongen. Ook werd er een video vertoond waarop de huidige president zijn nieuwe “broers en zusters” welkom heette. Het process verliep best snel en was bijzonder om mee te maken. We zijn nog gebeleven om ook bij Arnold zijn ceremonie aanwezig te zijn. Het is een special gelegenheid en het is ook wel bijzonder geweest om samen door hetzelfde process heen te gaan.

Surprise!

Where to start, where to start….? We pakken de draad maar op in maart sinds de laatste blog in februari was. In maart is Dan weer een jaartje ouder geworden. Een jaar of twee geleden liet hij eens vallen dat hij graag zou willen skydiven en dat dat iets is dat altijd al op zijn bucket list heeft gestaan. Zo ben ik gaan zoeken of er hier iets in de buurt gedaan werd en vond Skydive Utah in Tooele. Zelf heb ik hier totaal geen behoefte aan, dus ik heb Arnold gebeld en gevraagd of hij misschien met Dan mee zou willen gaan, omdat hij ook al eens aangegeven had om dat te willen doen. Voor Dan zijn verjaardag heb ik dan ook een skydive pakket gekocht. De sprong zou een week na zijn verjaardag plaats vinden.

Helaas kwam die dag en ging voorbij zonder dat zij konden springen. We kregen die ochtend al vroeg een berichtje dat het weer niet mee zat, dus werd de sprong verplaats naar halverwege april. Helaas lukte het op die dag ook niet, hoewel we hele goede hoop hadden en zelfs naar Tooele gereden waren. Nadat ze ingecheckt waren en de safety video hadden bekeken kregen we te horen dat het laatste vliegtuig voor die dag net vertrokken was, omdat er weer een storm aan zat te komen.

Op 4 mei, mijn eigen verjaardag, zouden ze het nogmaals gaan proberen. Het weer voor die dag zag er goed uit en het was inderdaad een prachtige dag. Omdat zij de vorige keer al ingecheckt waren, hoefden we dat proces niet opnieuw te doen en we mochten gaan wachten totdat het tijd was voor hun sprong. Dat wachten duurde een eeuwigheid. Zij hadden om 13.00 uur een afspraak, maar sprongen uiteindelijk pas na 17.00 uur. Dit blijkt overigens heel normaal te zijn.

Dan en Arnold werden geroepen om zich in de harnassen te hijsen en voor wat verdere instructies en om de instructeurs te ontmoeten. Je mag niet alleen springen, daar moet je een x-aantal sprongen voor hebben gedaaan, dus het werd een tandum dive. Vervolgens mochten zij het vliegtuig in. De kinderen en ik hebben het vliegtuig gevolgd en geprobeerd om te kijken waar ze sprongen, maar dat is nog niet eens zo makkelijk. Uiteindelijk nadat de parachuten geopend waren konden we zowel Dan als Arnold vinden. Ze hebben beide een geweldige ervaring gehad en zouden het allebei zonder twijfelen, zo weer doen!

Na het skydiven zijn we met Arnold en de kinderen uit eten geweest voor mijn verjaardag. Keri was de hele dag aan het werk en heeft ook het skydiven niet kunnen zien. Erg vond ze dit overigens niet, want ze vond het maar helemaal niets.

Vanaf maart hebben we het ook druk gehad met sport. Skyler heeft er weer een seizoen van baseball opzitten, Noah heeft zijn eerste voetbal seizoen achter de rug en Khloé weer een seizoen van dansen dat afgerond werd met een recital. Ook is Noah nu helemaal klaar met zwemmen, omdat hij door mocht stromen naar competitie en Khloé is inmiddels in level 4.

Dit baseball seizoen voor Skyler was een geweldig seizoen. Aan het einde van het vorige seizoen is hij een keer heel hard geraakt door de bal, waardoor hij een beetje angstig was als hij aan slag was. Hij feet dit seizoen alle wedstrijden op first base gestaan en heeft daar echt zijn plek gevonden. Aan slag ging iets minder goed, totdat op een avond hij de bal een keer heel hard het veld in sloeg en alle angst van hem af viel. Toen was hij niet meer te stoppen. Hij heeft, ondanks dat ze meerdere wedstrijden verloren, een geweldig seizoen gehad en hoopt volgend seizoen bij dezelfde coach te mogen spelen.

Noah heeft na het zwemmen gekozen voor voetbal. Hij wilde in de eerst instantie op basketball, maar daarvoor waren nog geen inschrijvingen, dus besloot hij om op voetbal te gaan. En wat een keuze was dat. Hij heeft het zo ontzettend naar zijn zin gehad dat hij heeft aangegeven basketball voorlopig te laten voor wat het is. Het is zo verschrikkelijk leuk om de jongens zo in hun element te zien.

Op 30 mei was ik even weg gelopen van mijn telefoon op werk, toen ik terug kwam en zag dat ik 2 gemiste oproepen had van mijn vader. Dat gebeurd bijna niet dat hij belt terwijl ik op werk ben, dus dan schrik ik even. Toen ik hem terug probeerde te bellen en er vervolgens niet werd opgenomen, kreeg ik een bericht met de vraag of de koffie klaar stond. Een volged berichtje gaf aan dat hij op het vliegveld stond en opgehaald kon worden bij pick up 7! Wat een geweldige verrassing.

Wij hadden hem deze zomer totaal niet verwacht, omdat hij in December al aan had gegeven niet genoeg dagen te hebben om twee maal te komen dit jaar. Maar omdat hij een paar keer in moest vallen op werk, kon hij toch wel.

Zo gingen wij de weer erna met zijn zessen kamperen bij Moon Lake. Wij hadden dit al in de planning staan met Freddy en Kerry, maar nu kon opa met ons mee. Wij zouden van zondag tot woensdag gaan en Dan zou dan woensdag weer gewoon naar werk gaan. Het was een beetje fris bij aankomst en de eerste nacht was behoorlijk koud. Bij het opstaan de volgende dag voelde mijn vader zich niet echt lekker. Hij had het kort na aankomst op Moon Lake een beetje benauwd en dat is eigenlijk niet weg getrokken. Ook had hij hoofdpijn en was hij duizelig.

Ondanks dat hij eerder mee is geweest naar Moon Lake en er nooit eerder last van heeft gehad, leek hij nu toch behoorlijk last te hebben van het hoogte verschil. In Nederland zit hij met gelijke hoogt als de zee, bij ons thuis zitten we ongeveer op 4300 feet en bij Moon Lake zaten we op 8087 feet, dus binnen een week is da teen behoorlijk verschil.

Na de eerste nacht besloten we dan ook dat het voor mijn vader beter zou zijn als hij terug naar ons huis zou gaan. Dan is met hem mee gegaan en heeft ons woensdag ochtend weer gehaald. Eenmaal thuis voelde mijn vader zich gelijk weer een stuk beter. Het was jammer dat hij niet kon blijven maar uiteindelijk was dat voor hem het beste.

De kinderen en ik hebben ons, ondanks dat Dan en Opa naar huis zijn gegaan, goed vermaakt. De kinderen hebben heerlijk met hun neefjes kunnen spelen. We zijn op het strand geweest en hebben veel gevist en alle drie de kinderen hadden voordat we weer naar huis moesten hun eigen vis gevangen!

Ik zou donderdag weer naar werk gaan, maar heb de rest van de week ook maar vrij genomen, zodat we lekker van opa konden genieten. Mijn vader heeft zich goed vermaakt en de kinderen ook. Zolang de kinderen zich vermaken, dan vermaakt opa zich ook. Opa heeft ook nog baseball wedstrijden en voetbal wedstrijden mee kunnen krijgen, dus dat was voor de jongens een grote bonus.

We hebben veel spelletjes gedaan met de kinderen, we zijn naar de bioscoop geweest, hebben thuis films gekeken en we hebben in het park gespeeld. Ook zijn we wezen barbequen bij Arnold en Keri, die een vriend uit Nederland op visite hebben en we hebben eindelijk de kopermijn kunnen bezoeken. Dit is iets dat mijn vader al jaren wilde doen, maar door een aardbeving was het bezoekers centrum al jaren gesloten. Dit jaar ging het eindelijk weer open en heeft mijn vader dat eindelijk van zijn lijstje af kunnen strepen.

(Look Opa,you live here)

Drie onverwachtte weken zijn wel weer heel snel voorbij gevlogen en vorige week hebben we helaas al weer afscheid moeten nemen, maar de vakantie voor december staat al weer vast en we kunnen niet wachten!

De tijd vliegt...

Het is al weer 3 maanden geleden sinds de laatse blog. Het is echt niet de bedoeling om zo lang niet te schrijven, maar het komt er gewoon niet altijd van. En als er dan wel tijd is, is het moeilijk om zo een lange tijd samen te vatten, maar als we het niet doen, wordt het eigenlijk alleen maar moeilijker. Ik heb het ook al eens eerder gezegd, maar ik heb bewondering voor mensen die dagelijks kunnen bloggen en hun blog ook nog interessant kunnen houden.

De laatste blog was in November. Inmiddels hebben we de verjaardagen van alle drie de kinderen gevierd. We hebben nu een meid van 6 en twee jongens van 8 en 10. Ik had laatst een foto van Skyler op mijn Instagram geplaatst en daarbij had ik geschreven dat we een keer knipperde met onze ogen en dat we ineens een jongen van 10 hadden. Dat lijkt echt zo. Het gaat allemaal zo verschrikkelijk snel. Konden we de tijd af en toe maar eens stil zetten.

Alle drie de kinderen zijn op hun verjaardag goed verwend, niet alleen door ons, maar ook door familie en vrienden. Skyler vroeg al jaren om een hondje, voor zijn verjaardag, voor de kerst en hij hoopte zelfs dat de paashaas misschien ooit een hondje zou komen brengen. Ik heb al die tijd mijn voet stijf gehouden en nee gezegd. We hadden ten slotte ook al twee katten en ik was bang dat ik als enige verantwoordelijk zou zijn voor een hond. Hoe meer redenen ik gaf om niet toe te geven aan een hond, des te harder Skyler ging werken, om te laten zien dat hij wel degelijk verantwoordelijk genoeg zou zijn voor een hond.

Toen ik eenmaal geen redenen meer kon bedenken om nee te zeggen, moesten we eerst een besluit nemen of we een hond uit het asiel zouden halen, of voor een puppy wilde gaan. Ik zou met liefde een hond uit het asiel adopteren, maar mede vanwege de katten en het feit dat we 3 jonge kinderen hebben, hebben we toch besloten voor een pup.  We zijn we de verschillende rassen een beetje gaan onderzoeken op het internet en zo zijn we uiteindlijk terecht gekomen bij een Border Collie. Verschrikkelijk energiek en heel erg slim en goed te trainen.

Vervolgens zijn we op KSL gaan kijken of er iemand puppies had, want we wilden liever zo een pup adopteren dan er een bij een fokker vandaan te halen. Na een paar dagen kwamen we op een advertentie van iemand die een 10 weken oude pup had. Zij hadden haar zelf een week eerder uit een nestje vandaan gehaald en waren er al na een paar dagen achter dat zij eigenlijk geen tijd hadden voor een pup en het veel meer werk was dan dat ze dachten. Uiteindelijk is Dan gaan kijken naar de pup en waren wij ‘s middags eigenaar van een 10 weken oude Border Collie/Blue Heeler.

Skyler wist nog helemaal nergens van af en toen hij uit school kwam die middag hebben we hem verrast met de pup. Hij barste in tranen uit van blijdschap en kon zijn ogen niet geloven. Eindelijk hadden wij een hond, waar hij al jaren om vroeg! Hij heeft haar Paige genoemd. 

Paige is nu zo een drie en een halve week bij ons en ze doet het hartstikke goed. Ze heeft geloof ik maar 3 of 4 ongelukjes in huis gehad, maar daarna niet meer. Ze is verschrikkelijk lief en vind het heel erg fijn om buiten te spelen met de kinderen. Ik moet eerlijk toe geven dat ik zelf nog een klein beetje bang was of we de juiste beslissing hadden gemaakt, maar ik ben daar nu van overtuigd.

In December was opa ook weer voor 4 weken bij ons. Hij kwam aan op de dag dat wij physical inventory deden op werk, dus ik kon hem helaas niet zelf op halen, maar gelukkig was dat geen problem. Dan heeft hem opgehaald en daarna de kinderen uit school gehaald, die zoals gewoonlijk heel erg naar opa uit keken. Toch blijft dat heel fijn om te zien.

We hebben allemaal weer met een goede verkoudheid te maken gehad, dus we zijn er niet heel veel op uit geweest, buiten het gewoonlijke shoppen dat mijn vader erg leuk vind. Maar we hebben ons niet verveeld. We hadden een paar projectjes in huis (daarover later meer) en we hebben veel spelletjes gespeeld en films gekeken en dus vooral genoten van het feit dat opa gewoon weer gezellig hier was.

Ook heeft opa zoals ieder jaar de kerst en oud en nieuw bij ons door gebracht. Hierdoor kon hij ook weer mee naar Khloé haar dance recital, iets waar zij ook altijd naar uit kijkt. Hoe meer mensen er komen kijken, des te leuker zij het vind.

Zoals ik al eerder schreef, het is moeilijk om 3 maanden samen te vatten, maar dit waren wel zo een beetje de hoogte punten. Hopelijk wordt het weer hier snel weer iets beter, zodat we er wat meer op uit kunnen en ik dan wat vaker iets leuks kan schrijven.

Onverwachte gasten en een kapotte koelkast

In Augustus is Katie geslaagd voor haar makelaars opleiding en mag zij zich nu officieel makelaar noemen. Dat kwam heel mooi uit, want Arnold en Ker hadden besloten dat zij wilden verhuizen naar West Jordan, om dichter bij Keri haar broer en haar werk te kunnen gaan wonen. Haar broer zou dan kunnen helpen met de kinderen, omdat Keri verschillende diensten werkt en Arnold ‘s nachts en daarom overdag slaapt. Ik heb Arnold en Keri verteld dat Katie nu een makelaar was en zij wilden heel graag met haar werken.

Zo stond hun huis halverwege September op de markt. Al binnen een paar dagen hadden zij een bod gekregen op hun huis en waren zij onder contract. Zelf hadden ze ook al een huis gevonden wat zij erg mooi vonden, maar door omstandigheden liep dat in het water. Al snel hadden zij een nieuw huis gevonden en alles verliep redelijk goed, totdat zij te horen kregen dat de kopers van het huis van Arnold en Keri’s huis, van de koop afzagen. Nu moest dat huis weer op de markt en daardoor was er voor iedereen vertraging, want iedereen was afhankelijk van de verkoop van hun eigen huis. In totaal waren er 7 partijen die op elkaar moesten wachten en Arnold en Keri waren de derde in deze rij.

Na ongeveer een week hadden de kopers hun huis weer onder contract en daardoor kon alles nu weer verder. De datum van tekenen was inmiddels al verzet, maargelukkig niet al te ver. Arnold en Keri konden op een zaterdag tekenen (dit was overigens de eerste officiele koop en verkoop voor Katie) en hun kopers zouden die maandag tekenen en de eerste partij zou dinsdag tekenen. Totdat Arnold en Keri weer een telefoontje kregen, de aller eerste partij is twee dagen voor de verkoop van hypotheek verstrekker gewisseld, waardoor er weer een vertraging zou zijn van een week. Omdat Arnold al 2 keer vrij had genomen van zijn werk, kon hij nu niet weer vrij krijgen, dus hebben ze in overleg met de verkoper van hun nieuwe huis, hun spullen een week voor verhuizing al naar het huis kunnen brengen en in een paar verschillende kamers kunnen zetten.

Hierdoor zaten zij nu alleen met het feit dat er totaal geen spullen meer in hun eigen huis zouden staan, dus vroegen ze ons of ze een week bij ons mochten verblijven. Wij hebben regelmatig gasten die bij ons verblijven dus was dat geen probleem. Arnold en Keri konden in de gastenkamer, of zoals de kinderen het noemen, opa’s slaapkamer. En de twee jongens gingen op een lucht matras bij Noah en Ariana ging op een lucht matras bij Khloé.

Het is achteraf gezien allemaal best mee gevallen, maar 10 mensen in een huis is behoorlijk veel. je kon vooral aan de twee kleinste kinderen merken dat het te veel stimulatie was. De derde avond was Khloé helmaal van de kaart en heeft de hele avond verschrikkelijk gehuild. Ze kon al huilen als je haar maar verkeerd aan keek. Het is ook niet makkelijk om ineens  3 andere kinderen in huis te hebben en alles in een te moeten delen. En laten we het dan maar niet eens hebben over film te zien te vinden die alle de kinderen willen kijken.

Zo een twee weken voordat Arnold en Keri tijdelijk bij ons kwamen, pakte ik ‘s avonds iets uit de vriezer toen ik tot mijn verbazing zag dat de bevroren broodjes, die je normaal gesproken de hele dag op kamer temperatuur moet laten rijzen, in de vriezer al gerezen  waren. Ook  de koelkast zelf voelde warm aan. Ik heb die avond gelijk de home warranty gebeld. Toen wij ons huis kochten hebben de verkopers betaald voor een home warranty. Na het eerste jaar hebben wij die zelf verlengd en als dit soort dingen dan gebeuren, dan komen ze of de kapotte dingen maken en anders vervangen.

Ik kan er een heel verhaal over schrijven, maar het was geen geweldige ervaring. Het bedrijf dat langs zou komen om naar de koelkast te kijken, kwam pas na 3 dagen kijken en moest toen een onderdeel bestellen dat pas na ruim een week geleverd zou worden. Toen die man eenmaal terug kwam en de koelkast gemaakt had, deed deze het weer, totdat Arnold en Keri 2 dagen bij ons waren. Opnieuw heb ik de home warranty gebeld en die gaven aan dat dezelde contractor terug zou moeten komen. Toen we hem uiteindelijk te pakken kregen, gaf hij aan dat hij pas over ruim een week een keer zou kunnen komen kijken. Ik heb toen de home warranty opnieuw gebeld en gevraagd om met een supervisor te spreken. Het is sowieso voor een gezin van 5 personen al niet fijn om uit koelers te moeten leven, maar als er 10 personen in een huis zitten, is het helemaal een ramp.

Zij hebben een nieuwe contractor gestuurd en die kwam gelijk de volgende dag al kijken. Opnieuw moest er een onderdeel besteld en vervangen worden. Na 2 dagen was ook dit onderdeel vervangen en deed de koelkast het weer, maar helaas was het nu ook weer tijdelijk. De contractoris nog een keer komen kijken maar gaf aan dat hij aan de home warranty aan zou geven dat de koelkast niet meer gemaakt kon worden.

Na zo een vier weken met problemen kwa koelkast, kregen we van de home warranty te horen dat zij ons een check zullen geven met een mooi bedrag die wij kunnen gebruiken voor een nieuwe koelkast. We kwamen er ook achter dat de koelkast net zo oud is als het huis. We zijn van de week dan ook gelijk gaan kijken voor een nieuwe koelkast. Toen we bij Lowe’s waren, zagen we dat zij de hele maand aan Black Friday doen. Er waren verschillende sets die nu in de aanbieding zijn met ruim 40% korting en verschillende rebates. Dit werd voor ons ook heel erg aantrekkelijk, omdat de andere appliances dan hoogst waarschijnlijk ook net zo oud als het huis zullen zijn. Door de korting, de rebates en het geld dat wij van de verzekering krijgen, hebben we dan ook een geweldige deal kunnen vinden voor een nieuwe koelkast, fornuis met oven, magnetron en vaatwasser en dat zal morgen afgeleverd worden!

Gelukkig hebben we in de tussentijd wel tijdelijk een koelkast in de garage gehad. Arnold en Keri hadden een extra koelkast in hun garage staan die we hierheen hebben gehaald, dus we hebben tijdens hun verblijf niet geheel uit koelers hoeven leven.

Inmiddels zitten zij al weer een week in hun nieuwe huis. Ik denk dat het voor de kinderen goed was dat zij maar een week bij elkaar waren. Het zijn best goede vriendjes allemaal, maar een week op elkaars lip was toch iets teveel van het goede. Op de ochtend van hun vertrek heeft Noah ook zijn kamer grondig opgeruimd en schoon gemaakt. Het is overigens best raar dat zij niet meer een paar huizen verder op wonen en dat we nu in de auto moeten stappen om bij elkaar op visite te gaan. Maar het is maar een kwartiertje hier vandaan, dus het valt eigenlijk wel mee.

Family visits – Deel 2

Twee nachtjes na het bezoek van Taylor en Bouke, kwam mijn vader weer aan op Salt Lake City airport. Doordat ik de vlucht altijd in de gaten kan houden via een tracker, weet ik wanneer ik van werk weg moet gaan om op tijd op het vliegveld te zijn. Technologie heeft alles wat dat betreft zo makkelijk gemaakt. Diezelfde technologie zorgde er voor dat mijn vader zijn paspoort kon scannen op het vliegveld van Salt Lake City en hierdoor in een verkorte rij kon gaan staan voor de douane. We waren dan ook al vlug thuis waar de kinderen al op ons stonden te wachten.

Een paar dagen na aankomst zouden de kinderen al weer naar school moeten dus het was fijn om nog een paar dagen met opa door te kunnen brengen. Voor donderdag hadden we familie foto’s op het programma staan. De laatste foto’s zijn al weer van anderhalf jaar geleden, dus het werd weer tijd. Foto’s blijf ik belangrijk vinden, omdat ik zelf weinig foto’s heb van mijzelf van vroeger, die liggen allemaal in Nederland en daarbuiten hebben wij misschien een hand vol foto’s van mijn moeder. Ik vind het fijn om te weten dat de kinderen later allemaal herinneringen hebben om naar terug te kunnen kijken. Bovendien is het leuk om te zien hoe de kinderen met de dag veranderen.

Donderdag avond was ‘back to school’ night. De kinderen mochten hun klassen bezoeken en hun leraressen begroeten. Vooral Khloé keek hier heel erg naar uit omdat ze dit jaar voor het eerst iedere dag naar school mag. Ze gaat nu nog wel steeds halve dagen, maar wel iedere dag van de week vergeleken met de twee keer peer week in pre-school. Ook vonden alle drie de kinderen het leuk dat opa mee kon naar school om hun klas lokalen te kunnen bekijken. De jongens hebben ook allebei nog even hun leraressen van vorig jaar bezocht. Alle drie mochten zelf hun plekje in de klas uitzoeken, zodat ze er maandag gelijk klaar voor waren.

Het was de bedoeling om het laatste weekend van de school vakantie nog een leuke road trip te maken, maar doordat Dan die zondag geen vrij kon krijgen bleek dat moeilijk. Ondanks dat de eerste school week wat stress met zich mee brengt om weer een goede routine te vinden, besloten we om de roadtrip het weekend van de eerste school week te doen.

Al zolang wij in de VS wonen en mijn vader ons bezoekt, zijn we een paar keer in Las Vegas geweest, maar nog niet eerder bij de Grand Canyon en dat was toch wel iets dat al die tijd al wel op zijn verlang lijst stond. Als we dan toch deze lange rit gingen maken, besloten we om ook Las Vegas te bezoeken met de kinderen en op de terug weg ook nog de Hoover Dam.

Op vrijdag hebben de kinderen een korte dag, dus we zijn direct na school vertrokken richting St. George. St. George ligt hier op zo een vier uur vandaan en dat was een mooie plek om een tussen stop te maken voor de nacht. Bovendien heeft Skyler bij zo een lange rit ooko medicijnen nodig, omdat hij na een uurtje meestal al wagenziek wordt, dus we wilden ook niet te ver rijden. We hadden daar een hotel geboekt dat direct van de snelweg af ligt en net naast het hotel konden we eten bij Black Bear Diner. De kinderen vonden het helemaal geweldig om in een hotel te kunnen verblijven. We hadden een mooie grote kamer met 3 twee persoons bedden, dus genoeg ruimte voor ons allemaal.

Na een goede nacht rust zijn we ‘s ochtends door gereden naar de Grand Canyon. Dit was opnieuw een rit van zo een 2.5 uur, maar het resultaat was het meer dan waard. Het blijft onbeschrijfelijk als je daar loopt. Je kunt je een voorstelling maken van de Grand Canyon, je kunt het zien op tv en je kunt allerlei foto’s op het internet vinden, maar niets vergelijkt met het moment dat je daar zelf over de Grand Canyon uit kijkt.

Na het lang verwachtte bezoek aan de Grand Canyon zijn we vertrokken richting Las Vegas. De terug weg uit het national park verliep alleen niet zo soepel. Noah en ik hadden allebei een nare hoest, (wat later bronchitis bleek te zijn) en door het hoesten kreeg Noah hoofdpijn en daardoor hebben we ook twee keer moeten stoppen, zodat hij kon spugen. Maar hij was een echte trooper en wilde ondanks het hoesten, de hoofdpijn en het spugen, toch door naar Las Vegas. Eenmaal uit het national park is hij voor een lange tijd in slaap gevallen.

Na een rit van 6 uur kwamen we aan in Las Vegas. De kinderen wisten tijdens het rijden al bijna niet waar ze moesten kijken om alles maar te kunnen zien. Ze vonden het zo verschrikkelijk gaaf om in Las Vegas te zijn. In princiepe is Vegas natuurlijk niet echt een plek voor kinderen, maar alleen al over de strip heen lopen was voor hen verschrikkelijk indrukwekkend. We hadden een hotel dat niet direct aan de strip lag, waar we eerst naar toe gingen om de spullen uit te laden. Ook hier hadden we weer een hele mooie kamer, nog mooier dan de kamer in St. George.

De kinderen hebben zo verschrikkelijk goed hun best gedaan dat weekend. Zij hebben totaal niet geklaagd en hebben ontzettend veel gelopen, zelfs tot in de vroege uren. Nadat we op de kamer wat opgefrist waren zijn we direct vertorkken richting de strip. Hier hebben we onder andere een goochelaar zijn trucjes zien doen en bijvoorbeeld ook 2 maal de show van de Bellagio fonteinen bekeken. De fontijnen en het Venetian hotel/casino waren voor de kinderen het hoogte punt. Het plafond van het Venetian en de gondels die rond varen is niet iets wat je zo maar ergens anders ziet. Ook hebben we in het Venetian hotel/casino ook nog genoten van een heerlijk Italiaans ijsje.

Ik kan niets anders zeggen dan dat alle drie de kinderen heel erg genoten hebben en hun ogen hebben uitgekeken. Als de kinderen genieten, dan genieten wij uiteraard ook. Ondanks het vele lopen hebben zij het vol weten te houden totdat wij rond 02.00 uur weer terug waren in het hotel. Uitgeput zijn we allemaal heel snel in slaap gevallen.

Na het ontbijt in het hotel op de volgende ochtend, was het laatste bezoek Hoover Dam. Hoover Dam ligt zo een 30 minuten buiten Las Vegas. We zijn blij dat we geweest zijn, zodat de kinderen dit ook hebben kunnen zien, maar het was kwa warmte echt niet uit te houden buiten en het voelde alsof we allemaal levend aan het verbranden waren. We hebben uiteraard nog wel een paar mooie foto’s kunnen maken.

Het was de bedoeling om ook de brug nog op te gaan, hier achter mijn vader en de kids, maar door de hitte hebben we dit toch maar niet gedaan en waren we iets eerder dan verwacht op weg naar huis wat opnieuw een rit van 6.5 uur zou zijn.

Het was heel veel rijden in 3 dagen tijd, maar de ervaring en de daarbij behorende herinneringen waren het dubbel en dwars waard. Mijn vader heeft eindelijk de Grand Canyon kunnen zien en voor Skyler, Noah en Khloé was het ook een geslaagde ervaring. Sterker nog, Skyler vroeg zelfs of we zijn verjaardag in Vegas kunnen vieren aankomen jaar. Iets wat overigens niet gaat gebeuren, haha.

De rest van de vakantie van mijn vader was ook geslaagd en vooral productief in ons huis, maar dat is een update voor een volgende blog. Na bijna 4 weken was het weer tijd om afscheid te nemen. Een afscheid waar vooral Khloé het deze keer heel moeilijk mee had, maar gelukkig konden we tegen haar zeggen dat ze ook al weer af kon gaan tellen tot de volgende vakantie, want op 13 December komt opa al weer terug.

Family visits – deel 1

Ruim twee maanden na onze laatste blog, zitten we weer in het dagelijkse ritme van onder andere school, zwemles, werk en huiswerk. De kinderen zijn in de laatste week van Augustus weer begonnen met school, maar voordat het zo ver was hebben we eerst nog genoten van de vakantie en familie bezoek.

Eind Juli kwamen eerst Taylor en haar vriend Bouke bij ons op bezoek. Zij waren eerst naar Las Vegas gevlogen en daar hebben zij een auto gehuurd om eerst een aantal dagen rond te reizen en te kamperen op plekken die zij graag wilden zien. Zo hebben ze een paar dag in onder andere Vegas door gebracht, hebben zij de Grand Canyon bezocht en Zion national park, om uiteindelijk op de laatste dag van Juli bij ons voor de deur te staan.

Zij hebben zo een twee weken bij ons door gebracht. Het was in de eerste instantie de bedoeling dat ze misschien ook een paar dagen bij Chantal en Freddy door zouden brengen, maar Freddy’s huis is nog niet zo heel lang klaar en daardoor staat er nog heel veel rommel en dozen in huis en Chantal is met haar gezin naar Idaho verhuisd. We wisten al een tijdje dat die kans groot was, omdat Justin daar een baan aangeboden gekregen had, maar ze waren nog heel erg aan het twijfelen. Maar uiteindelijk hebben ze de knoop door gehakt en hebben ze hun huis te koop gezet en hebben ze de sprong gemaakt.

Gelukkig hebben Tay en Bouke nog wel iedereen kunnen zien, omdat Chantal nog regelmatig naar Utah kwam omdat het huis nog niet verkocht was en hun spullen voornamelijk in opslag staan. Jakob was in de tussentijd ook jarig en dus hebben we ook allemaal nog een fijne avond samen gehad.

Het was ook heel leuk om ze hier te hebben. De kinderen vinden het ook heel fijn en kunnen heel goed met ze over weg. Taylor en Bouke hadden een spel gekocht voor de kinderen; ladderball. Dat is regelmatig gespeeld in de achtertuin. En zo speelde we ‘s avonds ook vaak een bordspel; Clue maar ook een dobbel spel; Farkle.

Dan en ik hebben gewoon gewerkt terwijl zij hier waren, maar ondanks dat hebben zij zich toch goed vermaakt. Ze konden gaan en staan waar ze wilden, doordat zij een auto hadden gehuurd en zo hebben ze hier ook nog een paar dingen gezien die ze graag wilden zien.

Doordat Freddy van Tennessee naar Utah is verhuisd en een huis aan het bouwen was, hebben we het dit jaar helaas niet gehaald naar Moon Lake. Toen Freddy uiteindelijk op het laatste moment een weekend vrij had en besloot om richting Moon Lake te gaan, konden wij geen voorbereidingen meer treffen op werk. Taylor en Bouke hadden van te voren al aangegeven dat zij ook graag nog met de familie wilden kamperen. Omdat Moon Lake niet lukte, hadden we besloten om het laatste weekend van hun bezoek alsnog te gaan kamperen, alleen dan bij East Bear Fork, zo een kleine 2 uur van huis af.

Dat viel bijna in het water, omdat Freddy onderweg met pech was komen te staan. Hij had Kery al vooruit gestuurd om een plek te reserveren en ook dat lukte bijna niet. Gelukkig hadden we uiteindelijk toch een plek gevonden en wist Freddy ook de truck te maken, waardoor we toch nog konden kamperen.

De kinderen vinden het heerlijk om te kamperen en vermaken zich dan ook prima. ‘s Avonds genieten ze altijd van het kampvuur en bij een kampvoor horen dan ook smores, dus dan is het dubbel feest. En het feit dat de cousins er ook zijn, zorgt helemaal voor succes.

Wij wisten nog niet zeker of we het hele weekend zouden blijven. Khloé was niet heel erg lekker en Dan kwakkelt ook nog steeds met problemen met zijn benen, dus we zouden de volgende dag besluiten of we nog een nachtje zouden blijven. Bij het opstaan de volgende ochtend, wisten we al dat we naar huis zouden gaan, omdat Khloé een hele slechte nacht had gemaakt. Ze was heel veel wakker en begon ook heel erg te klagen over oorpijn.

Voordat we naar huis gingen, zijn we eerst nog naar Mirror Lake gereden, waar we rond hebben gewandeld en de kinderen even konden vissen en in het water konden kliederen. Het is daar zo verschrikkelijk mooi, het is zeker voor herhaling vatbaar. Khloé voelde zich door de tylenol redelijk goed en wilde dan ook eigenlijk niet naar huis, maar toen we eenmaal op weg naar huis waren storte zij helemaal in.Kerry had aan gegeven dat de jongens nog wel een nachtje bij hun mochten blijven en dat aanbod namen zij gretig aan.

Eenmaal thuis ben ik met Khloé naar de dokter gegaan, waar zij antibiotica kreeg voor een oor ontsteking. Dus ondanks dat zij zelf niet blij was, was het een goede beslissing om toch maar naar huis te gaan.

De twee weken dat Taylor en Bouke hier geweest zijn, vlogen snel voorbij en helaas komt er altijd weer een tijd van afscheid nemen. Iets dat natuurlijk nooit leuk is, maar we kijken uit naar het volgende bezoek. Het is ook altijd even wennen als de visite weer weg gaat, maar heel lang hoefden wij niet te wennen, want 2 dagen na hun bezoek zou mijn vader al weer op visite komen!

Zomer vakantie

De kinderen zijn nu bijna anderhalve maand vrij van school. Op vrijdag 25 mei was hun laatste schooldag en ze gaan halverwege Augustus pas weer terug naar school. Khloé mag dan eindelijk naar Kindergarten en zal ook ieder dag van de week naar school gaan, hoewel Kindergarten hier nog altijd maar halve dagen is, maar ze is verschrikkelijk blij dat ze nu eindelijk iedere dag zal mogen gaan. Noah gaat naar 2nd grade en Skyler gaat naar 4th grade. Maar voordat dit zo ver is, zijn we eerst volop van de zomer aan het genieten.

Baseball is inmiddels afgelopen, maar voordat het seizoen afgelopen was, moest er eerst nog een toernament gespeeld worden. Omdat we tijdens het seizoen 3 jongens waren verloren en er bij een van de wedstrijden van het toernament iemand niet kon komen, mocht Noah invallen. (Zolang de speler die invalt, jonger is dan de kinderen in het team) Noah had ook een paar keer mee getrained en de coach was erg te spreken over Noah en het feit dat hij een hele goede arm blijkt te hebben. Toen Noah dan ook mocht invallen was hij heel erg trots, zeker toen hij na de wedstrijd ook nog eens de gameball verdient bleek te hebben! De jongens hadden een zware wedstrijd, maar mede door Noah, wisten zij zich door te spelen naar de volgende wedstrijd. Ze hebben hard gevochten, maar zijn uiteindelijk 4e geworden in het seizoen. Toch een hele prestatie na het verliezen van 3 jongens in het team en het feit dat de meeste spelers nieuw waren dit seizoen. Skyler heeft het in ieder geval geweldig gevonden en heeft heel wat geleerd en heeft ook aangegeven dat hij graag verder wil met baseball.

Nu baseball voorbij is en Noah en Khloé tijdens de zomer in de ochtend kunnen zwemmen voor zwemles, kunnen we genieten van andere dingen. Utah is een hele mooie staat en je kunt hier ontelbare hikes vinden. De kids vinden het heerlijk om buiten te zijn en zijn dan ook niet bang om een hike te proberen. Een van die hikes hier is Ensign Peak. We hadden de hike al een paar keer eerder gedaan, waaronder ook een keer met mijn broer Daniël en ook vorig jaar nog een keer met mijn vader. Het is een redelijk makkelijke hike, die ook voor de kinderen goed te doen is en als je eenmaal boven bent, heb je een heel mooi uitzicht over de vallei.

We hopen deze zomer nog meer hikes te kunnen doen, maar dat is ook een beetje afhankelijk van de hitte.  Het is op het moment gemiddeld 36-37 graden en het is een hele droge hitte, dus daar moeten we ook wel rekening mee houden. Er staan in ieder geval nog genoeg hikes op mijn lijstje die voor mij nog helemaal nieuw zijn, dus we hebben er nog genoeg te doen.

Uiteraard is de zomer vakantie, geen echte zomer vakantie, zonder te kamperen. Op 29 Juni waren wij 12 jaar getrouwd en in plaats van met zijn tweeën uit eten of iets dergelijks, besloten we om gezellig met zijn vijven een nachtje te kamperen. Meestal kamperen we met anderen, bijvoorbeeld Dan zijn familie, of Mel en Katie. Nu waren we helemaal alleen en toen kwamen we er achter dat we toch niet al te geweldig voorbereid waren. Zo zouden we op vrijdag middag nadat ik uit werk kwam gelijk weg gaan, maar Dan was nog boodschappen aan het doen. Vervolgens konden we geen plek vinden in de Canyon waar we in de eerste instantie naar toe zouden gaan. Toen we eindelijk wel een plek hadden gevonden waren er mensen die vlak bij onze plek stonden, die stom dronken leken, dus zijn we weer weg gegaan om een andere plek te zoeken. Skyler werd misselijk in de auto en uiteindelijk bij een hele andere canyon wel een plek hadden gevonden, waren we al 2.5 uur onderweg. (de uiteindelijke plek was maar een half uur bij ons huis vandaan!) 

Maar dit heeft de pret niet mogen drukken, we hadden een hele leuke plek, vlak naast een goed stromend riviertje en we hebben alle vijf een hele leuke avond gehad. En bovendien hebben we nu een wat beter idee voor de volgende keer, als we weer alleen weg gaan.

Een ander ding dat ook bij de zomervakantie hoort, zijn drive in movies! In Nederland kon ik dat alleen maar van de films en dan denk ik bijvoorbeeld aan Grease waar Danny een zielig liedje zit te zingen op de schommels. Jurassic World: Fallen Kingdom draait op dit moment en het was een van de films dit jaar waar de jongens heel erg naar uit keken. Vooral de prijzen van de drive in zijn heel aantrekkelijk, omdat je als je wilt 2 films achter elkaar kunt zien en de kinderen voor $1 mee mogen.

Men zit gewoon de de achterbak van de auto of een truck, met de ramen open en het geluid van de film door de speakers van de auto heen. Wij nemen meestal ook een paar camping stoelen mee om gewoon naast de auto te zitten. De film was goed en de kids hebben zich prima vermaakt. De jongens vonden de film zelfs epic en kijken nu al uit naar de volgende. Sinds dat we die film hebben gezien, kijken ze ook alle andere films op repeat als ze de kans krijgen. De tweede film die speelde was Adrift. Een film die ik zelf wel graag wil zien, maar het was inmiddels al 00.00 uur dus we zijn naar huis gegaan.

Vorige week was het al weer Independence Day en was er al weer ruim een maand van de school vakantie voorbij. Ik ben vrij op Independence Day, maar Dan moet helaas gewoon werken. Normaal gesproken gaan we naar Grantsville om de vuurwerk show te kijken, maar omdat deze dag nu midden in de week viel besloten we om dichter bij huis te blijven. 05.00 uur ‘s ochtends staat tenslotte al weer vlug voor de deur als je pas rond 23.00 uur thuis bent. De kinderen en ik waren bij Katie haar broer Danny uitgenodigd. Zij hadden heel wat vrienden en familie uitgenodigd en iedereen had vuurwerk bij zich dus we hadden zo een persoonlijke vuurwerk show.

Ook waren er sterretjes voor de kleintjes en dat vonden ze stuk voor stuk natuurlijk allemaal prachtig. Op de terug weg naar huis, reden we over een van de highways waarbij je ook een heel goed uitzicht over de vallei hebt en hierdoor zagen we nog veel meer vuurwerk. Ik had eigenlijk moeten stoppen om er een foto van te maken.

Er zijn nog veel andere leuke dingen die we willen doen deze zomer. maar tot nu toe genieten we vol op. Verder krijgen we einde van deze maand ook Dan zijn zusje Taylor met haar vriend op bezoek en twee dagen nadat zij weg gaan, komt mijn vader weer aan!